يوسفي کانجم سپندش سوختند

يوسفي کانجم سپندش سوختند شاعر : عطار ده برادر چون ورا بفروختند يوسفي کانجم سپندش سوختند خط ايشان خواست، کار زان مي‌خريد مالک دعرش چو زيشان مي‌خريد پس گرفت آن ده برادر را گواه خط ستد زان قوم هم بر جايگاه آن خط پر غدر با يوسف رسيد چون عزيز مصر يوسف را خريد ده برادر آمدند آن جايگاه عاقبت چون گشت يوسف پادشاه خويش را در پيش او انداختند روي يوسف باز مي‌نشناختند آب خود بردند تا نان خواستند خويشتن را چاره‌ي جان خواستند من خطي دارم به...

شنبه، 6 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

يوسفي کانجم سپندش سوختند

شاعر : عطار

ده برادر چون ورا بفروختند		يوسفي کانجم سپندش سوختند
خط ايشان خواست، کار زان مي‌خريد		مالک دعرش چو زيشان مي‌خريد
پس گرفت آن ده برادر را گواه		خط ستد زان قوم هم بر جايگاه
آن خط پر غدر با يوسف رسيد		چون عزيز مصر يوسف را خريد
ده برادر آمدند آن جايگاه		عاقبت چون گشت يوسف پادشاه
خويش را در پيش او انداختند		روي يوسف باز مي‌نشناختند
آب خود بردند تا نان خواستند		خويشتن را چاره‌ي جان خواستند
من خطي دارم به عبراني زبان		يوسف صديق گفت اي مردمان
گر شما خوانيد نان به خشم بسي		مي‌نيارد خواند از خيلم کسي
شادمان گفتند شاها خط بيار		جمله عبري خوان بدند واختيار
قصه‌ي خود نشنود چند از غرور		کور دل باد آنک اين حال از حضور
لرزه بر اندام ايشان برفتاد		خط ايشان يوسف ايشان را بداد
نه حديثي نيز دانستند راند		نه خطي زان خط توانستند خواند
مبتلاي کار يوسف ماندند		جمله از غم در تأسف ماندند
شد ز کار سخت جان آن همه		سست شد حالي زبان آن همه
وقت خط خواندن چرا خامش شديد		گفت يوسف گوييي بي‌هش شديد
به ازين خط خواندن و گردن زدن		جمله گفتندش که ما و تن زدن
در خط آن رقعه‌ي پر اعتبار		چون نگه کردند آن سي مرغ زار
بود کرده نقش تا پايان همه		هرچ ايشان کرده‌بودند آن همه
کان اسيران چون نگه کردند نيک		آن همه خود بود سخت اين بود ليک
يوسف خود را به چاه انداخته		رفته بودند و طريقي ساخته
وانگه او را بر سري بفروخته		جان يوسف را به خواري سوخته
مي‌فروشي يوسفي در هر نفس		مي‌نداني تو گداي هيچ کس
پيشواي پيشگه خواهد شدن		يوسفت چون پادشه خواهد شدن
سوي او خواهي شدن هم برهنه		تو به آخر هم گدا، هم گرسنه
از چه او را رايگان بايد فروخت		چون از و کار تو بر خواهد فروخت
شد حياي محض و جان شد توتيا		جان آن مرغان ز تشوير و حيا
يافتند از نور حضرت جان همه		چون شدند از کل کل پاک آن همه
باز از نوعي دگر حيران شدند		باز از سر بنده‌ي نو جان شدند
پاک گشت و محو گشت از سينه‌شان		کرده و ناکرده‌ي ديرينه شان
جمله را از پرتو آن جان بتافت		آفتاب قربت از پيشان بتافت
چهره‌ي سيمرغ ديدند از جهان		هم ز عکس روي سيمرغ جهان
بي‌شک اين سي مرغ آن سيمرغ بود		چون نگه کردند آن سي مرغ زود
باز از نوعي دگر حيران شدند		در تحير جمله سرگردان شدند
بود خود سيمرغ سي مرغ مدام		خويش را ديدند سيمرغ تمام
بود اين سيمرغ اين کين جايگاه		چون سوي سيمرغ کردندي نگاه
بود اين سيمرغ ايشان آن دگر		ور بسوي خويش کردندي نظر
هر دو يک سيمرغ بودي بيش و کم		ور نظر در هر دو کردندي بهم
در همه عالم کسي نشنود اين		بود اين يک آن و آن يک بود اين
بي تفکر وز تفکر ماندند		آن همه غرق تحير ماندند
بي زفان کردند از آن حضرت سال		چون ندانستند هيچ از هيچ حال
حل مايي و توي درخواستند		کشف اين سر قوي در خواستند
کاينه‌ست اين حضرت چون آفتاب		بي زفان آمد از آن حضرت خطاب
جان و تن هم جان و تن بيند درو		هر که آيد خويشتن بيند درو
سي درين آيينه پيدا آمديد		چون شما سي مرغ اينجا آمديد
پرده‌اي از خويش بگشاييد باز		گر چل و پنجاه مرغ آييد باز
خويش را بينيد و خود را ديده‌ايد		گرچه بسياري به سر گرديده‌ايد
چشم موري بر ثريا کي رسد		هيچ کس را ديده بر ما کي رسد
پشه‌ي پيلي به دندان برگرفت		ديده موري که سندان برگرفت
و آنچ گفتي و شنيدي، آن نبود		هرچ دانستي، چو ديدي آن نبود
وين همه مردي که هر کس کرده‌ايد		اين همه وادي که از پس کرده‌ايد
وادي ذات صفت را خفته‌ايد		جمله در افعال مايي رفته‌ايد
بي‌دل و بي‌صبر و بي‌جان مانده‌ايد		چون شما سي مرغ حيران مانده‌ايد
زانک سيمرغ حقيقي گوهريم		ما به سيمرغي بسي اوليتريم
تا به ما در خويش را يابيد باز		محو ما گرديد در صد عز و ناز
سايه در خورشيد گم شد والسلام		محو او گشتند آخر بر دوام
چون رسيدند و نه سر ماند و نه بن		تا که مي‌رفتند و مي‌گفت اين سخن
ره رو و ره برنماند و راه شد		لاجرم اينجا سخن کوتاه شد

يوسفي کانجم سپندش سوختند

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته