هم وفادار و هم جفا بردار | | بخ بخ اي بخت و خه خه اي دل دار |
تو بدين سو سرم گرفته کنار | | من تو را زان سوي جهان جويان |
مست ميگفتمت، زهي هشيار | | طفل ميخواندمت، زهي بالغ |
که تويي خواب ديدهي بيدار | | من تو را طفل خفته چون خوانم |
تو چنين تازه صبح صادق وار | | يا شبانگه لقات چون دانم |
کن بهين عمر رفته باز پس آر | | دست بر سر زني گرت گويم |
آوري خط محو کردهي پار | | ور تو خواهي در اجري امسال |
نپذيري و بس کني پيکار | | هر چه بخشم به دست مزد از من |
به سلاح تو ميکنم پيکار | | من ز بيکاري ارچه در کارم |
که تويي آفتاب نيزه گذار | | سر نيزه زد آسمان در خاک |
قفس آبنوس ليل و نهار | | شهره مرغي به شهر بند قفس |
بر ازين نه مقرنس دوار | | طيرانت چو دور فکرت من |
گنج نامهي بقات در منقار | | عهد نامهي وفات زير پر است |
که به پرواز رستي از تيمار | | دانه از خوشهي فلک خوردي |
که چو سيراب گشت ماند از کار | | تشنه دارند مرغ پروازي |
که چو ماهي در آبي از پروار | | تو ز آب حيات سيرابي |
خبر آور تويي و نامه سپار | | هدهدي کز عروس ملک مرا |
چون گل نخل بند تيزي خار | | گلبن تازهاي و نيست تو را |
شويي از زاغ شب سياهي قار | | شاه باز سپيد روزي از آنک |
صيد نسرين کردهاي نهمار | | اينت شه باز کز پي چو مني |
به يکي سال دادهاي ديدار | | که مرا در سه ماه با دو امام |
دو قوي رکن کعبهي اسرار | | دو امام زمان، دو رکن الدين |
هم تمسک کنم هم استظهار | | به موالات اين دو رکن شريف |
خدمت هر دو رکن پذرفتار | | که به عمر دراز هست مرا |
چه عجب سال دولت آرد بار | | آري اين دولتي است سال آورد |
دو لطيفه است سفته در يک تار | | دو فتوح است تازه در يک وقت |
آدمي مجتبي و عيسي يار | | هر دو رکن جهان مرد مياند |
هر دو رکن اختر سعود نگار | | هر دو رکن افسر وجود آراي |
خالالسير ز آفت اشرار | | شدم از سعد اتصال دو رکن |
و آن چو رکن زمين خلافت دار | | اين چو رکن هوا لطافت پاش |
چار ارکان جسم را معيار | | وهم اين رکن چون مقوم روح |
پنج دکان شرع را معمار | | کلک آن رکن چون مهندس عقل |
و آن ز ري عالمي فلک مقدار | | اين زخوي حاکمي ملک عصمت |
کار ري ز آن چو نقد خوي به عيار | | نام خوي زين چو روي ري تازه |
خوي او در خوي او رمزد آثار | | روي اين در ري آفتاب اشراق |
رکن ري صدر بوحنيفه شعار | | رکن خوي حبر شافعي توفيق |
ري و خوي کوفه دان و مصر شمار | | با وجود چنين دو حجت شرع |
هان خوي سردش آنک آب بحار | | هاري از حلم رکن خوي در تب |
اوست ريان ز علم و هم ناهار | | ري از آن رکن مصر ريان است |
وان علوم رضي کند تکرار | | اين حديث نبي کند تلقين |
کعب احبار و کعبهي اخبار | | مجلس هر دو رکن را خوانند |
هر دو سردار و علم را بندار | | هر دو فتاح و رمز را مفتاح |
اين يکي صادق آن دگر طيار | | دو علي عصمت و دو جعفر جاه |
بر مک از آن خويش دارد عار | | وز سوم جعفر ار سخن رانم |
همچو گل خاضع و چو مل جبار | | هر دو از هيبت و هبت به دو وقت |
هر دو خورشيد جود و قطب وقار | | هر دو برجيس علم و کيوان حلم |
فلک شرع احمد مختار | | خود بر اين هر دو قطب ميگردد |
که فلک راست بر دو قطب مدار | | شرع را زين دو قطب نيست گزير |
هر دو بحر از درون ول زخار | | هر دو چون کوه و گنج خانهي علم |
کوه در بحر ديدهاي بسيار | | بحر در کوه بين کنون پس از آنک |
کرده غارت چو حيدر کرار | | هر دو زنبور خانهي شهوات |
دو علي بين به علم وحي گزار | | چون علي کاينه نگاه کند |
عمر آن بين مراعي عمار | | هر دو رکنند راعي دل من |
کرده جلاب جان و من ناهار | | اين به تبريز ز آب چشمهي خضر |
داد ترياک و روح من بيمار | | آن بري قالب مرا چو مسيح |
اين مرا مخلص، آن مرا دل دار | | اين مرا زائر، آن مرا عائذ |
به سلام برهمني در غار | | چه عجب کامده است ذو القرنين |
ارسلان آمد و ندادش بار | | بر در پير شاه مرو گشاي |
به سلام دو کفش گر يک بار | | شاه سنجر شدي به هر هفته |
روح سوي جسد رود هموار | | شمس نزد اسد رود مادام |
گر برش قدر نيست در مقدار | | ذره را آفتاب بنوازد |
ري و خوي را ز محمدت دو ازار | | کنم از حمد و مدح اين دو امام |
موش را در جهان کند ديدار | | به خدايي که هم ز عطسهي خوک |
کيد الحمد واجب آخر کار | | که کرمشان به عطسه ماند راست |
روي و خوي دان دو قبلهي زوار | | گر چه قبله يکي است خاقاني |
هم نشد گفته عشري از اعشار | | ربع مسکو ز شکر پر کردي |
بکر افلاک و حاصل ادوار | | من به ري مکرمي دگر دارم |
کوست صدر صدور و فخر کبار | | صدر مشروح صدر تاج الدين |
چون دم زهد راني از اخيار | | چون خط جود خواني از اشراف |
مالک طوق و مالک دينار | | تاج را طوق دار و مملو کند |
پيش تيغ زبانش چون سوفار | | تير گردون دهان گشاده بماند |
که سلف را به ذات اوست فخار | | خلف صالح امين صالح |
نير اعظم، آيت دادار | | حبر اکرم هم اسطقس کرم |
فاليواقت مهجة الاحجار | | هو روح الوري و لاتعجب |
مهر کتف نبي است جاي مهار | | دل پاکش محل مهر من است |
چون ده آيت نيفکنم به کنار | | مهر او تازيم ز مصحف دل |
اين بهين درج و آن مهينه شمار | | تاج دين جعفر و امين يحيي است |
سر کتاب و افسر نظار | | تاج دين صاعد و امين عالي است |
بسم بين هر سه حرف والله چار | | هست امين چار حرف و تاج سه حرف |
وان يسار مراست حرز يسار | | اين يمين مراست جاي يمين |
عيد گوهر شد و هلال تبار | | شمس ملک آمد و ظلال ملوک |
بقريض نتيجة الافکار | | امدح العيد والهلال معا |
صرت افدي اهلة الاسفار | | مذ رايت الهلال في سفري |
جز به يادش نکردهام افطار | | تا به رويش گرفتهام روزه |
من غوادي سحابهي مدرار | | کنت بالري فاستقت غللي |
کارتفاع الرياض بالامطار | | و ارتفاعي به فيض همته |
قضيت بالثناله اوطار | | لوقضي بالنوال لي وطرا |
نام او بالعشي و الابکار | | زنده مانداز تعهد چو مني |
نه به مشک است زنده نام تتار | | آهو ار سنبل تتار چريد |
از عزيزي به کرخ ماند خوار | | تاري از راي او چو بغداد است |
خوار صد قاهره است و قاهره خوار | | بل که تاز آن عزيز ري مصر است |
که حياتم دهد به حسن جوار | | اوست عيسي و من حواري او |
روز کوري و حاجت شب تار | | خود ندارد حواري عيسي |
شبه عيسي کجا رود بر دار | | خصم خواهد که شبه او گردد |
دلم از چرخ ماده طبع افکار | | نيک داند که فحل دورانم |
نظم هر ديو گوهر مهذار | | نشکند قدر گوهر سخنم |
که برد آب قندز بلغار | | سگ آبي کدام خاک بود |
نتوان گفت لاحقند اغيار | | منم امروز سابق الفضلين |
ميرود وين خسان حسود غبار | | که غبار براق من بر عرش |
که ز ديوان من خورند ادرار | | اين جدل نيست با نوآمدگان |
که مجلي منم در اين مضمار | | بل مرا اين مراست بار قدما |
دزد را چو ننهد محل نقار | | همه دزدان نظم و نثر مننند |
بانگ دزدان برآورد ناچار | | ليک دزدي که شوختر باشد |
عطسهي دزد و سرفهي طرار | | ليک غماز اوست نطق چنانک |
خاطرم کشت خواهد او را زار | | گر چه حاسد به خاطرم زنده است |
عاقبت خورد خاک باشد مار | | مار صد سال اگر که خاک خورد |
ثامنه است از غرايب اشعار | | اين قصيده ز جمع سبعيات |
کعبه بر من فشاندي استار | | از در کعبه گر درآويزند |
وامرء القيس را فکند از کار | | زد قفانبک را قفائي نيک |
حاطب الليل مطنب مکثار | | کردم اطناب و گفتهاند مثل |
که عسل باشد آخر انهار | | آخر نامه نام تاج کنم |
چار جوي بهشت از اين طومار | | هست طومار شکل جوي به خلد |
آخر است از صحيفة الاذکار | | مردم مطلق است از آن نامش |
لفظ الناس را مکن انکار | | عذر من بين در آخر قرآن |
واهب الروح، وارث الاعمار | | تا به روز قيام ياد تو باد |