خواجه اسعد چو مي خورد پيوست

خواجه اسعد چو مي خورد پيوست شاعر : خاقاني طرفه شکلي شود چو گردد مست خواجه اسعد چو مي خورد پيوست قلتبان شکل نيست ليکن هست پارسا روي هست ليکن نيست که از گوهر راز سفتن درست وبالت نه از سر نهفتن درست همه آفت از راست گفتن درست مگو راست بنديش خاقانيا آخر نام درست ما هست گيرم که دل درست ما نيست هنگام جدل زبان فروبست خاقاني را اگر سفيهي کالماس به ضرب سرب بشکست اين هم ز عجايب خواص است چون نجيبان دگر جامه به زر معلم نيست ده دهي باشد...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

خواجه اسعد چو مي خورد پيوست

شاعر : خاقاني

طرفه شکلي شود چو گردد مست		خواجه اسعد چو مي خورد پيوست
قلتبان شکل نيست ليکن هست		پارسا روي هست ليکن نيست
که از گوهر راز سفتن درست		وبالت نه از سر نهفتن درست
همه آفت از راست گفتن درست		مگو راست بنديش خاقانيا
آخر نام درست ما هست		گيرم که دل درست ما نيست
هنگام جدل زبان فروبست		خاقاني را اگر سفيهي
کالماس به ضرب سرب بشکست		اين هم ز عجايب خواص است
چون نجيبان دگر جامه به زر معلم نيست		ده دهي باشد زر سخنم گرچه مرا
چه زيان دارد اگر مولد او ديلم نيست		ترک چون هست به انداختن زوبين جلد
بي‌نيازم چه خوب هر دو چه زشت		من که خاقانيم ز هر دو جهان
مغفرت خواهم آن سرا نه بهشت		عافيت خواهم اين سرا نه يسار
گفت مقصود از دوانيدنش نازک گشتن است		مرغکي را وقت کشتن مي‌دوانيد ابلهي
مي‌دواند وين دويدن را فذلک کشتن است		ما همان مرغيم خاقاني که ما را روزگار
کار نادان به آب و رنگ چراست؟		گنج دانش توراست خاقاني
پس حلي بر تن پلنگ چراست؟		نام شاهي به شير دادستند
هفت عضو صدف ز سنگ چراست؟		هفت اندام ماهي از سيم است
به سالي گلي بردهد بوستانت		چو خاک سيه را دهي آب روشن
دهم صد گل شکر در يک زمانت		منم خاک تو گر دهي آب لطفم
آه و واحسرتا علي من مات		چون ز ياران رفته ياد آرم
آه و واغصتا علي مافات		چون ز عمر گذشته ياد آرم
زو ترس و بس که ترس تو پا زهر زهر اوست		خاقانيا قبول و رد از کردگار دان
مردان، مخنثانند آنجا که قهر اوست		ديوان فرشتگانند آنجا که لطف اوست
مگريز و سر مکش همه شهر شهر اوست		هر حکم را که دوست کند دوستدار باش
فروغ خور عقيق اندر يمن ساخت		دروغ است آنکه گويد اين که در سنگ
که عشق او عقيق از اشک من ساخت		دل او هست سنگين پس چه معني
که او در زلف آن دلبر وطن ساخت		من از دل آزمائي دست شستم
که خود را هم به فعل خود کفن ساخت		به کرم پيله مي‌ماند دل من
هلاک خويشتن هم خويشتن ساخت		کنون دل انده دل مي‌خورد زانک
جز آن کورا به محنت ممتحن ساخت		ز خاقاني چه خواهد ديگر اين دل
نتوان کان وراي غايت‌هاست		شکر انعام پادشا گفتن
که حدش زان سوي نهايت‌هاست		راه شکرش به پاي هرکس نيست
شکر او را ز من شکايت‌هاست		گرچه انعام او مرا شکر است