تحولات رفتاری در دوران بلوغ (بخش دوم)

تحولات رفتاری نوجوان در حرکات

تحولات رفتاری نوجوان در مواضع گیری ها

1. از سویی، آغاز دوستی های صمیمانه و یکدلی با دوستان و معاشران است و این همان حالتی است که از آن به رفیق بازی تعبیر می شود و از حدود سنین ۱۱ سالگی در آنان پدید می آید.[1]
2. از سوی دیگر، سن کشمکش و درگیری های مرموز و بهانه جویانه با والدین و مربیان است و شکایت از آنان و حتی ادعای این امر که آنان مرا درک نمی کنند!
3. سن مبارزه با کاستی ها و نارسایی ها و اموری است که به نظر او خلاف عدل می آید.
4. سن بروز رفتار ضد اجتماعی، بزهکاری و مقاومت منفی در برابر بزرگ ترها است.[2]
5. سن مخالفت با برنامه های از پیش تعیین شده ای است که در آن رأی و نظر او را دخالت نداده اند.
6. سن تهدید کردن و ترساندن دیگران به ویژه والدین است و در این امر گاهی ممکن است ژست خودکشی به خود بگیرد.
7. سن خودآرایی (برای جلب نظر) در سر و وضع، کلام و آداب اجتماعی است.
8. دوره ی مقدماتی در عرصه ی شرطی شدن نسبت به داشتن رابطه با جنس مخالف است و در ذهن خود عشقی خیالی را جست و جو می کند.
9. سن ابهام گویی است و می کوشد به صورت در بسته و دو پهلو مباحث خود را عرضه نماید. تا در موارد لازم امکان خروج از بن بست، برای او ممکن باشد.
10. سن متلک گویی است و در این عرصه سعی دارد نوپردازی هایی داشته باشد و چیزهایی نو بگوید و دهان دیگران را به سوی خود جلب کند.
11. سن آمادگی برای خودسپاری به غرایز است (افلاطون) و در این مسیر اگر با دوستان نابابی برخورد داشته باشد، خطر چند برابر می شود.
12. موضع پایبندی نسبت به آن چیزی است که مورد رأی و پسند او و منطبق با احوال و خواسته های اوست.
13. گاهی موضع قهر دارد به ویژه در خانواده برای متقاعد کردن والدین و کشاندن آنها به تسلیم در برابر خواسته های خویش.

تحولات رفتاری نوجوان در همه حال

1. در حالات و حرکات و مواضع او، نوعی ناشیگری و ناپختگی به چشم می خورد.
2. می کوشد تا به ره آوردهایی که از قهرمانان نمایشی دیده و به دست آورده است، عمل کند.
3. داستان ها، افسانه ها، نقل قول ها و اسطوره ها در کار و رفتار او نقش مهمی دارند.
4.  در رفتار او سعی و تلاشی برای پذیرفته شدن در جمع و نزد افراد بزرگتر به چشم می خورد و گاه در این راه با سرمایه گذاری از توان و آبروی خود اقدام می کند.
5. عدم اثبات در رفتار او، امری قطعی است و در این مرحله در مورد هیچ امری نمی توان به او اعتماد داشت، حتی بسیاری از حالات و حرکاتش دمدمی است. ساعتی در یک وضع و روزی دیگر در وضع و حالی دیگر است.
6. خودآرایی در آنان امری عادی و عمومی است و این در دختران غلیظ تر است. دختری که تا دیروز چندان توجهی به لباسش نداشت اینک وقت زیادتری را برای توجه به طرز لباس پوشیدن و شیک پوشی های خود معطوف می دارد و می کوشد در گفتار و کردار اشتباهی نکند.[3] و زمینه برای شرمساری و کاهش قدر او فراهم شود.