قدحي ده اي برآتش تتقي ز آب بسته
قدحي ده اي برآتش تتقي ز آب بسته
شاعر : خواجوي کرماني
که به آفتاب ماند ز قمر نقاب بسته قدحي ده اي برآتش تتقي ز آب بسته گذري کن اي ز بويت دم مشک ناب بسته نظري کن اي ز رويت دل نسترن گشاده شکرت بخط مشکين تب آفتاب بسته قمرت بخال هندو خطي از حبش گرفته رخ ماه چارده را بدو شب حجاب بسته شه عرصهي فلک را به دو رخ دو دست برده من دل شکسته دل در قدح شراب بسته باميد آنکه روزي کشم از لب تو جامي سر زلف تابدارت گرهي بر آب بسته لب لعل آبدارت شکري فتاده در مي تتقي بر ارغوانت ز پر غراب بسته دو گلالهي معنبر شده گرد لاله چنبر من زار خسته دل را بکرشمه خواب بسته دل هر شکسته دل را بفريب صيد کرده بسرت بگو که داري درم از چه باب بسته من خسته چون ز عالم دل ريش در تو بستم که شد از نفير خواجو گذر شهاب بسته بگشاي عقدهي شب بنماي مه ز عقرب