دلهای رمنده و الفت دادن آنها

امام علی علیه السلام فرمودند:

قُلُوبُ الرِّجَالِ وَحْشِیَّهٌ فَمَنْ تَأَلَّفَهَا أَقْبَلَتْ عَلَیْهِ.

دل های انسان ها نسبت به هم رمنده است پس هر کس با این دل ها الفت گیرد به او رو می کنند.

نهج البلاغه، حکمت 47

راه نرم کردن دل ها و الفت بین آنها، مهربانی است. گاه یک بزرگ خانواده باعث می شود تشتت و جدایی بین اقوام و فامیل را به کانون گرم و با محبتی وصف ناشدنی تبدیل کند.

قرآن در تقسیم بندی افرادی که سزاوار کمک مالی هستند ازجمله می فرماید:
و الموَلَّفَهِ قُلُوبُهُم (1)
آن هایی که برای جلب دلهایشان اقدام میشود.

معلوم می شود که اسلام بوده ای را اختصاص داده برای تحبیب قلوب و نزدیک کردن دل ها به یکدیگر. از آنجایی که انسان بنده احسان است اگر کسی را مورد لطف و عنایت خویش قرار دهیم خود به خود در نهاد او بذر محبت پاچیده ایم.

همان گرامی فرمود:
المومِنُ مالوفٌ وَ لا خیَر لِمَن لا یالِفُ و لا یُولَفُ (2)
مومن اهل الفت بخشیدن با مردم است و هر آنکس که با مردم الفت نگیرد و مردم با او الفت نگیرند خیری در او نیست.

پی نوشت:
1- توبه 60
2- کافی ج 2ص 102

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.