دگر با کسي آشنايي مکن | | بپوش آن رخ و دلربايي مکن |
به روي چو مه دلربايي مکن | | به چشم سيه خون مردم مريز |
به هر مجلسي روشنايي مکن | | ز من پند بنيوش و ديگر چو شمع |
دگر عزم رفتن چو آيي مکن | | مرو از بر ما و گر ميروي |
به سگ روي نان مينمايي، مکن | | به امثال من بعد ازين التفات |
نظر فتنهاي ميفزايي، مکن | | سخن آتشي ميفروزي، مگوي |
تو نيز اي فلان، بيوفايي مکن | | مرا غمزهي تو به صد رمز گفت |
به ديگر کس ار آن نمايي، مکن | | به چشمي که کردي به ما يک نظر |
تو روشندلي تيرهرايي مکن | | چو شمع فلک نور از آن روي تافت |
تو سلطان وقتي گدايي مکن | | گر او را خوهي ترک عالم بگوي |
خلافي به طبع مرايي مکن | | محبت وفاق است مر دوست را |
اگر عاشقي پارسايي مکن | | چو معشوق رند است و مي ميخورد |