ده برادر قحطشان کرده نفور

ده برادر قحطشان کرده نفور شاعر : عطار پيش يوسف آمدند از راه دور ده برادر قحطشان کرده نفور چاره‌اي مي‌خواستند از تنگ حال از سر بي‌چارگي گفتند حال پيش يوسف بود طاسي آن زمان روي يوسف بود در برقع نهان طاسش اندر ناله آمد زار زار دست زد بر طاس يوسف آشکار هيچ مي‌دانيد کين آواز طاس گفت حالي يوسف حکمت شناس پيش يوسف از سر عجزي زفان ده برادر برگشادند آن زمان کس چه داند بانگ آيد ز طاس جمله گفتند اي عزير حق شناس کو چه گويد با شما اي جمله...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

ده برادر قحطشان کرده نفور

شاعر : عطار

پيش يوسف آمدند از راه دور		ده برادر قحطشان کرده نفور
چاره‌اي مي‌خواستند از تنگ حال		از سر بي‌چارگي گفتند حال
پيش يوسف بود طاسي آن زمان		روي يوسف بود در برقع نهان
طاسش اندر ناله آمد زار زار		دست زد بر طاس يوسف آشکار
هيچ مي‌دانيد کين آواز طاس		گفت حالي يوسف حکمت شناس
پيش يوسف از سر عجزي زفان		ده برادر برگشادند آن زمان
کس چه داند بانگ آيد ز طاس		جمله گفتند اي عزير حق شناس
کو چه گويد با شما اي جمله سست		يوسف آنگه گفت من دانم درست
يک برادر بود حسنش بيش ازين		گفت مي‌گويد شما را پيش ازين
در نکويي گوي بر بود از شما		نام يوسف داشت، که بود از شما
گفت برگويد بدين آواز در		دست زد بر طاس از سر باز در
پس بياورديد گرگي بي‌گناه		جمله افکنديد يوسف را به چاه
تا دل يعقوب از آن خون گشت خون		پيرهن در خون کشيديد از فسون
طاس را آورد در کاري دگر		دست زد بر طاس يک باري دگر
يوسف مه روي را بفروختيد		گفت مي‌گويد پدر را سوختيد
شرم تان باد از خدا اي حاضران		با برادر کي کنند اين ، کافران
آب گشتند، از پي نان آمده		زان سخن آن قوم حيران آمده
برخود آن ساعت جهان بفروختند		گرچه يوسف را چنان بفروختند
جمله در چاه بلا ماندند باز		چون به چاه افکندنش کردند ساز
بشنود زين برنگيرد حصه او		کور چشمي باشد آن کين قصه او
قصه‌ي تست اين همه، اي بي خبر		تو مکن چندين در آن قصه نظر
ني به نور آشنايي کرده‌اي		آنچ تو از بي‌وفايي کرده‌اي
کار ناشايست تو زان بيش هست		گر کسي عمري زند بر طاس دست
در نهاد خود گرفتارت کنند		باش تا از خواب بيدارت کنند
کافريهاي و خطاهاي ترا		باش تا فردا جفاهاي ترا
يک به يک برتو شمارند آن همه		پيش رويت عرضه دارند آن همه
مي‌ندانم تا بماند عقل و هوش		چون بسي آواز طاس آيد به گوش
در بن طاسي گرفتارآمده		اي چو موري لنگ در کار آمده
در گذر کين هست طشت غرق خون		چند گرد طاس گردي سرنگون
هر دم آوازي دگر آيد ترا		در ميان طاس ماني مبتلا
ورنه رسوا گردي از آوازطاس		پر برآر و درگذراي حق شناس
هست گستاخي در آن حضرت روا		ديگري پرسيد ازو کاي پيشوا
بعد از آنش از پي درآيد هيچ بيم		گر کسي گستاخيي يابد عظيم
در معني برفشان و رازگوي		چون بود گستاخي آنجا، بازگوي
محرم سر الوهيت بود		گفت هر کس را که اهليت بود
زانک دايم رازدار پادشاست		گر کند گستاخيي او را رواست
کي کند گستاخيي گستاخ‌وار		ليک مردي رازدان و رازدار
يک نفس گستاخيي از وي رواست		چون ز چپ باشد ادب حرمت زراست
کي تواند بود شه را رازدار		مرد اشتروان که باشد برکنار
ماند از ايمان وز جان نيز باز		گر کند گستاخيي چون اهل راز
زهره‌ي گستاخيي در پيش شاه		کي تواند داشت رندي در سپاه
هست گستاخي او از خرمي		گر به راه آيد وشاق اعجمي
گر کند گستاخيي از فرط حب		جمله رب داند نه رب داند نه رب
مي‌رود بر روي آب از زور عشق		او چه ديوانه بود از شور عشق
زانک آن ديوانه چون آتش بود		خوش بود گستاخي او، خوش بود
مرد مجنون را ملامت کي بود		در ره آتش سلامت کي بود
هرچ تو گويي ز تو بتوان شنيد		چون ترا ديوانگي آيد پديد

ده برادر قحطشان کرده نفور

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته