در پرده‌ي دل آمد دامن کشان خيالش

شاعر : خاقاني

جان شد خيال بازي در پرده‌ي وصالش		در پرده‌ي دل آمد دامن کشان خيالش
صبح دو عيد بنمود از سايه‌ي هلالش		بود افتاب زردي کان روز رخ در آمد
من هست نيست گشتم چون سايه در جمالش		چون صبح خوش بخنديد از بيست و هشت لل
شهد سپيد در لب، موم سياه خالش		چشمش ز خواب و غمزه زنبور سرخ کافر
بر نقطه حلقه گشته زلف زره مثالش		آن خال نيم جو سنگ از نقطه‌ي زره کم
جان صيد زلفش آمد ديدم به هفت حالش		دل خاک پاي او شد شستم به هفت آبش
خاقاني از درون سو هم خوابه‌ي خيالش		يار از برون پرده بيدار بخت بر در
لب خواستم گزيدن ترسيدم از ملالش		گه دست بوس کردم گه ساعدش گزيدم
مشکين زره قبايش، رنگين سپر قذالش		از گرد جيش خسرو وز خون وحش صحرا
از صيدگاه خسرو کردم سبک سالش		ديدم که سرگران بود از خواب و صيد کرده
و آن مهد جاي مهدي چتر فلک ظلالش		گفتم بديدي آخر رايات کهف امت
چون معتکف برهمن، نه قوت و نه منالش		وآن عمر خوار دريا و آن روزه دار آتش
دريا شده غريقش، آتش شده زگالش		وان تيغ شاه شروان آتش نماي دريا
اندر رکاب خسرو در موکب جلالش		گفتا که چند شب من و دولت بهم نخفتيم
آغشته بود با خاک از نعل بور و چالش		از بوي مشک تبت کان صحن صيد گه راست
گل گونه دادي از خون شاه فلک فعالش		رخسار بحر ديدم کز حلق شرزه شيران
بل آب زهره شيران در آتش قتالش		بل غرقه آب دريا در گوهر حسامش
لب تشنه بود بحر و بود آمدن محالش		شه بر کنار دريا زان صيد کرد يعني
تا بحر گشت سيراب از چشمه‌ي زلالش		آهيخ تيغ هندي چون چشمه‌ي مصفي
آمد سنان خسرو، بنوشت حرز حالش		مصروع بود دريا کف بر لب آوريده
هفتم زمين ملا شد بگرفت از آن ملالش		يک هفته ريخت چندان خون سباع کز خون
فرياد اوج گردون از تيغ مه صقالش		در مرکز مثلث بگرفت ربع مسکون
جوزاي شاه يعني دست سخا سگالش		چون آفتاب هر سو پيکان آتش افشان
کز دور قاب قوسين ديدند در شمالش		سر بر سر کمانش آورده چرخ چندان
ز اطلس بطانه سازد پروانه‌ي نوالش		ز آن سان که روز مجلس در خلعتي که بخشد
مقراض وش بريدي مقراضه‌ي نصالش		بر شخص شرزه شيران از خون قباي اطلس
از ضربت الف سان کردي چو سين و دالش		چون در اسد رسيدي چون سنبله سنان کش
لعل پيازي از خون يک يک پشيز والش		درياي گندنا رنگ از تيغ شاه گل گون
شه چون زبان خنجر کرده به تير لالش		سوفار وش ز حيرت وحشي دهان گشاده
از تيغ شه که دين را سعد است ز اتصالش		اجسام وحش گشته ز ارواح خالي السير
تعليم شکر دادي هنگام انفصالش		تشريف ضربت او ارواح وحشيان را
گستاخ پيش رفتي هم گور و هم غزالش		از دور تيغ خسرو چون سبزه‌وش نمودي
انسي شدي چو دادي از وحشي انتقالش		آهو نخورده سبزه، سبزه بخوردي او را
کز صيد شير گردون هم عار داشت بالش		چه فخر بال شه را از صيد گور و آهو
بهر حنوط رضوان تحفه برد شمالش		گر خاک صيد گاهش بگذارد آسمان‌ها
شعري زننده قرعه سعد السعود فالش		صيدي چنين که گفتم و اقبال صيدگه را
کابستن ظفر شد تيغ قضا جدالش		دوشيزگان جنت نظاره سوي مردي
در زين سمند رستم، در کف کمند زالش		گفتند آنک آنک کيخسرو زمانه
کارحام دهر خشک است از زادن همالش		مختار خلق عالم خاقان اکبر آمد
هست از خط يد الله توقيع لايزالش		شاهي که در دو عالم طغراي مملکت را
تاييد حق تعالي کرده ندا تعالش		شاهي است سايس دين نوري است سايه‌ي حق
ز آن رمح اژدها سر ضحاک برده مالش		ز آن جام کوثر آگين جمشيد خورده حسرت
چون بيند اين عواطف بيرون ز اعتدالش		يارب که آب دريا چون نفسرد ز خجلت
اما چهار ميخ است آنک زمين عقالش		دريا ز شرم جودش بگريختي چو زيبق
کز هيبت بلارک شه نيست صبر و هالش		گوئي سرشک شور است از چشم چرخ دريا
کاندر خور ملک نيست ايثار گنج و مالش		يا از مسام کوه است آب خوي خجالت
خورشيد ميخ زر است اندر پي نعالش		روح القدس براقش وز قدر هيکل او
جرم سهيل آمد چرم از پي دوالش		قطب فلک رکابش هست از کمال رتبت
چترت هماي نصرت و آفاق زير بالش		اي شاه عرش هيبت، خورشيد صبح رايت
چون بادريسه يک چشم اين زال بد فعالش		دهر است پير مردي زال عقيم دنيا
شد بادريسه پستان آن سال‌خورده زالش		شد پيرمرد رامت زال از پي طراوت
نالان چو نيل مصر است از ناله تن چو نالش		چون تاردق مصري در دق مرگ خصمت
هر سال در خسوفي کرد آسمان نکالش		مه شد موافق او در دق بدين جنايت
چون خاک شد فسرده چون باد شد مجالش		گر داشت خصم ناري چون نار صد زباني
هم کاسه‌ي سر او خواهد شدن سفالش		افسرده شده ور اکنون خواهد ز تيغت آتش
غماز دزد باشد هم عطسه هم سعالش		جاسوس توست بر خصم انفاس او چو در شب
ديد اين شرف که داري ز آن نقد شد وبالش		هر که از طريق نخوت آمد به دار ملکت
کز دور حاصلي نه جز برق و اشتعالش		در تو کجا رسد کس چون موسي اندر آتش
از آفتاب نايد يک ذره در جوالش		هر کو به کيل يا کف هست آفتاب پيماي
چون راستي نبيند کژ سر کند زوالش		خورشيد کز ترفع دنبال قطب دارد
خورشيد امر پخته در شش هزار سالش		اي گوهر کمالت مصباح جان آدم
کو ميزبان نطق است وين ديگران عيالش		خاقاني از ثنايت نو ساخت خوان معني
صدر تو عرش رفعت، جنت صف نعالش		خاک در تو بادا از خوان آسمان به
جان بر ميان زمانه از بهر امتثالش		فرمانت حرز توحيد اندر ميان جان‌ها
قيصر کم از يماکش، سنجر کم از نيالش		از بندگان صدرت شاهان سپر فکنده
بر تو درود بادا از مصطفي و آلش		تا آل مصطفي را ز ايزد درود باشد

در پرده‌ي دل آمد دامن کشان خيالش

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته