منم که گوشه میخانه خانقاه من است

1. من آن عاشق مست هستم که گوشه ی میخانه، محل عبادت های عاشقانه من است و دعای سحرگاهی منع دعا برای پیر مغان و مرشد کامل است. من در میخانه عبادت می کنم و برای سلامتی پیر مغان دعا می نمایم.
2. اگر به هنگام نوشیدن شراب صبحگاهی، نغمه و ترانه ی چنگ به گوش نمی رسد، غمی نیست؛ زیرا آه و ناله ی سحرگاهی من آهنگ دلنشین و خوشی است. نوشیدن شراب پبحگاهی و نالیدن از فراق معشوق در سحرگاه، خوش است.
3. خدا را شکر که در عین فقر و تنگدستی، از پادشاه و گدا بی نیازم و توجهی به تعلقات مادی ندارم. به نظر من کسی عزت دارد که گدای خاک در دوست باشد و فقیر درگاه حق.
4. خدا گواه است که منظور من از عبادت در مسجد یا شور و مستی در میخانه، فقط یک چیز است و آن وصال تو است.
5. تا زمانی که جانی در بدن دارم، از در خانه ی دوست، روی بر نمی گردانم و به جای دیگر نمی روم؛ مگر اینکه مرگ فرا رسد و خیمه ی هستی ام را بر کند. تا زنده ام دست از عشق او بر نمی دارم. فقط مرگ است که می تواند مرا از او جدا کند.
6. از آن زمان که به درگاه معشوق روی آوردم و چهره بر خاک آن درگاه گذاشتم، به مقام و مرتبه ای رسیدم که خود را بر آسمان می بینم که بر مسند خورشید تکیه زده ام.
7. ای حافظ! اگرچه خطا و گناه انسان اختیاری نیست، ولی تو از گناه بپرهیز و ادب را نگاه دار و بگو که گناه من است و خود را مسئول و مقصر بدان.