سبحان من تفرد بالجود و الجمال | | سبحان من تقدس بالعز و الجلال |
وان قادري که قدرت او هست بر کمال | | آن مالکي که ملکت او هست بر دوام |
ديان بي نظير و خداوند لا يزال | | سلطان بي وزير و جهاندار لم يزل |
داناي بي تفکر و داراي بي ملال | | گوياي بي تلفظ و بيناي بي بصر |
ورد زبان کبک دري رب ذوالجلال | | سبيح بلبل سحري حي لا ينام |
وز قاف تا بقاف برين حرف گشته دال | | حرفيست کاف و نون ز طوامير صنع او |
وز باد قهر او متزلزل شود جبال | | از آب لطف او متبسم شود رياض |
هر مه به امر کن فيکون حلقهي ملال | | در گوش آسمان کشد از زر مغربي |
گاهي از آفتاب کشد تيغ پور زال | | گاهي ز ماه نو کند ابروي زال زر |
بهرام از امر اوست برين قلعه کوتوال | | کيوان بحکم اوست برين برج پاسبان |
وي ملک بي زوال تو محروس از انتقال | | اي قصر کبرياي تو محفوظ از انهدام |
وي آفتاب لطف تو بي نسبت زوال | | وي بوستان لطف تو بي وصمت ذبول |
وارکان قدرت تو معرا از اختلال | | ايوان وحدت تو مبرا از انحطاط |
و افکنده در هواي تو سيمرغ وهم بال | | بشکسته در قفاي تو شهباز عقل پر |
بر روي صبح مشرقي از شام کرده خال | | بر دوش روز خاوري از شب فکنده زلف |
ور عقل ره برد بتو نبود بجز خيال | | وهم از سرادقات جلال تو قاصرست |
از پادشه اجابت و از بندگان سال | | خواجو گر التماس ازين در کند رواست |