مشارکت فعال همسران در لذت بری جنسی

پلید انگاشتن رابطه جنسی، سبب افت نگرش، انگیزش و هیجان جنسی آن ها می گردد.
 

 برخی از همسران، به ویژه خانم ها، فکر می کنند که از باب وظیفه باید به درخواست جنسی همسر پاسخ دهند و نیازی نمی بینند تا خود از این فعالیت لذت برند؛ یا اینکه آمیزش جنسی را پست، حیوانی و به دور از معنویت می شمارند. همین امر سبب افت نگرش، انگیزش و هیجان جنسی آن ها می گردد. همچنین برخی زنان می پندارند که احساس لذت و خوشی، مخصوص مردان است و زنان بازیچه و وسیله لذت بری آن هایند. آن ها توجه ندارند که غریزه جنسی و لذت بری از طریق آن، یک ودیعه الهی برای تسکین، آرامش و تحکیم روابط است.

برای درک درست از مسئله، بهتر است به توضیح تفاوت تهییج جنسی[1] و هیجان جنسی[2] بپردازیم. آلن ریلی[3] می گوید:
اغلب، این دو اصطلاح را معادل هم به کار می برند، اما شاید بهتر باشد که این معانی را از هم جدا کنیم و «تهییج جنسی» را برای شرح حالات و تغییرات فیزیولوژیک ناشی از یک تحریک جنسی مؤثر به کار بریم، که عمدتا مسائل مرطوب شدن واژن و پر خونی ناحیه تناسلی است؛ و در مقابل اصطلاح «هیجان جنسی» را یک نوع هیجان نظری و ذهن گرایانه تصور نماییم که در حین تهییج جنسی، حس می گردد.

خانم ها ممکن است از فقدان تهییج جنسی شکایت کنند؛ در حالی که با پرسش دقیق تر معلوم می شود که مرطوب بودن واژن و پرخونی لگن را دارند و در واقع بدن آن ها به تغییرات فیزیولوژیک ناشی از یک تحریک جنسی پاسخ داده است؛ اما احساس خوشایند هیجانی و لذت بخش ندارند. از طرفی، ممکن است احساس افزایش تهییج جنسی را داشته باشند، اما از آن لذت نبرند و برعکس، این حس برایشان نگران کننده و گاه وهم انگیز باشد. چنین مواردی را تحت عنوان بیماران مبتلا به اختلال هیجان جنسی باید شناخت، نه افرادی که دچار تهییج جنسی اند؛ از این رو علت ایجاد کننده این مشکل، مهار روانی است. در چنین مواردی باید به فرد فهماند که در روابط زناشویی، تنها مرد نیست که مجاز به داشتن احساس لذت و خوشی است، بلکه زن نیز از نظر فیزیولوژیک و نیز از نظر روانی قادر و توانا به بهره وری روانی است و پرداختن به آن، بر رضایت جنسی همسر تأثیر می گذارد و به تحکیم بنای خانواده کمک می کند.[4]
با اینکه مشارکت همسران در روابط جنسی نقش مهمی در سلامت جنسی آن ها ایفا می کند، پژوهش ها نشان داده اند که ریشه برخی از مشکلات جنسی به عدم مشارکت زن ها در آمیزش جنسی بر می گردد. در یکی از این پژوهش ها سهم پیش قدمی زنان چهل درصد بود؛ در حالی که شصت درصد نمونه ها برای رابطه جنسی پیش قدم نشده بودند و رضایت جنسی پایینی داشتند.[5]
 
در مطالعه ای دیگر روشن شد که تنها ۲۵ درصد از زنان جوان، نخستین اقدام را در روابط جنسی انجام می دهند. مردان در این مطالعه اظهار داشتند آن ها از اینکه همیشه باید این کار را بکنند خسته شده اند و دوست دارند همسرشان نیز برای رابطه جنسی پیش قدم شود.[6] اگر وارد شدن زن به فرایند رابطه جنسی، ارادی و فعالانه باشد، زن در هم بستری و آمیزش به شیئی بی جان تبدیل نمی شود که صرفا جهت برآورده کردن تمایلات و کنجکاوی های جنسی شوهرش به این کار تن بدهد.
 

از این رو، اقدامات لازم برای داشتن یک رابطه جنسی مطلوب و سالم، و فعال بودن در همه مراحل جنسی، مختص آقایان نیست و خانم ها نیز باید مشارکت فعال داشته باشند. نه تنها در عمل جنسی، بلکه اقدامات پیش نیازی عمل جنسی، از قبیل معاشقه و ملاعبه نیز از این قاعده مستثنا نیستند. ملاعبه فقط نیاز زنان و ویژه آن ها نیست. چنین نیست که تنها مرد نوازشگر باشد و زن نوازش خواه؛ مرد مهیا کننده باشد و زن تماشاچی؛ بلکه هر دو خواهان این موهبت لذت آفرین اند. هر دو، هم نوازش دهنده باشند و هم نوازش گیرنده؛ اما گستره نقش مرد در دهندگی نوازش و گستره نقش زن در گیرندگی آن افزون تر است؛ حتی پذیرندگی، فعالیت می طلبد و پاسخ، نه انفعال و بی تحرکی؛ واکنش می خواهد و احساس، نه تکه گوشت بی احساس بودن!
 
از هنرنمایی های لطیف آفریدگار این است که نوازشگر و نوازش گیر، دهنده و پذیرنده، هر دو از کارشان لذت و بهره می برند. چنین نیست که هر یک، تنها برای انجام تکلیف، آماده کردن همسر برای آمیزش و چشاندن لذت به دیگری و دادن بهره به او، همسر را بنوازد و روی او عمل جنسی انجام دهد؛ بلکه لذت چشاندن و بهره دادن، لذت بهره بردن را برای هر دو نیز به همراه دارد.[7]
 
بنابراین برخی از خانم هایی که در روابط جنسی با همسرشان به مشکل بر می خورند، احتمال دارد از جمله اشخاص زیر باشند:
 

بسیاری از زنان هستند که فقط در تختخواب دراز می کشند و بقیه مسئولیت ها با مرد است. امروزه این موضوع برای هیچ مردی پذیرفته نیست. مردها دوست دارند خانمشان به آن ها واکنش نشان دهد و هنگام آمیزش فعال باشد. مردها هم همچون زنان دوست دارند که نوازش شوند و مورد درخواست جنسی قرار گیرند. حرکات جنسی باید به شکل توأمان توسط مرد و زن صورت گیرد و هیچ کدام از طرفین نباید منفعلانه عمل کنند؛ هرچند نوع واکنش زن ها متفاوت از مردان است و نباید یک سانی کامل را انتظار داشت.
 

مردها دوست دارند گاهی خانمشان آغاز کننده باشد. این کار برای بسیاری از خانم ها سخت است؛ چون از ابتدا تصورشان این بوده است که نباید خودشان را کوچک کنند و پیش قدم شوند. اما شما بانوان گرامی می توانید با برداشتن گام های زیر برای آغاز یک آمیزش لذت بخش، ابتکار عمل را در دست بگیرید:
 
گام اول) تمایلات جنسی خود را بپذیرید: برای خانم ها طبیعی است که به اندازه مردها و حتی چند برابر بیشتر از آن ها، از رابطه جنسی لذت ببرند. دست کم نصف زمان هایی که حس و میل به آمیزش داشتید، خودتان برای برقراری رابطه با همسرتان پا پیش بگذارید؛
 
گام دوم) نترسید: مردها و زن ها به یک اندازه از طرد شدن واهمه دارند. مردها بدشان نمی آید که هر از گاهی برای این کارها همسرشان از آن ها درخواست کند و مطمئن باشید که مقاومتی نخواهند کرد؛
 
گام سوم) ساده بگیرید: مطمئن باشید برای شوهرتان، یک نگاه دلبرانه با یک بوسه دل چسب، بیشتر عمل می کند؛ به ویژه اگر به ندرت برای عمل جنسی پا پیش می گذارید؛
 
گام چهارم) با جریان پیش بروید: اینکه شما پا پیش گذاشته اید به این معنا نیست که تنها خودتان باید کل رابطه را در دست بگیرید. نخستین حرکت با شما بوده است تا شوهرتان بداند که به این رابطه علاقه مندید؛ بعد دیگر باید بگذارید که طبیعت کار خود را بکند؛
 
گام پنجم) از این مهارت جدید لذت ببرید: اگر هر از گاهی برای آمیزش با همسرتان پا پیش بگذارید، رفته رفته اعتماد به نفس جنسی شما افزایش می یابد و بارقه ای نو به زندگی تان می بخشد.
 

با وجود تأکید همسران بر لذت بری از روابط جنسی، گاه یکی از آن ها به هر دلیلی آمادگی کافی ندارد یا فکر می کند که نمی تواند لذت ببرد. این به معنای آن نیست که وی به کلی به نیاز جنسی همسرش پاسخ نگوید و از پذیرش او امتناع کند؛ زیرا اگر فرد دست رد کردن به سینه همسرش نهد، او را دل آزرده و خار می سازد و در واقع او را به دشمنی کینه توز تبدیل می کند. به ویژه رد کردن مردان در برخی مواقع، به معنای تضعیف و تحقیر اوست و در نهایت، فرد طردکننده متضرر می گردد.
 
در این گونه موارد که یکی از همسران، مثلا زن، نمی تواند از رابطه جنسی آن گونه که باید و شاید لذت ببرد، اما خود را به شوهرش عرضه می کند و به این کار تمایل نشان می دهد و حتی در این امر فعالانه مشارکت می کند، از ارضای نیاز همسرش رضایت خاطر و آرامش و حس معنوی رضایت الهی را می یابد. بنابراین همسران بکوشند تمایل و هیجان خود را - هرچند صوری - نشان دهند و در آمیزش فعال باشند؛ چه بسا در فرایند آمیزش، خود فرد نیز تحریک می شود و لذت دو چندان می برد.