در ايرمان سراي جهان نيست جاي دل

در ايرمان سراي جهان نيست جاي دل شاعر : خاقاني دير از کجا و خلعت بيت الله از کجا در ايرمان سراي جهان نيست جاي دل دار الخلافه‌ي پدر است ايرمان سرا بنگر چه ناخلف پسري کز...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

در ايرمان سراي جهان نيست جاي دل

شاعر : خاقاني

دير از کجا و خلعت بيت الله از کجا		در ايرمان سراي جهان نيست جاي دل
دار الخلافه‌ي پدر است ايرمان سرا		بنگر چه ناخلف پسري کز وجود تو
ناجسته خاک ره به کف آيد نه کيميا		در جستجوي حق شو و شبگير کن از آنک
عيسي توست نفس و صليب است شکل لا		بالا برآر نفس چليپا پرست از آنک
آرد نسيم کعبه‌ي الا اللهت شفا		گر در سموم باديه‌ي لا تبه شوي
گر بي‌چراغ عقل روي راه انبيا		لا را ز لات باز نداني به کوي دين
آري که از يکي يکي آيد به ابتدا		اول ز پيشگاه قدم عقل زاد و بس
عقل خدا پرست زند درگه صفا		عقل جهان طلب در آلودگي زند
بر کتف بيور اسب بود جاي اژدها		کتف محمد از در مهر نبوت است
بر فقر دست کش که عروسي است خوش لقا		با عقل پاي کوب که پيري است ژنده پوش
خوش نيست اين غريب نوآئين در اين نوا		جان را به فقر باز خر از حادثات از آنک
زين سوت موج محنت و زان سو شط بلا		اندر جزيره‌اي و محيط است گرد تو
گردون به گرد او چو محيط است در هوا		از رمز درگذر که زمين چون جزيره‌اي است
هرگز سراب پر نکند قربه‌ي سقا		از گشت روزگار سلامت مجوي از آنک
وامال کعبتين که حريفي است بس دغا		در قمره‌ي زمانه فتادي به دست خون
آلوده دان دهان مشعبد به گندنا		فرسوده دان مزاج جهان را به ناخوشي
در قحط سال کنعان دکان نانوا		اينجا مساز عيش که بس بينوا بود
زين سبزه زار خيز که زهر است در گيا		زين غرقگان رو که نهنگ است برگذر
گردون کبود جامه شد از ماتم وفا		گيتي سياه خانه شد از ظلمت وجود
کاينک به فتح باب ضمان کرد مصطفي		از خشک سال حادثه در مصطفي گريز
کز فيض او به سنگ فسرده رسد نما		ورد تو اين بس است که اي غيث، الغياث
اين چار مادر و سه مواليد بينوا		بودند تا نبود نزولش در اين سراي
تاج ازل کلاهش و درع ابد قبا		شاهنشهي است احمد مرسل که ساخت حق
وان عامل ارادت در عالم جزا		آن قابل امانت در قالب بشر
از جودي و احد صلوات آمدش صدا		چون نوبت نبوت او در عرب زدند
ناخورده دست شسته ازين بي‌نمک ابا		بر خوان اين جهان زده انگشت بر نمک
چون عقل هم شهنشه و هم پاسبان ما		آزاد کرده‌ي در او بود عقل و او
از رحمت خداي شوي خاصه‌ي خدا		او رحمت خداست جهان خداي را
خاقاني از عطاي تو هست آيت ثنا		اي هست‌ها ز هستي ذات تو عاريت
مپسند کز نشيمن عالم کشد جفا		مرغي چنين که دانه و آبش ثناي توست
ديگر ندارد اين زن رعناش در عنا		از عالم دو رنگ فراغت دهش چنانک
مرد آن زمان شوي که شوي از همه جدا		طفلي هنوز بسته‌ي گهواره‌ي فنا
شاه دل تو کرده بود کاخ را رها		جهدي بکن که زلزله‌ي صور در رسد
ديو از خورش به هيضه و جمشيد ناشتا		جان از درون به فاقه و طبع از برون به برگ
آن جان که وقت صدمه‌ي هجران شود فنا		آن به که پيش هودج جانان کني نثار
برگ گيا نه و خر تو عنبرين چرا		رخش تو را بر آخور سنگين روزگار
برداشته است بهر فرو داشت اين نوا		بر پرده‌ي عدم زن زخمه ز بهر آنک
اينجا سجود سهو کن و در عدم قضا		در رکعت نخست گرت غفلتي برفت
انديک درنماندت اين کسوت از بها		گر حله‌ي حيات مطرز نگرددت
در حال استخوانش بيرزد بدان بها		از پيل کم نه‌اي که چو مرگش فرا رسد
هم پيل سازد از پي شطرنج پادشا		از استخوان پيل نديدي که چرب دست
چون دل روانه شد نشود نقد تو روا		امروز سکه ساز که دل دار ضرب توست
کانگه که رفت سوي فلک فوت شد دوا		اکنون طلب دوا که مسيح تو بر زمي است
مجروح به قباي گل از جنبش صبا		بيمار به سواد دل اندر نياز عشق
پس عشق روزه دار و تو در دوزخ هوا		عشق آتشي است کاتش دوزخ غذاي اوست

در ايرمان سراي جهان نيست جاي دل

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته