از آن قبل که سر عالم بقا دارم

از آن قبل که سر عالم بقا دارم شاعر : خاقاني بدين سراي فنا سر فرو نمي‌آرم از آن قبل که سر عالم بقا دارم اگرچه در قفس پنج حس گرفتارم نشاط من همه زي آشيان نه فلک است چو عقل مختصران تخم کاهلي کارم نه آن کسم که درين دام‌گاه ديو و ستور چنان که نيست به يک جو جهان خريدارم به کاه برگي برگ جهان نخواهم جست نه آتشم که فروزي به باد رخسارم دلا جهان همه باد است و خلق خاک پرست عنان جان و خرد را به حرص بسپارم طمع مدار که از بهر طعمه‌ي ارکان دو پادشا...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

از آن قبل که سر عالم بقا دارم

شاعر : خاقاني

بدين سراي فنا سر فرو نمي‌آرم		از آن قبل که سر عالم بقا دارم
اگرچه در قفس پنج حس گرفتارم		نشاط من همه زي آشيان نه فلک است
چو عقل مختصران تخم کاهلي کارم		نه آن کسم که درين دام‌گاه ديو و ستور
چنان که نيست به يک جو جهان خريدارم		به کاه برگي برگ جهان نخواهم جست
نه آتشم که فروزي به باد رخسارم		دلا جهان همه باد است و خلق خاک پرست
عنان جان و خرد را به حرص بسپارم		طمع مدار که از بهر طعمه‌ي ارکان
دو پادشا را در ملک دل بيازارم		مباد کز پي خشنودي چهار رئيس
ميان ديده‌ي همت خيال پندارم		شد آنکه بست فروغ غرور و آتش آز
وز آن فروغ من اکنون فراغتي دارم		از آن خيال من امروز خلوتي جستم
چو دايره همه تن گشته بود زنارم		بسا که از پي جست جهان چون پرگار
به رسم طالع خود واپس است رفتارم		کنون نگر که ازيان منزل نبهره فريب
چو باد و خاک سبک سايه و گران‌بارم		اگرچه زين فلک آب رنگ آتش‌بار
چو خاک هم خود را بي‌خطر بنگذارم		چو باد از در هر کس نخوانده درنشوم
نيم چو ابر که بر هر خسي گهر بارم		نيم چو آب که با هر کسي درآميزم
چو تيغ گرچه همه گوهرم نه غدارم		چو طوطي ارچه همه منطقم نه غمازم
نبيني از پي کار نياز پيکارم		نياز گر بدرد پيکر مرا از هم
ز حرص آنکه به زر همچو زر شود کارم		چو زر نخواهم خود را اسير دست خسان
از آن چو شمع همه ساله خويشتن خوارم		چو آب درنشوم بهر نان به هر گوشه
که داد دانش و دين گر نداد دينارم		هزار شکر کنم فيض و فضل يزدان را
کلاه گوشه‌ي همت به چرخ دوارم		ز خلق گوشه گرفتم که تا همي سايد
از آن گريزان از هر کسي پري‌وارم		به طبع آهن بينم صفات مردم را
که نام نبود و بينند خلق ديدارم		بدانکه چون الف وصل باشم از خواري
که من نهانم و پيداست نام و اخبارم		اگر بداني سيمرغ را همي مانم
به دست طعنه چرا که هر خسي نهد خارم		بدان که نيست کفم چون دهان گل پر زر
پر است گردن اعمال و دست اسرارم		مگر نداند کز عقد عقل و جوهر جان
مرصع است به گوهر هزار طومارم		ازين زبان درافشان چو دفتر اعشي
که روح قدس تند تار و پود اشعارم		نه مرد لافم خاقاني سخن‌بافم
مگر ز ايزد و استاد صدر احرارم		ز کس به دهر خجل نيستم بحمد الله
نهاده سر به زمين همچو کلک و پرگارم		به شکر ايزد و استاد در مقام سجود
صدف مثال دهان را به در بينبارم		به شکر صدر زمان هر زمان به بحر سخن
که راي روشن آن مهتر است معيارم		عيار شعر من اکنون عيان تواند شد
که مدح اوست مسيحاي جان بيمارم		کليم طور مکارم اجل بهاء الدين
که خاک درگهش افزود آب بازارم		سپهر حمد و سعادات سعد دين احمد
سپهر گفت که من کمترين عمل دارم		ملک صفاتي کاندر ممالک شرفش
تو را غلامم از آن بر نجوم سالارم		پيام داد به درگاهش آفتاب که من
که در حريم جلالت همي به زنهارم		نگر چگونه نگهداريم ز نحس وبال
از آن به مشرق و مغرب هميشه سيارم		ستاره گفت منم پيک عزت از در او
به باغ مدح تو بر شاخ معرفت بارم		ايا غياث ضعيفان و غيث درويشان
ز مدحت تو به «الاالذين» سزاوارم		اگر چه نام من اندر حساب «الشعراست»
که وارهاني ازين خشک‌سال تيمارم		به پيش فيض تو ز آن آمدم به استسقا
که جان در آن نتوانم نمود ننگارم		صورنگار حديثم ولي هر آن صورت
بيازماي مرا تا ببيني آثارم		کدام علم کز آن عقل من نيافت اثر
سزد که خواني صد چون لبيد و بشارم		بدين قصيده که يکسر غرائب و غرر است
زمانه زي حرم خرمي دهد بارم		بمان به دولت جاويد تا به حرمت تو

از آن قبل که سر عالم بقا دارم

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته