نادر، خدمتگزار امام رضا علیه السلام مى‏‌گوید:
کانَ أَبُوالْحَسَنِ علیه‏ السلام إِذا أَکَلَ أَحَدُنا لا یَسْتَخْدِمُهُ حَتّى یَفْرُغَ مِنْ طَعامِهِ.

نادر خدمتگزار امام رضا علیه السلام مى‏‌گوید:
کانَ أَبُوالْحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام یَضَعُ جَوْزینَجَةَ عَلَى الْأُخْرى وَ یُناوِلُنى.

عبید بن ابى عبداللّه بغدادى از شخصى نقل مى‏کند که گفت:
نَزَلَ بَاَبى‏الْحَسَنِ‏الرِّضا علیه‏ السلام ضَیْفٌ وَکانَ جالِسا عِنْدَهُ یُحَدِّثُهُ فى بَعْضِ اللَّیْلِ فَتَغَیَّرَ السِّراجُ، فَمَدَّ الرَّجُلُ یَدَهُ لِیُصْلِحَهُ فَزَبَرَهُ أَبُوالْحَسَنِ علیه‏ السلام ثُمَّ بادَرَهُ بِنَفْسِهِ فَأَصْلَحَهُ ثُمَّ قالَ علیه‏ السلام: «إنّا قَوْمٌ لانَسْتَخْدِمُ أَضْیافَنا.»

شیخ مفید مى‏گوید:
کانَ الرِّضا عَلِىُّ بْنُ مُوسى علیهماالسلام یُکْثِرُ وَعْظَ الْمأَمْوُنِ إِذا خَلابِهِ وَ یُخَوِّفُهُ وَ یُقَبِّحُ لَهُ ما یَرْکَبُهُ مِنْ خِلافِهِ وَ کانَ الْمامُونُ یُظْهِرُ قَبُولَ ذلِکَ مِنْهُ وَ یُبْطِنُ کَراهِیَتَهُ وَ اسْتِثْقالَهُ.

ابراهیم بن عباس مى‏گوید:
ما رَأَیْتُ أَبَاالْحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام جَفا أَحَدا بِکَلِمَةٍ قَطُّ وَ لارَأَیْتُهُ قَطَعَ عَلى أَحَدٍ کَلامَهُ حَتّى یَفْرُغَ مِنْهُ وَ ما رَدَّ أَحَدا عَنْ حاجَةٍ یَقْدِرُ عَلَیْها.

از صولى روایت شده که گفت: مادر بزرگم[که مدّتى افختار خدمتکارى امام رضا علیه‏ السلام نصیبش شده بود] به ما گفت:
أَبَاالْحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام إِذا صَلّى الْغَداةَ، وَکانَ یُصَلّیها فى أَوَّلِ وَقْتٍ ثُمَّ یَسْجُدُ فَلایَرْفَعُ رَأْسَهُ إِلى أَنْ تَرْتَفِعَ الشَّمْسُ، ثُمَّ یَقُومُ فَیَجْلِسُ لِلنّاسِ أَوْ یَرْکَبُ .

معمّر بن خلاّد گوید:
کانَ أَبُوالْحَسَنِ الرِّضا علیه‏ السلام إِذا أَکَلَ أُتِىَ بِصَحْفَةٍ فَتُوضَعُ قُرْبَ ما ئِدَتِهِ فَیَعْمِدُ إِلى أَطْیَبِ الطَّعامِ مِمـّا یُؤْتى بِهِ فَیَـأْخُذُ مِنْ کُلٍّ شَیْئا، فَیُوضَعُ فى تِلْکَ الصَّحْفَةِ، ثُمَّ یَأْمُرُبِها لِلْمَساکینِ…

ابوالحسین بن محمد که کاتب امام رضا علیه‏ السلام بود مى‏گوید: امام رضا علیه‏ السلام فرزند خود امام محمد تقى علیه‏ السلام را در حالی که کودکى بیش در مدینه نبود، جز با کنیه‏اش یاد نمى‏کردند و مى‏فرمودند:
کَتَبَ اِلَىَّ أَبُوجَعْفَرٍ علیه‏ السلام وَ هُوَ صَبىٌّ بِالْمَدینَةِ، فَیُخاطِبُهُ بِالتَّعْظیمِ وَ تَرُدُّ کُتُبَ أَبى جَعْفَرٍ علیه‏ السلام فِى نِهایَةِ الْبَلاغَةِ وَ الْحُسْنِ.

ابراهیم بن عباس مى‏گوید:
وَ کانَ [اَبُوالْحَسَنِ الرِّضا] علیه‏ السلام کَثیرَ الْمَعْرُوفِ وَ الصَّـدَقَةِ فى السِّـرِّ وَ أکْثَرُ ذلِکَ یَکُونُ مِنْهُ فى‏اللَّیالى المُظْلِمَةِ، فَمَنْ زَعَمَ أَنَّهُ رَأى مِثلَهُ فى فَضْلِهِ فَلا تُصَـدِّقُوهُ.

ابـن شعـبه حرّانى مى‏گوید: امام رضا علیه‏ السلام هروقت که مى‏خواستند نیازمندى‏ هایشان را یادداشت کنند، این چنین مى‏نوشتند:
بِسْمِ اللّه‏ِ الرَّحْمنِ الرِّحیمِ، أذْکُرُ إِنْ شاءَ اللّه‏ُ، ثُمَّ یَکْتُبُ مایُریدُ.