ره بزد بر ما طلسم موي تو | | ذرهاي ناديده گنج روي تو |
اي نگارستان جانم روي تو | | گشت رويم چون نگارستان ز اشک |
جملهي ذرات چشماروي تو | | هست خورشيد رخت زير نقاب |
خون جانها مشک شد بر بوي تو | | در درون چون نافهي آهوي حسن |
از سواد چشم چون آهوي تو | | شير گردون جامه ميپوشد کبود |
آرزوي حقهي للي تو | | آسمان را چون زمين در حقه کرد |
گر توان شد هندوي هندوي تو | | هندويم هندوي زلفت را به جان |
طاق افتاديم از ابروي تو | | چون ز چشمت تيرباران در رسيد |
در صفات نرگس جادوي تو | | ني که بنموديم صد سحر حلال |
بو که برساند به خاک کوي تو | | خاک خواهم گشت تا بادي مرا |
گر مرا بادي رساند سوي تو | | ني ز چون من خاک گردي از درت |
چون همي هستند در پهلوي تو | | چون کند از توکسي پهلو تهي |
کين کماني نيست بر بازوي تو | | از کمان عشق بگريز اي فريد |