در ازل هر کاو به فیض دولت ارزانی بود

تفسیر عرفانی
1.هر کسی که از آغاز آفرینش سزاوار برخورداری از بخشش الهی و سعادت و نیکبختی گردید، تا پایان هستی جام مرادش با روح و جان عزیزش همدم و همنشین می شود و به همه ی آرزوهایش می رسد.
2.من همان لحظه ای که می خواستم از نوشیدن شراب دست بکشم و توبه کنم، با خود گفتم:اگر شاخه ی این درخت توبه ثمری بدهد، بدون شک برای من ثمری جز پشیمانی نخواهد بود.
3.فرض کنیم که مانند صوفیان ریاکار، سجاده ای سفید و پاک بر دوش افکندم.با رنگ ظاهری سرخ شراب که بر خرقه ی من است یا رنگ باطنی آن که داغ گناه آن بر دل من باشد و چون رنگ طبیعی گل سرخ ماندگار است، کاری نمی توان کرد و شایسته نیست که ادعای مسلمانی کنم.با تظاهر به پرهیزکاری، من رند و عاشق مورد قبول اهل ظاهر نخواهم بود.
4.از آنجایی که گوشه ی خلوت و دل صاحبدلان و اهل معنی باید روشن و نورانی باشد، بنابراین بدون وجود برق و نور جام می درخشان، نمی توانم در گوشه ای خلوت گزینم.[به طنز:]خلوت اهل دل و اهل معنی باید به پرتو معرفت و نور باطنی روشن باشد نه برق و نور جام باده.
5.مناعت طبع و بی نیازی و توجه باطنی به امور را از خدا طلب کن و بگو اگر ظرف گوهر نشان و گران قیمت نیست، اهمیتی ندارد؛ زیرا برای رند و عاشق درویش پیشه که از قید و بند دنیا و تجملات آن رهایی یافته، شراب با طراوت یاقوتی رنگ که درویش را با عالم رندی و آزادگی آشنا می کند، با ارزش است.
6.اگر چه زندگی ما با رندان و درویشان عاشق بی سر و سامان و غیر عادی به نظر می آید، ولی این شیوه ی ما را دست کم نگیر و به چشم حقارت به آن نگاه نکن؛ زیرا رندان و عاشقان در کشور عشق و رندی، درویشی و گدایی خود را آسوده تر و برتر از شاهی می بیند و سلطنت باید حسرت این درویشی را بخورد.
7.ای دل!اگر به دنبال نیکنامی و یار خوب هستی، با انسان های بد و پست و فرومایه همنشین نباش و معاشرت نکن.ای عزیز من!خودخواهی دلیل نادانی و جهل محسوب می شود.
8.بهاران فرارسیده و محفل عیش و شادی دوستان همدل و عاشق برپاست و بحث شعر و ترانه سرایی هم در میان است.اگر از دست معشوق زیبارو جام شراب را نگیری و ننوشی، سختگیری و تعصّب بی جا به خرج داده ای و این دلیلی بر بی ذوقی تو است.
9.دیروز یک عزیزی می گفت که حافظ، پنهانی شراب می نوشد.ای عزیز من!آیا بهتر و شایسته تر نیست که این عیب و گناه پنهان بماند؟!