دردي به دل رسيد که آرام جان برفت

دردي به دل رسيد که آرام جان برفت شاعر : سعدي وان هر که در جهان به دريغ از جهان برفت دردي به دل رسيد که آرام جان برفت بر بوستان که سرو بلند از ميان برفت شايد که چشم چشمه بگريد به هاي هاي ناگه به حسرت از نظر باغبان برفت بالا تمام کرده درخت بلند ناز خون سياوشان زد و چشمش روان برفت گيتي برو چو خوش سياووش نوحه کرد هرگز چنين نبود که تا آسمان برفت دود دل از دريچه برآمد که دود ديگ زنهار از آتشي که به چرخش دخان برفت تا آتش است خرمن کس را چنين...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

دردي به دل رسيد که آرام جان برفت

شاعر : سعدي

وان هر که در جهان به دريغ از جهان برفت		دردي به دل رسيد که آرام جان برفت
بر بوستان که سرو بلند از ميان برفت		شايد که چشم چشمه بگريد به هاي هاي
ناگه به حسرت از نظر باغبان برفت		بالا تمام کرده درخت بلند ناز
خون سياوشان زد و چشمش روان برفت		گيتي برو چو خوش سياووش نوحه کرد
هرگز چنين نبود که تا آسمان برفت		دود دل از دريچه برآمد که دود ديگ
زنهار از آتشي که به چرخش دخان برفت		تا آتش است خرمن کس را چنين نسوخت
بر بام ما ز گريه‌ي خون ناودان برفت		باران فتنه بر در و ديوار کس نبود
بر سرو قامتي که به حسرت جوان برفت		تلخست شربت غم هجران و تلخ‌تر
کز چشم مادر و پدر مهربان برفت		چندان برفت خون ز چراحت به راستي
کان سرو نوبر آمده از بوستان برفت		همچون شقايقم دل خونين سياه شد
وه اين چه نيش بود که تا استخوان برفت		خورديم زخمها که نه خون آمد و نه آه
کز دل نشان نمي‌رود و دلنشان برفت		هشيار سرزنش نکند دردمند را
برق جهنده چون برود همچنان برفت		چشم و چراغ اهل قبايل ز پيش چشم
بسيار ازين ورق که به باد خزان برفت		ليکن سموم قهر اجل را علاج نيست
او مرد بود پيشتر از کاروان برفت		ما کاروان آخرتيم از ديار عمر
جاويد باد اگر يکي از خاندان برفت		اقبال خاندان شريف و برادران
تنها نه بر تو جور و جفاي زمان برفت		اي نفس پاک منزل خاکت خجسته باد
وقتي خلاص يافت کزين آشيان برفت		دانند عاقلان به حقيقت که مرغ روح
کز تو خبر نيامد و از ما فغان برفت		زنهار از آن شبانگه تاريک و بامداد
داروي دل چه فايده دارد چو جان برفت		زخمي چنان نبود که مرهم توان نهاد
اين صد يکيست کز غم دل بر زبان برفت		شرح غمت تمام نگفتيم همچنان
اين نوبتش ز دست تحمل عنان برفت		سعدي هميشه بار فراق احتمال اوست
بر دست و تيغ حضرت صاحبقران برفت		حکم خداي بود قراني که از سپهر
وقتي دريغ گفت که تير از کمان برفت		عمرش دراز باد که بر قتل بيگناه