ضرر رذیله اخلاقی حسادت

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

الْعَجَبُ لِغَفْلَةِ الْحُسَّادِ عَنْ سَلَامَةِ الْأَجْسَادِ.

عجب است از این که افراد حسود از تندرستی ها غافلند.

نهج البلاغه: حکمت 216

نگرانی امام علی (علیه السلام) از ضررهایی که از ناحیه رذیله حسادت به جسم انسان وارد می شود در عین حالی که حسادت یک حالت روحی و قلبی است و در سرشت و باطن حسود در جریان است ولی از آنجایی که جسم و روح نسبت به هم تاثیر متقابل دارند اگر جسم ضربه ای بخورد روح شکنجه می شود و اگر روح آسیب ببیند جسم ناتوان و فرسوده می گردد.

حسود توجه ندارد که با تقویت این صفت زشت در سر وجودش چه خطراتی را متوجه جسم خود می کند چه بسا که بعضی در اثر طغیان حسادت و بالا گرفتن شعله هایش تا سر حد مرگ و هلاکت پیش روند.

این جسد خانه حسد آمد بدان
کز حسد آلوده گردد خاندان
خانمانها از حسد گردد خراب
باز شاهی از حسد گردد غراب

شرح ابن میثم
چون حسد بیشتر اوقات در مورد ثروت، مقام و سایر زرق و برق هاى دنیایى است. پس این که حاسدان حسدورزى نسبت به تندرستى دیگران را وامى گذارند، که بزرگ‌ترین نعمت‌هاى جهان است، جاى تعجّب است. فرق نعمت تندرستى با دیگر نعمت‌ها آن است که اینها نعمت‌هاى محسوسند، کمتر مورد غفلت واقع مى شوند، و تنها شخص مورد حسد از آنها برخوردار است، و بیشتر حسد شخص حاسد متوجه آنهاست، امّا نعمت تندرستى غیر محسوس است و زیاد مورد غفلت قرار مى گیرد، و مشترک بین حاسد و محسود است.

پی‌نوشت:
1- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5 ص 603 و 604

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.