بر زمين خراب مي‌چکدش

بر زمين خراب مي‌چکدش شاعر : خاقاني به لسانش نگر که چون بلسان بر زمين خراب مي‌چکدش خور ز رشک کفش به تب لرزه است روغن دير ياب مي‌چکدش شب رخ چرخ پر خوي است مگر که خوي تب ز تاب مي‌چکدش گفت مدحي مرا که از هر حرف که آن خوي از افتاب مي‌چکدش موکب ابر چون به شوره رسد همه در خوشاب مي‌چکدش باد نوروز چون رسد بر گل قطرها بر سراب مي‌چکدش نم شبنم به گل رسد شب‌ها شهد تر چون شراب مي‌چکدش بکر طبعش نقاب هندي داشت هم نمي بر سداب مي‌چکدش سبزه‌ي...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بر زمين خراب مي‌چکدش

شاعر : خاقاني

به لسانش نگر که چون بلسان		بر زمين خراب مي‌چکدش
خور ز رشک کفش به تب لرزه است		روغن دير ياب مي‌چکدش
شب رخ چرخ پر خوي است مگر		که خوي تب ز تاب مي‌چکدش
گفت مدحي مرا که از هر حرف		که آن خوي از افتاب مي‌چکدش
موکب ابر چون به شوره رسد		همه در خوشاب مي‌چکدش
باد نوروز چون رسد بر گل		قطرها بر سراب مي‌چکدش
نم شبنم به گل رسد شب‌ها		شهد تر چون شراب مي‌چکدش
بکر طبعش نقاب هندي داشت		هم نمي بر سداب مي‌چکدش
سبزه‌ي سر نهاده عرض دهد		کب حسن از نقاب مي‌چکدش
خاقانيا به سائل اگر يک درم دهي		هر نمي کز سحاب مي‌چکدش
پس نام آن کرم کني اي خواجه برمنه		خواهي جزاي آن دو بهشت از خداي خويش
بر داده‌ي تو نام کرم کي بود سزا		نام کرم به داده‌ي روي و رياي خويش
تا يک دهي به خلق و دو خواهي ز حق جزا		تا داده را بهشت ستاني سزاي خويش
داني کرم کدام بود آنکه هرچه هست		آن را ربا شمر که شمردي عطاي خويش
گنج فضائل افضل ساوي شناس و بس		بدهي بهر که هست و نخواهي جزاي خويش
استاد حکمت آمد و شاگرد حکم دين		کز علم مطلق آيت دوران شناسمش
چون عقل و جان عزيز و غريب است لاجرم		کز چند فن فلاطن يونان شناسمش
قدرش عراقيان چه شناسند کز سخن		جاندار عقل و عاقله‌ي جان شناسمش
آن زر سرخ را که سياهي محک شناخت		چون آفتاب امير خراسان شناسمش
سلطانش امير خواند و من بر جهان فضل		نه شاهد محک خلف کان شناسمش
با آنکه مور حوصله و ديو گوهرم		سلطان شناسمش نه به سلطان شناسمش
او خواندم به سخره سليمان ملک شعر		هم مرغ او شوم که سليمان شناسمش
هر هشت حرف افضل ساوي است نزد من		من جان به صدق، مورچه‌ي خوان شناسمش
تا عقل را خليفه کتاب اوست گرچه خضر		حرزي که هفت هيکل رضوان شناسمش
او خود مرا حيات ابد داد خضروار		پير من است طفل دبستان شناسمش
دارم دل و دو ديده، ز اشعار او سه بيت		ز آن قطعه‌اي که چشمه‌ي حيوان شناسمش
در خط او چو نقطه و اعراب بنگرم		تا خوانده‌ام چهارم ايشان شناسمش
بر حرف او چو دائره‌ي جزم بشمرم		خال رخ برهنه‌ي ايمان شناسمش
تا ز آبنوس روز و شب آمد دوات او		در گوش عقل حلقه‌ي فرمان شناسمش
تا ديدم آن دوات پر از کلک تيغ فعل		من روز و شب جهان سخندان شناسمش
کمتر تراشه‌ي قلم او عطارد است		زرادگاه رستم دستان شناسمش
نجم زحل سواد دواتش نهم چنانک		زشت آيد ار عطارد کيهان شناسمش
اشعارش از عراق ره آورد مي‌برم		جرم سهيل اديم قلمدان شناسمش
بر عيش بدگوارم اگر گل شکر دهند		که اکسير گنج خانه‌ي شروان شناسمش
تفاح جان و گل شکر عقل شعر اوست		شعرش گوارشي است که به ز آن شناسمش
خود را مثال او نهم از دانش اينت جهل		کاين دو به ساوه هست سپاهان شناسمش
گرچه کشف چو پسته بود سبز و گوژپشت		قطران تيره قطره‌ي باران شناسمش
جانم نثار اوست که از عقل همچو عقل		حاشا که مثل پسته‌ي خندان شناسمش
خاقاني از اديم معاليش قدوه‌اي است		فهرست آفرينش انسان شناسمش
هر کجا از خجنديان صدري است		آن قدوه‌اي که قبله‌ي خاقان شناسمش
خاصه صدر الهدي جلال الدين		ز آتش فکرت آب مي‌چکدش
آتش موسي آيدش ز ضمير		کز سخن در ناب مي‌چکدش
فکر و نطقش چو نکهت لب دوست		و آب خضر از خطاب مي‌چکدش
مار زرينش نوش مهره دهد		ز آتش تر گلاب مي‌چکدش
حاسدش آسياست کز دامن		چون عبير از لعاب مي‌چکدش
آسماني است کز گريبان آب		آب چون آسياب مي‌چکدش

بر زمين خراب مي‌چکدش

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته