بر گذر اي دل غافل که جهان برگذر است

بر گذر اي دل غافل که جهان برگذر است شاعر : عطار که همه کار جهان رنج دل و دردسر است بر گذر اي دل غافل که جهان برگذر است مهره کردار دل تنگ تو زير و زبر است تا تو در ششدره‌ي نفس فرومانده شدي همچنان خواجه در انديشه‌ي بوک و مگر است عمر بگذشت و به يک ساعته اميد نماند که تو بس مفلسي و چرخ فلک پاک بر است چند بر بوک و مگر مهره فروگرداني که پس پرده نشستي و جهان پرده‌در است پرده بر خويش متن لعب پس پرده مکن که جهان گذران با تو به جان درگذر است رو...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بر گذر اي دل غافل که جهان برگذر است

شاعر : عطار

که همه کار جهان رنج دل و دردسر است		بر گذر اي دل غافل که جهان برگذر است
مهره کردار دل تنگ تو زير و زبر است		تا تو در ششدره‌ي نفس فرومانده شدي
همچنان خواجه در انديشه‌ي بوک و مگر است		عمر بگذشت و به يک ساعته اميد نماند
که تو بس مفلسي و چرخ فلک پاک بر است		چند بر بوک و مگر مهره فروگرداني
که پس پرده نشستي و جهان پرده‌در است		پرده بر خويش متن لعب پس پرده مکن
که جهان گذران با تو به جان درگذر است		رو پي کار جهان گير و جهان گير جهان
بر سرش خاک که از خاک بسي خوارتر است		خاکساري که به خواري به جهان ننگرد او
که همه زير زمين تا به زبر تاجور است		چند سايي به هوس تاج تکبر بر چرخ
اين زمان بين که چه سان زير زمين پي سپر است		آنکه بر چرخ فلک سود سر خويش ز کبر
شکن طره‌ي مشکين و لب چون شکر است		جمله‌ي زير زمين گر به حقيقت نگري
مردم چشم بتي است اين که تو را رهگذر است		چشم دل باز کن از مردمي و نيک بدانک
که همه مغز زمين تشنه ز خون جگر است		فکر کن يکدم و بر خاک به خواري مگذر
نيست آن لاله که از خاک دمد خون‌تر است		در دل خاک ز بس خون دل تازه که هست
باز کن چشم اگر چشم تو صاحب نظر است		شکم خاک پر از خون دل سوختگان است
خون فرو مي‌چکد و خواجه چنين بي‌خبر است		از سر درد و دريغ از دل هر ذره‌ي خاک
گر بداني ز دلي درد و دريغي دگر است		هر گياهي که ز خاکي دمد و هر برگي
آه و فرياد همي آيد و گوش تو کر است		از درون دل پر حسرت هر خفته چنانک
که اجل در پي و عمر تو چنين برگذر است		تو چنان فارغي و باز نينديشي هيچ
پنبه‌ي غفلت و پندار به گوش تو در است		شد بناگوش تو از پنبه کفن‌پوش و هنوز
بچه طبعي تو و اکنون است که وقت سفر است		روز پيري همه کس به شود اي پير خرف
عجب اين است که اين نفس تو هر دم بتر است		چو به هفتاد بيفتادي و اين نيست عجب
زندگي دل مغرور تو از سيم و زر است		غره‌ي مال جهان گشتي و معذوري از آنک
که حيات تو به نزديک خرد مختصر است		چو حيات تو به سيم است پس از عمر مگوي
عمر گو کم شو اگر سيم و زرت بيشتر است		عمرت ار کم شد و بگذشت چه باک است ازين
که همه سيم و زر و مال بار سفر است		بيشتر جان کن و زر جمع کن و فارغ باش
که درين راه و درين باديه چندين خطر است		شرم بادت که نمي‌داني و آگاه نه‌اي
کيست کامروز چو تو عشوه‌ده و عشوه‌خر است		اي دريغا که همه عمر تو در عشوه گذشت
تو چنين غافل و عمر تو چو مرغي به پر است		تو چنين خفته و همراه تو از پيش شده
گوييا لقمه‌ي هر روزه تو مغز خر است		مغز پالودي و بر هيچ نه در خواب شدي
استخواني دو که در چنگ قضا و قدر است		اي فرومانده‌ي خود چند بدارد آخر
باد پندار تو را خاک لحد کارگر است		تو کفي خاکي و پر باد هوا داري سر
صد شب از بهر هوا نفس تو بي‌خواب و خور است		يک شب از بهر خدا بي‌خور و بي‌خواب نه‌اي
توبه از توبه کن ار يک نفست ماحضر است		چون بسي توبه‌ي بيفايده کردي به هوس
توشه‌ي راه تو خون دل و آه سحر است		خون دل بر رخت افشان به سحرگاه از آنک
گرچه چون حلقه دل امروز تو را دربدر است		حلقه‌ي درگه او گير و دل از دست بده
که دل پاک تو آئينه‌ي خورشيد فر است		دل پر اميد کن و صيقليش کن به صفا
که دلش را غم بيهوده نفر بر نفر است		يارب از فضل و کرم در دل عطار نگر
که تو را از بد و از نيک نه نفع و نه ضر است		عمر بر باد هوس داد به فريادش رس

بر گذر اي دل غافل که جهان برگذر است

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته