مدرسه رفتن کودک هفت ساله (بخش اول)

کودکان ۷ ساله معمولا مشکلی در آغاز سال تحصیلی به وجود نمی آورند ولی برایشان پیش می آید که بترسند کلاس درس برایشان خیلی مشکل باشد. چند دیداری که از پیش با شاگردان سال دوم به مناسبت یک نمایش یا پیک نیک داده شده در پایان سال، صورت می گیرد کمک به چاره جویی و تخفیف اضطراب هایی از این نوع می کند.
کودک ۷ ساله بحران های خستگی را می گذراند که می توان آن را در کلاس و در خانه اش ملاحظه کرد. او غالبأ کمتر بیمار می شود ولی بیماری اش طولانی تر می باشد. معلم نقش بزرگی در انطباق کودک ۷ ساله ایفا می کند، روابط نزدیکتری مابین او و شاگردانش ایجاد شده و او ممکن است مورد علاقه یا نفرت قرار گیرد.

پسران بیشتر گرایش به دوست داشتن معلمشان داشته و ممکن است خیلی به او پایبند شوند. پیش می آید که دختران کوچک از او بدشان بیاید و از او شکایت کنند. کودک ۷ ساله به آوردن کارهای انجام شده به معلمش ادامه می دهد ولی به مراتب کمتر از ۶ سالگی و دیگر چیزی برای تقسیم کردن در گروه نمی آورد، با این حال دوست دارد وسایل جدیدش را چیده و به دیگران نشان دهد.
خانه و مدرسه دنیاهایی هستند که در ۷ سالگی بیشتر از هم جدا شده اند. کودک کماکان دوست ندارد مادرش او را تا مدرسه همراهی کرده و یا از مدرسه بازدید کند مگر اینکه به مناسبت جشنی باشد که در آن، مادران دیگر هم شرکت کرده باشند. او هنگامی که در گروه است چنین وانمود می کند که از حضورش بی اطلاع می باشد.
کودک ۷ ساله ترجیح می دهد تکالیفش را در زیر میز کلاس خود روی هم جمع کرده تا اینکه آنها را به خانه بیاورد. چنانچه آنها را در دفترچه ای انجام دهد، او مایل است در موقعیتی آنها را به منزلش ببرد. او در این حال دفترچه را اگر مادرش به او یادآوری نکند که آن را بردارد یا وقتی که عازم مدرسه است آن را در دستش نگذارد، آن را در خانه جا می گذارد.
برای او پیش می آید که مانتو یا کاپشن یا وسایلش را اگر معلم مراقبت نکند، در کلاس جا می گذارد. کودک ۷ ساله به فکر رساندن پیام هایی نه از طرف معلمش و نه از طرف والدینش نیست. دیدار و گفتگوهایی مابین پدر و مادران و معلمان ممکن است مفیدتر از اعلام خبری مدرسه باشد. در ملاقات در سال برای غالب شاگردان سال دوم دبستان کافی بوده و در بعضی موارد والدین و معلمان بهتر است در جریان نگرانی ها و ترس هایی که مربوط به انطباق با وضع مدرسه است، باشند (ترس از دیر رسیدن، ترس از اینکه کارش را نتواند به پایان برساند).

وقتی کودک ۷ ساله به کلاس وارد می شود، همیشه بلافاصله از معلمش اطاعت نمی کند. برایش پیش می آید پر سر و صدا و پر حرف وارد شده و اشیاء اطاق را دستکاری کند و سپس متوجه ساعت درس شده و سرانجام با دقت شروع به کار می کند. در وقت کار آرام تر از ۶ سالگی است و کمتر با خودش حرف می زند. او در کار هم شاگردی بغل دستی اش دخالت کرده و یا با بی صبری کمک معلم را می طلبد. اکثر اوقات دیده می شود هنگام نوشتن، سرش را به بازویش تکیه داده و این عمل هنگامی هم که گفتگوهای کلاس را دنبال می کند، اجرا می نماید. گاهی با جلو بردن میز کارش، یا با باز کردن و بستن درب آن و بابا بلند شدن از روی صندلی اش، نشان میدهد که خسته شده است و این نشانه آن است که او آماده است تعالیتش را عوض کند.
کودک ۷ ساله به طور ناگهانی از وضعیتی به وضعیت دیگر در می آید. او فعال و پر حرف می شود، صدایش ممکن است حالت زیر و کر کننده ای به خود بگیرد. او سوت میزند و صداهای مختلفی از خود در می آورد. برای معلم این امر نشانه آن است که به مطلب دیگری بپردازد.

کودک ۷ ساله دوست دارد اشیاء را دستکاری کند، لذا مدادها، پاک کن ها، تکه چوب ها و خرده سنگ ها را در زیر میزش انبار می کند. ممکن است شیئی را داخل یکی دیگر کرده و آنقدر ناگهانی آنها را دستکاری می کند که می شکند و بهتر است در پایان ساعات صبح، جیب هایش را خالی کنند و گاه گاهی به مرتب کردن میزهای کار کودکان بپردازند.
به علت نیاز دستکاری های فعال کودک ۷ ساله ، جای تعجب نیست که نجاری به ویژه نزد پسران موفقیت داشته باشد. هرچند که مدل های گوناگون تری تا ۶ سالگی می سازد ولی توجه کمتری به کار انجام شده دارد و آن را به آسانی ترک کرده یا از دست می دهد. با این حال از ساختن یک هدیه عید برای پدر و مادرش لذت می برد.
درس های کلاس را کمتر به علت نیاز به رفتن توالت قطع می کند زیرا کودک ۷ ساله می تواند مدت طولانی تری خود را نگهدارد. اکثر آنها قبل یا بعد از نهار و بعد از یک استراحت در بعد از ظهر به آنجا می روند. بعضی پسران فعال تر، نیاز بیشتری به رفتن توالت دارند. پسران توالت هایی را ترجیح می دهند که بسته شود و اگر توالت مدرسه در نداشته باشد، ممکن است به آنجا نروند.کاری که در کلاس انجام می شود، حضور مستمر معلم را ایجاب می کند. کودکان تقریبا مرتبا با او کار دارند. در ۷ سالگی اختلاف های فردی زیادی وجود دارد: بعضی کودکان مستقیما کار کردن روی میزشان و بعضی دیگر درس نوشته شده روی تخته سیاه به وسیله معلم را ترجیح می دهند.
کودک ۷ ساله از روی میل این دو طریقه را با هم ترکیب نمی کند و نمی داند چگونه آنچه که روی تخته نوشته شده کپی کند. پسران حساب ذهنی را به مسائل نوشتاری ترجیح داده و دختران مسائل حساب شفاهی یا نوشته شدنی را ترجیح می دهند. بعضی کودکان کاغذهایی که فواصل خطوط آنها زیاد باشد و بعضی دیگر خطوط با فواصل کم را دوست دارند. بعضی کودکان بلافاصله پاسخ می دهند در حالی که بعضی دیگر به مدت بیشتری نیاز دارند. گروه کودکان در ۸ سالگی یکسان تر خواهد شد ولی می بایست در ۷ سالگی این اختلاف ها را رعایت کرد.