هاي خاقاني تو را جاي شکر ريز است و شکر

شاعر : خاقاني

گر دهانت را به آب زهرناک آکنده‌اند		هاي خاقاني تو را جاي شکر ريز است و شکر
کافران غز دهانش را به خاک آکنده‌اند		محيي‌الدين کو دهان دين به در آکنده بود
تا سري بر تو سر گران نشود		دست بر پاي آز نه يک چند
تا دگر بر در سران نشود		شو سر پاي را به دست بگير
کاندر دل از آن هر دو ترسي است که جان کاهد		اي شاه دو معني را نامد به تو خاقاني
يا همت تو ندهد مالي که دلش خواهد		يا خاطر او نارد مدحي که دلت گيرد
مصطفي را به خواب ديدستند		اندرين هفت هشت نه صديق
بحر وش بي‌نقاب ديدستند		روي آن بحر دست صاحب فيض
زان مرا جاه و آب ديدستند		کمد و التفات کرد به من
با سگي در خطاب ديدستند		شير تنها رو شريعت را
همبر شير غاب ديدستند		سگ بيدار کهف را در خواب
ران مقدس جناب ديدستند		مختلف خواب‌هاست کاين طبقات
بر عذارم گلاب ديدستند		قومي از آب دست او که چکيد
جرعه خور شراب ديدستند		قومي از کاس او مرا در خواب
بر لب من لعاب ديدستند		قومي از فضله‌هاي آب دهانش
از لعاب سحاب ديدستند		چه عجب زانکه تري لب گل
خضر چشمه ياب ديدستند		مصطفي چشمه‌ي حيات و مرا
سومين بوتراب ديدستند		او عليه السلام و من بنده
چون صبا در شتاب ديدستند		گاهي او آسمان سوار و مرا
در هلال رکاب ديدستند		مصطفي بر براق و دست مرا
از زبانش جواب ديدستند		آن سالات را که من کردم
خادم ماهتاب ديدستند		خاطرم را که کرم شب تاب است
با الف هم حساب ديدستند		صورتم را که صفر ناچيز است
از زکاتش نصاب ديدستند		خواجه صاحب خراج کون و مرا
از زکاتش نصاب ديدستند		خواجه صاحب خراح کون و مرا
گريه‌ي آفتاب ديدستند		پيش خندان لبش ز اشک چو ابر
دل آتش کباب ديدستند		ز آتش شوق او که در دل داشت
کاهل حسن المب ديدستند		من نديدم نه اهل بيتم ديد
از سر صدق خواب ديدستند		نه دروغ است خواب پاکان زانک
تا کجا وز چه باب ديدستند		آنک اصحاب صدق زيشان پرس
با دليل عذاب دديدستند		آيت رحمت است کايت دهر
که سپهري شهاب ديدستند		نفس شيطان نمايد آن حاشا
کاين نظر بس عجايب ديدستند		من رآني فقد راي الله گوي
نظرش بي‌حجاب ديدستند		از همه آن شگرف‌تر که به من
تا ابد فتح باب ديدستند		ز آن نظر کشت زرد عمر مرا
دست من در طناب ديدستند		زده از نور مصطفي خيمه
با بدان در عتاب ديدستند		مصطفي را ز رنج خاطر من
کب را اضطراب ديدستند		آري از بيم غارت گهر است
که دلم را خراب ديدستند		مصطفي آمده به معماري
کز جهان احتساب ديدستند		نعت او حرز جان خاقاني است
کاين دليل صواب ديدستند		ديدن مصطفي است حجت من
خستن من ثواب ديدستند		اين مرا مرهم است اگر قومي
کارم آنجا به آب ديدستند		آبم اينجا برفت شادم از آنک
آن دعا مستجاب ديدستند		پس به آخر مرا دعا گفتي
ورد جان غراب ديدستند		چه عجب گر ز سوره‌ي والتين
در ضميرم سفر نمي‌آمد		گر به شروانم اهل دل مي‌ماند
ارمنم آبخور نمي‌آمد		ور به تبريزم آب رخ مي‌بود
دل به جاي دگر نمي‌آمد		ور به ارمن دو جنس مي‌ديدم
از در مهر در نمي‌آمد		هرچه مي‌کردم آسمان با من
طالعم راهبر نمي‌آمد		هرچه مي‌تاختم به راه اميد
و آرزوي جگر نمي‌آمد		خون همي شد ز آرزو جگرم
به تمنا به در نمي‌آمد		آرزو بود در حجاب عدم
دو جهان در نظر نمي‌آمد		همتي نيز داشتم که مرا
با کم کم به سر نمي‌آمد		بيش بيش آرزو که بود مرا
يک دو دم بيشتر نمي‌آمد		آب روزي ز چشمه‌ي هر روز
وز جهان بوي تر نمي‌آمد		دل نمي‌داشت برگ خشک آخر
کشت دولت به بر نمي‌آمد		ترک بيشي بگفتم از پي آنک
و آنچه بايست بر نمي‌آمد		آنچه آمد مرا نمي‌بايست
پيوند تو کژ نهاد نپسندد		خاقاني اگرچه راست پيوندي
چون دال که با الف نپيوندد		آري همه کژ ز راست بگريزد
هر که دل صيد کند صاحب دامش خوانند		هر که در قوم بردگ است امامش خوانند
هرکه شمشير زند خطبه به نامش خوانند		افضل اين مصرع برجسته ندانيم که گفت
ز آن نمودن غمان من بفزود		تارمويم به من نمود سپيد
بدترين دشمني به من بنمود		بهترين دوستي که بود مرا
به سخن مثل عطارد به سخا چون خورشيد		اي امير امراي سخن و شاه سخا
حاتم طائي شاگرد تو زيبد جاويد		توئي استاد سخن هم توئي استاد سخا
رسميان را به صخا و سخن توست اميد		مير ميران توئي و ما همه رسمي توايم
چون سخن‌هاي تو شيرين و چو بخت تو سفيد		از سخاي تو تمنا کنم آن چيز که هست
کان پانصد دگر همه دور محال بود		دور کمال پانصد هجرت شناس و بس
اين پانصدي که مدت دور کمال بود		خلقند متفق که چو خاقانيي نزاد

هاي خاقاني تو را جاي شکر ريز است و شکر

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته