نویسنده: احمد کریمیان
کلیسای بنیادگرای آمریکا، سعی کرده است با اتّخاذ شیوه‌های نوین تبلیغ، تعداد بیش‌تری از مردم را به سوی خود جذب نماید. این کلیسا با بهره‌گیری از امکانات تکنولوژی روز و ارائه برنامه‌های متنوّع، می‌کوشد تا شعاع پیام و دعوت خود را از فضای کلیسا و اعضای محدود آن و کسانی که تنها در روزهای یک‌شنبه و اعیاد و مناسبت‌ها در آن حاضر می‌شوند، دورتر برده و با استفاده از ماهواره و تلویزیون، دامنه‌ی تبلیغات خود را در سراسر ایالات متحده بگستراند.
یک شهروند آمریکایی، در حالی که در منزل خویش به استراحت می‌پردازد و یا روی تخت خود دراز کشیده است، می‌تواند بدون رفتن به کلیسا، در برنامه‌های دینی و مراسم دعا و نماز کلیسای تلویزیونی شرکت کند. او با حقّ اشتراک ناچیزی که به این کلیساها می‌پردازد، ضمن استفاده از برنامه‌های مزبور، نشریه‌های متنوّع آن را هم دریافت می‌دارد. این نشریه‌ها، تنها دربردارنده‌ی توصیه‌های اخلاقی و دینی نیست، بلکه در همه‌ی اموری که برای مردم جذّاب است، سخن می‌گوید. از انتخابات و مسائل سیاسی، امور جامعه، مالیات، سقط‌جنین، نقش زنان، نماز در مدارس و خانواده، جنگ هسته‌ای، خطر کمونیسم و بالاخره تأیید اسرائیل و حمایت از سیاست‌های آن به عنوان عامل جلب رضای خداوند.(1)
بررسی‌ها و نظرسنجی‌های مؤسسه‌ی گالوپ(2) نشان داده است که حدود هفتاد میلیون نفر آمریکایی از شبکه‌های «کلیسای تلویزیونی» که تعدادشان به 104 فرستنده می‌رسد، استفاده می‌کنند. مضافاً این که 1006 کانال تلویزیون کابْلی (Cable TV) به ارائه برنامه‌های مسیحی می‌پردازند.
از سوی دیگر تعداد ناشرانی که کتاب‌های مسیحی منتشر می‌سازند، به 1300 می‌رسد که هفت هزار کتاب فروش، توزیع انتشارات آن‌ها را بر عهده دارند و میزان فروش این کتاب‌ها، بالغ بر سه میلیارد دلار در سال است.(3)
کلیسای تلویزیونی با برنامه‌های جذّاب خود، اصناف مختلف مردم، در سنین گوناگون، حتی کودکان را به خود مشغول می‌دارد. بررسی‌ها نشان داده است که 30 % ببنندگان برنامه‌ی «ساعتی با انجیل زمان» که از سوی اسقف جری فال ول اجرا می‌شد، کودکانند.
به منظور جذب تعداد بیشتر بینندگان، کلیسای تلویزیونی، تنها به پخش برنامه‌های متنوع از طریق فرستنده‌های رادیویی و تلویزیونی خود بسنده نمیکند، بلکه با خرید برنامه‌های جذّاب دیگری از شبکه‌های پر بیننده و پخش آن‌ها، سعی می‌کند بر دامنه‌ی مقبولیت خویش بیفزاید. نفوذ و تأثیر برنامه‌های کلیسای تلویزیونی بر تفکر و شخصیّت شهروندان آمریکایی چندان زیاد است که بعد از مطبوعات که به رکن چهارم معروف است، آن را رکن پنجم خوانده‌اند.
مؤسسه ی پژوهشی گالوپ در سال 1981/م اعلام کرد که در طول یک ماه، حدود 52 میلیون آمریکایی، معمولاً یک یا چند بار برنامه‌های کلیسای تلویزیونی را مشاهده می‌کنند. این رقم در سال 1983/م به شصت میلیون نفر بالغ گردید و در سال 1984/م به هفته‌ای 25 میلیون نفر رسید.
در هر صورت، آن چه مسلّم است این که برنامه‌های تلویزیون مزبور، در دهه‌ی هشتاد، به حدّی توسعه‌ی کمّی و کیفی یافت که هنرمندان آن به عنوان یک پدیده‌ی جدید، در زندگی روزمره‌ی مردمان آمریکا وارد شدند.
گفتنی است تعداد ایستگاه‌های فرستنده‌ی این تلویزیون در سال 1985/م به 1500 ایستگاه بالغ گردید.(4)
از سوی دیگر به موجب اطلاعاتی که مجلّه‌ی مسیحیت امروز (5) با همکاری مؤسسه‌ی گالوپ در سال 1980/م به عمل آورده است، 26% از ببنندگان کلیسای تلویزیونی، بیش از 10% از درآمد خود را برای حمایت و تقویت برنامه‌های کلیسای شنیداری و دیداری، پرداخت کرده‌اند.
همین اطلاعات حاکی است که 85 % از شنوندگان و بینندگان کلیسای رسانه‌ای، تحت تأثیر برنامه‌های این کلیساها، به حوزه‌ی دین روی آورده‌اند.
در ضمن، اطلاعات مذکور می‌افزاید درآمد سالانه این کلیساها از محلّ تبرّعات هوادارانش به بیش از یک میلیارد دلار می‌رسد که اگر درآمدهای ناشی از تبلیغات و دیگر امور را هم بدان بیفزاییم، این رقم به دو میلیارد دلار در سال می‌رسد.(6)
بررسی‌های جدیدتر حاکی است که در آمریکا، میانگین وقتی را که دانش‌آموزان دبیرستانی در برابر تلویزیون می‌گذرانند، بیش از اوقاتی است که به مدرسه می‌روند، اما بزرگ‌سالان نیمی از اوقات فراغت خود را با مشاهده‌ی تلویزیون سپری می‌کنند...
در این میان، برنامه‌ی اسقف بیلی‌گراهام که از قدیمی‌ترین برنامه‌های دینی است و با عنوان «ساعت تصمیم»(7) از سال 1950/م اجرا می‌شود، به وسیله‌ی نه صد ایستگاه رادیویی و تلویزیونی پخش می‌شود. برنامه‌ی «درس کتاب مقدس»(8) نیز به وسیله‌ی یک هزار دستگاه رادیویی در جهان منتشر می‌شود و برنامه‌ی روزانه‌ی «روزی از اکتشاف»(9) هفت میلیون نفر بیننده دارد.(10)
برنامه‌ی پات رابرتسون با نام «هفت صد کلوپ» در سطح جهان، روزانه بیش از یک میلیون نفر بیننده دارد. شبکه‌ی تلویزیونی CBN نیز برنامه‌های خود را در سطح شصت کشور جهان و به چهل زبان مختلف پخش می‌کند. سازمان جیمز دوبسون برای اجرای برنامه‌ی رادیویی «توجه به خانواده» که از هشت ایستگاه مختلف پخش می‌شود، سالانه 114 میلیون دلار هزینه در بر داشته و حدود پنج میلیون نفر در هفته به آن گوش می‌سپارند.(11)
علاوه بر چهره‌های سرشناس صهیونیسم مسیحی، انبوهی از برنامه‌های متنوّع دینی، در ایالات متحده به صورت مستمر از سوی هشت صد کشیش بنیادگرا، از طریق بیش از یک هزار رسانه‌ی دیداری و شنیداری، به اجرا در می‌آید.(12)
بنیاد‌گرایان مسیحی در ایالات متحده، علاوه بر پیام‌های تبلیغاتی ویژه‌ای که از طریق کلیسای تلویزیونی، رادیو، نوار کاست، سی‌دی‌های رایانه‌ای، شبکه‌های اینترنتی، کتاب، مجلّه، نشریه‌های گوناگون... ارسال می‌دارند، از تولیدات دیگری هم چون پیراهن‌های تی‌شرت، کلاه، وسایل آشپزخانه، لوازم سفر و... نیز در این راه بهره می‌جویند.(13)
پی نوشت ها :
1- همان، ص 94.
2- Gallup Organization
3- رضا هلال، المسیح الیهودی ونهایة العالم، ص 132.
4- یوسف الحسن، البعد الدینی فی السیاسة الامریکیة تجاه الصراع العربی- الصهیونی، ص 94- 95.
5- Christianity Today/ 12 Desember 1980.
6- یوسف الحسن، البعد الدینی فی السیاسة الامریکیة تجاه الصراع العربی- الصهیونی، ص 99.
7- Hour of Decision.
8- Bible Class.
9- Day of Discovery.
10- یوسف الحسن، البعد الدینی فی السیاسة الامریکیة تجاه الصراع العربی- الصهیونی، ص 91-92.
11- رضا هلال، المسیح الیهودی و نهایة العالم، ص 195.
12- غریس هالسل، یدالله، ترجمه‌ی محمد السماک، ص 54.
13- رضا هلال، المسیح الیهودی و نهایة العالم، ص 133.
