تنها راه بخشیده شدن گناه غیبت
پرسش :
آیا تنها با استغفار، گناه «غیبت» بخشیده می شود؟
پاسخ :
حقیقت این است که اسلام براى آبروى مسلمان احترامى به اندازه خون او قائل است، و عِرْض و دَمْ، آبرو و خون در روایات اسلامى در کنار هم قرار مى گیرد، بنابراین کسى که شخصیت اجتماعى دیگرى را با ریختن آبروى او از طریق غیبت مى کشد، گویى شخصِ او را کشته است، و به همین دلیل در روایات به طور مکرّر آمده است که شخص غیبت کننده، باید بهاى سنگینى در قیامت در برابر غیبت هایى که کرده است بپردازد، و براى جبران آن از حسنات او برمى دارند و بر حسنات غیبت شونده مى افزایند، و اگر حسناتى نداشته باشد از سیئات غیبت شونده برمى دارند و بر سیئات غیبت کننده اضافه مى کنند.
آرى غیبت، حق الناس است، همان گونه که قتل نفس و مجروح ساختن افراد از حق الناس محسوب مى شود.
و گناهى نیست که تنها میان انسان و پروردگارش صورت گرفته باشد، و با آب ندامت و توبه شستشو شود، بلکه همان گونه که ریختن خون مردم و غصب اموال آنها بدون قصاص یا دیه و پرداختن خسارت مالى جبران نمى شود، ضایع کردن آبروى مردم نیز بدون جبران، بخشوده نخواهد شد.
بلکه علاوه بر ندامت و پشیمانى و تقاضاى عفو و بخشش از درگاه خداوند باید به نوعى، آبروى از دست رفته غیبت شونده را جبران کند، اگر ممکن است از او ولو به صورت سربسته حلّیت بطلبد، و اگر این کار مفسده اى دارد یا غیبت شونده از دست رفته است، آن قدر کار خوب براى او انجام دهد که او راضى شود.
تمام این امور نشان مى دهد که گناه غیبت تا چه حد سنگین و مشکل آفرین است.(1)
پی نوشت:
(1). براى توضیح بیشتر درباره مسائل مربوط به غیبت، از جمله مستثنیات آن به جلد سوّم کتاب «اخلاق در قرآن» صفحه 107 تا 133 مراجعه فرمایید.
منبع: پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام)، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1386 شمسی، چاپ: اول، ج 5، ص 561.
حقیقت این است که اسلام براى آبروى مسلمان احترامى به اندازه خون او قائل است، و عِرْض و دَمْ، آبرو و خون در روایات اسلامى در کنار هم قرار مى گیرد، بنابراین کسى که شخصیت اجتماعى دیگرى را با ریختن آبروى او از طریق غیبت مى کشد، گویى شخصِ او را کشته است، و به همین دلیل در روایات به طور مکرّر آمده است که شخص غیبت کننده، باید بهاى سنگینى در قیامت در برابر غیبت هایى که کرده است بپردازد، و براى جبران آن از حسنات او برمى دارند و بر حسنات غیبت شونده مى افزایند، و اگر حسناتى نداشته باشد از سیئات غیبت شونده برمى دارند و بر سیئات غیبت کننده اضافه مى کنند.
آرى غیبت، حق الناس است، همان گونه که قتل نفس و مجروح ساختن افراد از حق الناس محسوب مى شود.
و گناهى نیست که تنها میان انسان و پروردگارش صورت گرفته باشد، و با آب ندامت و توبه شستشو شود، بلکه همان گونه که ریختن خون مردم و غصب اموال آنها بدون قصاص یا دیه و پرداختن خسارت مالى جبران نمى شود، ضایع کردن آبروى مردم نیز بدون جبران، بخشوده نخواهد شد.
بلکه علاوه بر ندامت و پشیمانى و تقاضاى عفو و بخشش از درگاه خداوند باید به نوعى، آبروى از دست رفته غیبت شونده را جبران کند، اگر ممکن است از او ولو به صورت سربسته حلّیت بطلبد، و اگر این کار مفسده اى دارد یا غیبت شونده از دست رفته است، آن قدر کار خوب براى او انجام دهد که او راضى شود.
تمام این امور نشان مى دهد که گناه غیبت تا چه حد سنگین و مشکل آفرین است.(1)
پی نوشت:
(1). براى توضیح بیشتر درباره مسائل مربوط به غیبت، از جمله مستثنیات آن به جلد سوّم کتاب «اخلاق در قرآن» صفحه 107 تا 133 مراجعه فرمایید.
منبع: پیام امام امیرالمؤمنین (علیه السلام)، مکارم شیرازى، ناصر، تهیه و تنظیم: جمعى از فضلاء، دار الکتب الاسلامیة، تهران، 1386 شمسی، چاپ: اول، ج 5، ص 561.
