چون چهره بخون ديده شستم

چون چهره بخون ديده شستم شاعر : خواجوي کرماني دست از دل خسته چون نشويم چون چهره بخون ديده شستم پرگشت جهان ز هاي و هويم کر گشت فلک ز هاي هايم تا ديده چه آورد برويم دادم بهواي روي او دل وز مويه ضعيف‌تر ز مويم از ناله نحيف‌تر ز نالم تا کي ز غم زمانه مويم تا چند ز دور چرخ نالم وز تست مدام جست و جويم با تست مقيم گفت و گويم گر زانکه نظر کني بسويم از حسن تو هيچ کم نگردد پيش آي که عنبرت ببويم بگذار که شکرت ببوسم آخر نه من شکسته...