آموزش تصمیم گیری به همسران

چکیده: زندگی دارای فراز و نشیب هایی است که در هر لحظه نیاز به تصمیم گیری هایی است که زندگی را از مسیر درست دور نکند.در این نوشتار به همسران آموزش داده می شود که چگونه در مواقع حساس زندگی با هم تصمیم بگیرند. با ما همراه باشید.

تعداد کلمات 1285 / تخمین زمان مطالعه 7 دقیقه

بسیاری از زوجین خبر می دهند که آنان هنگام کوشش برای تصمیم گیری با هم، دچار مشکل می شوند. برخی شکایت دارند که هرگز به یک تصمیم نمی رسند و به جای آن، دنبال موضوعات فرعی می روند. برخی زوج ها، همین که هر شخص موضعی گرفتی، به بن بست می رسند و نمی خواهند به توافق برسند و گفتگوی آنها آزمایشی برای خواسته ها می شود. دیگر زوجها اظهار می دارند که گفتگوهای آنان برای تصمیم گیری، پس از آنکه یک طرف حرفی آسیب زا یا طعنه آمیز میزند، قطع می شود. برخی افراد احساس می کنند که همسرشان بر فرآیند تصمیم گیری غالب است و ترجیحات آنان در تصمیم نهایی به ندرت شنیده با توجه میشود. درمانگران در کار با زوجها، فرآیند تصمیم گیری را به سمت نیازهای ویژه زوجین سوق میدهند و نیز تعدادی رهنمودهای عام ارائه میشود. این رهنمودها به زوجین کمک می کند تا از یک موقعیت اولیه که نیازمند یک تصمیم گیری است به راه حل نهایی برسند که هر دو زوج را خشنود کند. درمانگر یک برگ از رهنمودها را به هر یک از زوجین می دهد، به طور کوتاه هر رهنمود را برای زوجین میخواند و مفهوم آن را توضیح می دهد.

 اولین رهنمود این است که از زوجین بخواهیم مسئله را روشن کنند و به طور دقیق چیزی را که می خواهند برایش تصمیم گیری کنند، معین کنند. بسیاری از زوج ها بدون تعریف موضوع با توافق بر آن، گفتگو را شروع می کنند. اگر یک وظیفه تعریف نشود یا دو نفر برداشت متفاوتی از آن داشته باشند، استمرار تمرکز بر آن مشکل است. به زوجین سفارش می شود که موضوعات پیچیده یا چند جنبه ای را به تعدادی عناصر کوچکتر تبدیل کنند.

 باید برای زوجین روشن شود که نیازها و آرزوهای هر یک چیست و چرا این مسئله برایشان مهم است. در ضمن بیان کنند که چه نیازهایی در این موقعیت برایشان مهم است. این مرحله با اهمیت است، چون تأثیر زیادی بر ارائه راه حل های طرح شده و راه مورد قبول هر دو دارد.

 در سومین گام از زوجها می خواهیم که راه حل هایی ابداع کنند که پاسخگوی نیازها و خواست های هر دو باشد. این رویکرد با روش عادی که بیشتر افراد به کار می برند، متفاوت است. معمولا هر یک از زوجین راهی را پیشنهاد می کند که خوشایند خودش است و طبیعی است که دیگری با تقابل به او واکنش نشان می دهد. در این حالات گفتگو به این صورت است که هر کس می خواهد دیگری را راضی کند که خواست او را انجام دهد. اگر شوهر راهی را مطرح کند که در آن، خواست همسرش را در نظر گرفته است، احتمال زیادی دارد که همسرش نه تنها طرح او را قابل قبول بداند، بلکه احساس کند که نزد شوهرش دارای شأن و منزلت است، به او علاقه دارد و نسبت به شادی و رضایت او منعقد است. در نتیجه، ملاحظه آشکار هر یک از این موارد می تواند در تغییر آهنگ عاطفی گفتگو مهم باشد.
در مرحله سوم زوجها را تشویق می کنیم که بر راه حل یا تصمیمی متمرکز شوند که آنها را در حال حاضر یا آینده خشنود خواهد کرد. در برخی اوقات زوجین و درمانگر توافق می کنند که در مورد گذشته اصلا صحبت نکنند. درباره مورد گذشته باید برای آن باشد که در حال و آینده چگونه موقعیت ها را مهار کنند. برخی درمانگران بخش معینی از بحث را سیال سازی ذهن قرار می دهند و آن شامل تهیه فهرست بلند راه حل ها بدون ارزیابی است. در سیال سازی ذهن، معمولا زوجین را تشویق کنم تا راه حل های تازه و حتی عجیب ارائه کنند. هدف از سیال سازی ذهن، کمک به زوجین است تا خلاق باشند و از تمرکز بر محدوده کوچکی از پیامدهای ممکن، اجتناب کنند.

پس از آنکه زوجین راه حل های متفاوت با پیامدهای ممکن را طرح کردند، یک راه حل ویژه یا یک طرح اقدام را برمی گزینند. مهم این است که توافق بر راه حل به اندازه کافی روشن باشد تا هر دو زوج بدانند توافق کرده اند که چه کاری انجام دهند و می توانند این توافق را با موفقیت انجام دهند. البته واقع بینانه ای نیست که از زوجها بخواهیم هر چیزی را که روزانه بر آن توافق دارند، بنویسند. با توجه به گرایش هر یک از همسران به درک متفاوت از یک راه حل، تأکید می شود که یکی از همسران وقتی هر دو از راه حل نهایی، احساس رضایت کنند، دوباره توافق نهایی را بیان کند و دو همسر ملاحظه کنند که آیا درواقع هر دو ایده یکسانی دارند یا نه؟
عدم توافق همسران در بسیاری از مسائل زندگی
در بسیاری از امور زندگی، توافق یا طرحی پیدا نمی شود که به طور کامل دو همسر را خشنود کند. در چنین مواردی، سرانجام همسران باید تصمیم بگیرند که چه کنند. برخی امور، به راه حل بینابینی منتهی می شوند که دو همسر تا اندازه ای به ترجیحات و نیازهای خود می رسند. در برخی از زمان ها، در چنین راه حل هایی هیچ یک از دو همسر از پیامد، احساس موفقیت نمی کند. همچنین، در برخی از تصمیم های مصالحه و سازش دشوار و حتی غیر ممکن است. در این موارد، زوجین مجبورند مشخص کنند که باب میل کدام یک از همسران، حرکت کنند. در چنین مواقعی، رهنمود دیگری در تصمیم گیری باید توجه شود: همسران را تشویق می کنیم تا راه حلی را در پیش گیرند که باعث آزردگی یا عواطف منفی دیگری نشود. این کار ممکن است پیگیری انجام یک راه حل را تضعیف کند یا موجب تأثیرات منفی گسترده تر بر روابط گردد. بنابراین، تا آنجا که ممکن است همسران را باید در پیامدهای هر تصمیم شریک کرد (مثلا بچه داشتن یا نداشتن).
الگوی انفعال یکی از همسران در فرآیند تصمیم گیری
گاهی در فرآیند تصمیم گیری، یکی از همسران همواره مطابق با خواسته و میل همسر دیگر عمل می کند. در نتیجه، همسر کمتر بیانگر به توافق توجهی ندارد، بلکه آنچه می خواهد انجام می دهد. با درک و فهم روشنی از دلایل زیربنایی چنین الگوهای ناسازگار، متخسس بالینی و زوجین می توانند به سمت تغییر این الگوی تصمیم گیری غیر مولد هدایت شوند.

 گاهی مسائل دربردارنده راه حلی است که فقط یک بار انجام می شود، مانند کودک دیگری داشتن یا به سفر خاصی رفتن. بسیاری تصمیم ها درباره اموری است که تکرار می شود، مثلا در پاسخ نیاز همسری برای خودمختاری بیشتر، زوجین تصمیم می گیرند ماهی دو شب اجازه دهند با دوستانش بیرون برود. زوجین تصمیم می گیرند این راه حل را در دو ماه اجرا کنند و سپس بررسی کنند که هر دو چه احساسی در این باره دارند.
سفارش می شود هر زمان که ممکن است، زوجین یک دوره آزمایشی برای انجام یک تصمیم در نظر گیرند و در پایان این دوره آزمایشی، آن تصمیم را ارزیابی کنند. یک دوره آزمایشی به زوجها اجازه می دهد تا خلاق تر باشند و بیشتر به دنبال راه حل های جدید بگردند. وقتی همسران دریابند که باید به یک راه حل همیشگی متعهد شوند، کمتر می خواهند به مصالحه با راه حل های جدید برسند. زوج ها اغلب نیاز دارند تصمیم های خود را پس از اجرای آن در زندگی روزانه، وارسی و تجدید نظر کنند. امری طبیعی است که زوج ها پس از کوشش در مورد راه حل های اولیه، به دنبال کشف و ابداع راه های جدیدی باشند. لازم است درمانگر تأکید بیشتری بر انجام حل مسئله داشته باشد، زیرا انجام و تحقق یک راه حل، بخش ضروری یک درمان است (گورمن و جاکوبسن، ۲۰۰۲، ص ۴۷).