اَتَتْ روائحُ رَندِ الحِسمی وَ زادَ غَرامی

اَتَتْ روائحُ رَندِ الحمی وَ زادَ غَرامی *** فدای خاک در دوست باد جان گرامی
پیام دوست شنیدن سعادت است و سلامت *** مَن المُبَلِّغ عَنّی الی سُعادَ سَلامی
بیا به شام غریبان و آب دیده ی من بین *** بسان باده ی صافی در آبگینه شامی
اذا تَغَرَّد عَن ذِی الأراک طائِرُ خَیر *** فلا تَفَرّد عَن رَوضها اَنینُ حَمامی
بسی نماند که روز فراق یار سر آید *** رَأیتُ مِنَ هَضَباتِ الحِمی قِبابَ خیام
خوشا دمی که در آیی و گویمت به سلامت *** قَدِمتَ خیر قُدومٍ نَزَلْتَ خَیر مقام
بَعْدِتُ مِنکَ و قد صِرتُ ذائبا کَهِلالٍ *** اگر چه روی چو ماهت ندیده ام به تمامی
وَانٍ دُعیتُ بِخُلدٍ وَ صرتُ ناقَصِ عَهدٍ *** فَما تَطَیَّبَ نَفنسی و ما استَطاب مَنَامی
امید هست که زودت به بخت نیک ببینم *** تو شاد گشته به فرماندهی و من به غلامی
چو سِلک دُرّ خوشاب است شعر نغز تو حافظ *** که گاه لطف سَبَق می برد ز نظم نظامی

تفسیر عرفانی
1. نسیم های خوشبوی کوی معشوق آمد و اشتیاق من فزونی گرفت؛ این جان گرامی و عزیز، فدای خاک کوی یار باد.
2. پیام معشوق را شنیدن، سعادت و سلامت را برای عاشق به ارمغان می آورد؛ کیست که سلام مرا به محبوب برساند؟
3. بیا به محفل شبانه ی عاشقان دور از معشوق و ببین که جز اشک، شرابی ندارد.
4. آن گاه که مرغی خوش آواز در کوی محبوب، آواز طرب انگیز می خواند، ناله ی کبوتر وجود من از آن آواز جدا مباد؛ خدا کند که ناله ی من هم به گوش محبوب برسد.
5. روزهای جدایی از یار در حال سپری شدن است؛ از فراز تپه های چراگاه دیار او، تبه های چادرهای قبیله را می بینم؛ به زودی محبوب را می بینیم.
6. خوشا آن لحظه ای که از در وارد شوی و من به تو سلام و خیر مقدم بگویم:به نیکی قدم نهادی و به خوبی فرود آمدی؛ خیلی خوش آمدی.
7. از تو دور ماندم و اندک اندک از فراقت ذوب شدم و به شکل هلال ماه در آمدم؛ اگر چه روی زیبای تو را به تمامی ندیدم.
8. اگر مرا به بهشت فرا خوانند و در آنجا پیمان عشق تو را بشکنم، مباد که نفس من شاد و خشنود و خواب من پاکیزه و آرام باشد.
9. امید است که اگر بخت من مساعد و همراه باشد، به وصالت برسم و تو را ببینم؛ آن گاه من به خدمت گزاری تو شاد شوم و تو به سروری و آقایی خود بنازی.
10. ای حافظ! شعر تو رشته ی مراوریدی درخشان است که از نظر لطف کلام از سروده های نظامی گنجوی بهتر است.