سرمایه گذاری صنایع بر روی جوانان

یکی از مباحث رایج در کشور ما، ایران که سال های زیادی است بین مردم شکل گرفته و گفت و گوهایی پیرامون آن صورت می گیرد؛ عدم وجود بستری مناسب جهت سرمایه گذاری صنایع بر روی جوانان است. طبق آمار منتشر شده، مطالعات انجام شده و تحقیق و بررسی های صورت گرفته، عوامل زیادی سبب عدم وجود این بستر مناسب، در کشور ما ایران، هستند.

با مطالعه واژه هایی مانند، سرمایه گذاری صنایع، جهش تولید، جوانان و وضعیت اجتماعی و اقتصادی ایران؛ ممکن است این پیش زمینه ذهنی برای شما به وجود بیاید که قصد از انتشار این مقاله، نمایش راهکارهایی است که دولت برای تغییر شرایط فعلی جوانان، صنایع و بخش های خصوصی باید اعمال نماید؛ اما پیش از پرداختن به مباحث مدنظر، باید بگوییم که آنچه در ادامه مطالعه خواهید کرد، راهکارهایی هستند که توسط خود مردم به صورت شخصی نیز قابل اجرا بوده و در صورتی که همه یا عده کثیری از مردم این نکات را سرلوحه مسیر زندگی خود قرار دهند؛ اوضاع سرمایه گذاری صنایع بر روی جوانان و در نتیجه زندگی اقتصادی و اجتماعی آن ها، تغییراتی بنیادی خواهد کرد.

چرا صنایع بر روی جوانان سرمایه گذاری نمی کنند؟

به نظر می رسد نوجوانان، در یک سطح نامشخصی از اواسط دوره تحصیلی خود در مدرسه، رها شده و صرفا یک سری مراحل روتین و یکسان را طی می کنند. متاسفانه برای عده کثیری از این نوجوانان، این سطح نامشخص از دوره تحصیلشان، مانند خشت اولی است که کج نهاده می شود و در پی آن، دیوار دانش، توانایی، مهارت و سواد شخص، تا پس از فارغ التحصیل شدن از دانشگاه نیز کج می رود.

لذا مفهومی تحت عنوان سرمایه گذاری صنایع بر روی جوانان، یک مفهوم عمیق اما غیر قابل اجرا در سرزمین ما به نظر می رسد. چرا که با بیانی ساده باید گفت، جوانان کشور، شبیه سربازانی هستند که هیچ کدام بر سر پست مربوط به خود نایستاده اند. عده ای از آن ها، آموزش هایی دیده اند، اما در جایگاه اجرای آن آموزش ها قرار ندارند و مشغول به اجرای علملیاتی بعضا نامرتبط با دانششان هستند.

عده ای دیگر نیز آموزش هایی دیده اند و همواره می کوشند به هر طریقی است خود را در جایگاهی مرتبط با دانششان قرار دهند اما یا در این مسیر ناکام هستند یا عده شان آنقدر اندک است که سرشماری نمی شوند.

عده دیگری نیز هستند که مخاطب هیچگونه آموزش کاربردی قرار نگرفته اند، اما جامعه بی آنکه از میزان توانایی مغزی و بدنی آن ها مطلع باشد، از نظر دخیل کردنشان در حوزه کاری، خط پررنگ قرمزی بر روی حضور آن ها کشیده است. لذا سرمایه گذاری بر روی گروهی از افراد که جایگاهشان مشخص نیست، کار دشواری به نظر می رسد که سبب می شود سرمایه گذاران از خیر آن بگذرند.

در این مقاله قصد داریم با توجه به مطالعات جامعه شناسی انجام شده در سال های اخیر کشور، نسبت به اصلاحاتی که بهتر است صورت گیرد، تا این سیستم نامنظم و بی شک ناعادلانه، اندک سر و سامانی گرفته و به بستری مناسب برای سرمایه گذاری بر روی جوانان تبدیل شود، اطلاعاتی را مطرح کنیم. همچنین در پایان، خواهیم دید که چگونه این اصلاحات و نکات اجرایی در جهت بهینه سازی فضای موجود برای جوانان، به کلیدی برای تداوم جهش تولید بخش خصوصی تبدیل می شود. (1)

توجه داشته باشید، راهکارها و تحلیل های ارائه شده در این مقاله، لزوما ارتباطی با نهادهای دولتی ندارد و بافت خود جامعه قادر به پیاده سازی آن به صورت فرد به فرد است. اگر هر فرد مستقل و هر شخصیت حقیقی درباره این مقوله اطلاعات داشته باشد، می تواند مسیر خودش را اصلاح کرده و جایگاه شخصیت حقوقی فردایش را از هم اکنون تعیین و تضمین نماید.

جایگاه واقعی جوانان، چگونه مشخص می شود؟

برای آنکه پس از پایان اصلاحاتی که در ادامه توضیح می دهیم، جامعه ای داشته باشیم که در آن هر جوانی بر سر پست و جایگاه شغلی باشد که برایش درس خوانده و دانش آموخته است، با دو گروه مجزا از افراد مواجه هستیم:

1.جوانانی که فارغ التحصیل شدند و اکنون در همین بازار نابه سامان حضور دارند و فعالیت می کنند و دیگر از زمان بحث کردن پیرامون آنچه باید می آموختند گذشته است.

2.نوجوانانی که به زودی فارغ التحصیل می شوند و به همین بازار نابه سامان وارد شده و برای خود به دنبال جایگاه های خالی حتی نامرتبط با دانش و تواناییشان می گردند و هنوز فرصت برای بحث کردن پیرامون موضوعاتی که می توانند بیاموزند و دانشی که می توانند کسب کنند، باقی است.

از این رو، پروژه عظیم اصلاح جایگاه ها، به دو بخش تقسیم می شود. پس به بررسی هر کدام به صورت مجزا خواهیم پرداخت. (2)

جایگاه واقعی جوانانی که از دانشگاه فارغ التحصیل شده اند، چگونه مشخص می شود؟

جوانی که اکنون در آستانه 30 سالگی است و برای امرار معاش در زمینه ای که برای آن ساخته نشده است، فعالیت می کند؛ برای هیچ شرکت خصوصی، صنعت یا ارگانی، گزینه مناسبی جهت میدان دادن و سرمایه گذاری نیست. لذا جوانان باید ببینند که چه بسترهایی در حال حاضر پتانسیل آن را دارد که علاوه بر تامین نیازهای مالیشان، بتواند مورد مناسب و همخوانی با علاقه مندی و استعداد آن ها باشد. این حوزه ها را شناسایی کرده و در کسب دانش در آن ها بکوشند.

درست است که موعد درس و دانشگاه به پایان رسیده است، اما دولت با فراهم آوردن مقوله ای تحت عنوان سازمان فنی و حرفه ای کشور، بستر را برای این جوانان تا ابد باز گذاشته است. این روزها، مدرک فنی و حرفه ای، مورد قبول بسیاری از سازمان و شرکت هاست. به علاوه زمانی که شرکتی ببیند جوانی علاوه بر تحصیلات دانشگاهی، تخصص هایی را در زمینه های دیگر آموزش دیده و بر روی آن ها تسلط دارد و در ضمن مدارک مربوط به این تخصص ها را هم از فنی و حرفه ای دریافت کرده است؛ حتما او را در گزینه های مورد بررسی خود جهت استخدام قرار می دهد.

در نتیجه با پایان درس و دانشگاه، اگر افراد در آن جایگاهی که می پندارند حق آن ها بوده است، قرار ندارند؛ دست از تلاش برای اصلاح و توسعه مسیری که تا امروز طی کرده اند بر ندارند. سعی کنند اکنون که محدودیت های دانشگاه برای آن ها وجود ندارد، خودشان به صورت خودآموز در جهت ارتقای حقیقی دانش و مهارت هایشان حرکت نمایند. (1) ‌ و (2)

جایگاه واقعی جوانانی که هنوز از مدرسه و دانشگاه فارغ التحصیل نشده اند، چگونه مشخص می شود؟

احتمالا شما هم بارها دیده و شنیده و شاید بدتر از آن خودتان تجربه کرده باشید که برای مثال جوانی با مدرک تحصیلی لیسانس برق، حسابدار یک شرکت خصوصی باشد، یا جوان دیگری دارای مدرک دانشگاهی کامپیوتر، در حال بازار یابی تلفنی باشد.

آنچه دولت در زمینه پیشگیری از وقوع این اتفاق می تواند رقم بزند، نزدیک کردن فضای آکادمیک به فضای کاربردی در دنیای پس از مدرسه و دانشگاه است تا به این واسطه افراد در انتخاب رشته و گزینش مباحث آموزشی دقیق تر رفتار کرده و به سمت مطالعه و کسب دانش در زمینه ای سوق پیدا کنند که واقعا مستعد آن هستند و به آن علاقه دارند.

به این ترتیب پس از پایان دوره تحصیل یا کسب دانششان، می توانند جایگاه های شغلی و حقوقی که برای آن زحمت کشیده و سرمایه گذاری کرده اند را یافته و از آن خود کنند. اما آنچه خانواده برای فرزند خود از کودکی می توانند انجام دهند، تاثیر بسیار بیشتر و بهتری در آینده آن فرزند و در نتیجه آینده جامعه فردای کشور دارد.

دولت در نهایت بتواند، اصلاحاتی در سیستم آموزش و پرورش خود ایجاد نماید که به واسطه آن ها، استعدادیابی و بسترهای مجزای متمرکز بر این استعدادهای کشف شده پیدایش یافته و رونق یابند. اما خانواده که در هر لحظه از زندگی فرزندشان، کنار او هستند و او را رویت می کنند، می بایست چند نکته زیر را به طور جدی مد نظر داشته باشند:

1.حواسشان به کوچکترین علاقه مندی های فرزندشان باشد و پر رنگ ترین آن ها را پرورش دهند.

2.هر از گاهی او را به مکان ها و فاضاهایی برای بازدید از زمینه های مختلف آموزشی و صنعتی ببرند تا ببینند او بیشتر به کدام یک از این فضاها جذب می شود. برای مثال نمایشگاه برق، نمایشگاه لوازم دیجیتال، گالری نقاشی و مجسمه سازی، مکانیکی، نمایشگاه قطعات خودرو، سمینارهای معرفی دست آوردهای جدید حوزه دیجیتال، کنسرت های موسیقی که در آن سازهای مختلفی نواخته می شود، کارگاه های هنری یا صنعتی و مواردی از این دست.

3.او را به مطالعه کتاب های مختلف تشویق کنند و در زمینه های مختلفی مانند آموزش زبان‎ های خارجی فرصتی مناسب را برای او پدید آورند.

4.نسبت به استعدادهای او هوشیار باشند. برای مثال فرزندشان را از دور و به صورت نامحسوس در حین بازی کردن نگاه کنند و رفتار او را مورد بررسی قرار دهند. کودکی که به جای عروسک های خود با صداهای مختلف صحبت می کند، احتمالا به صداپیشگی یا عروسک گردانی علاقه مند است. یا کودکی که تمام مدت زمان خود را مشغول فوتبال بازی کردن و تمرین حرکات نمایشی خاص با توپ است، احتمالا از فوتبالیست شدن بدش نیاید.

همچنین کودکی که به انیمیشن علاقه زیادی دارد، می تواند به خلق انیمیشن نیز علاقه داشته باشد و از این رو ممکن است بدش نیاید که در زمینه انیمیشن سازی آموزش هایی ببیند. برخی از کودکان نیز داستان پردازان خوبی هستند و دائما با قوه تخیل خود سناریو سازی کرده به بازی با موجوداتی که در ذهن خودشان می پروانند مشغول هستند، این ها قابلیت نویسندگی و سناریو نویسی دارند. (3)

آگاهی از علاقه و استعداد فرزندان به خانواده ها این فرصت را می دهد که آن ها را در مسیر درستی که پایانش جایگاه مناسبی برای این فرزندان است، قرار دهند. صرفا سپردن فرزندان به آموزش و پرورشی که هر لحظه با کودکان نیست تا استعدادها و علایقشان را بشناسد و علاوه بر آن برای همه فرزندان کشور یه نسخه کلی ارائه می دهد، کاری است که نتیجه اش همین فضای نابه سامان موجود برای سرمایه گذاری صنایع بر روی جوانان می شود. (3) و (4)

صنایع و شرکت های خصوصی چگونه می توانند به پیدایش فضای سرمایه گذاری بر روی جوانان کمک کنند؟

به توفیق الهی، امروز دیگر شرکت ها مانند چند دهه گذشته صرفا به مدارک دانشجویی افراد برای استخدام بسنده نمی کنند. آزمون های استخدامی بیشتر عملی و مهارتی شده است تا صرفا پرس و جو درباره آنچه داوطلبین در دانشگاه خوانده اند.

از این رو، صنایع و شرکت های خصوصی باید بیش از آنکه به دنبال افراد آکادمیک بگردند، به دنبال استعدادها باشند. جوانی که پیش تر درباره اش مثالی عنوان شد، اگر با وجود مدرک دانشگاهی کامپیوتر، اکنون در حال بازاریابی تلفنی است؛ پس حتما استعداد ورود به حوزه مارکتینگ و فروش را دارد. احتمالا اگر او را جذب کرده و حین کار کردن، آموزش هایی در جهت پرورش استعدادش فراهم آورند؛ نه تنها به رشد یک جوان از مملکت خودشان کمک کرده اند، بلکه در پایان خودشان نیز صاحب نیروی کاری پرورش یافته و حرفه ای هستند. (4)

باید در این زمینه، تدبیراتی توسط شرکت ها و صنایع اندیشیده شود. برای مثال بخشی از حقوقی که قرار است به جوان پرداخت کنند را کسر کرده و به جای آن، برایش کلاس های آموزشی مرتبط با حوزه فعالیتش فراهم آورند و در پایان نیز به او مدرک قابل ارائه به سازمان های دیگر یا یک موردی که برای جوان انگیزه شرکت در این کلاس ها را به وجود آورد، اهدا نمایند. (4)

فواید سرمایه گذاری بخش خصوصی بر جوانان

اگر خانواده ها، شرکت های خصوصی و صنایع و البته خود جوانان، در جهت آنچه تا این لحظه عنوان کردیم، حرکت نمایند، جهش تولید در بخش خصوصی تداوم یافته و چرخ تولید کشور بسیار قدرتمند تر و پویا تر از آنچه امروز است، خواهد چرخید. در نتیجه جوانان با شور و انگیزه بیشتری نسبت به کسب دانش و مهارت اقدام کرده و کمتر به فکر ترک وطن و ناامیدی از آینده ای نامعلوم خواهند بود.

پی نوشتها