آن دل که مرا بود و توي ديده سلبوه شاعر : اوحدي مراغه اي و آن تن که کشيدي به کمنمدش جذبوه آن دل که مرا بود و توي ديده سلبوه صد بار به دستان مصيبت صلبوه و آن ديده‌ي دريا...

اي شهر شگرفان را غير از تو اميري نه شاعر : اوحدي مراغه اي بي‌ياد تو در عالم ذهني و ضميري نه اي شهر شگرفان را غير از تو اميري نه اين جمله مريدان را جز عشق تو پيري نه شهري...

اي در غم عشقت مرا انديشه‌ي بهبود نه شاعر : اوحدي مراغه اي کردم زيان در عشق تو صد گنج و ديگر سود نه اي در غم عشقت مرا انديشه‌ي بهبود نه در مهر کوش، اي با تو من در بند دير...

بسيار دشمنست مرا و تو دوست نه شاعر : اوحدي مراغه اي با دوستان خويشتن اينها نکوست؟ نه بسيار دشمنست مرا و تو دوست نه وانگه تو با کسي که درين گفت و گوست نه من سال و ماه...

گرد مغان گرد و بادهاي مغانه شاعر : اوحدي مراغه اي تا به کجا مي‌رسد حديث زمانه؟ گرد مغان گرد و بادهاي مغانه هر چه بجز عشق، باد دان و فسانه هر چه بجز مي، بلاشناس و مصيبت...

سر در کف پايت نهم، اي يار يگانه شاعر : اوحدي مراغه اي روزي که درآيي ز درم مست شبانه سر در کف پايت نهم، اي يار يگانه از شمع رخت مي‌زند آن نور زبانه در صورت خوبان همه نوريست...

پديد نيست اسيران عشق را خانه شاعر : اوحدي مراغه اي کجاست بند؟ که صحرا گرفت ديوانه پديد نيست اسيران عشق را خانه که خسته شد جگر آشنا و بيگانه چنان ز فرقت آن آشنا بناليدم...

بر در مي‌خانه اين غلغل و آن طنطنه شاعر : اوحدي مراغه اي چيست؟ بياور چراغ، پيش نه آتش‌زنه بر در مي‌خانه اين غلغل و آن طنطنه همچو منش مست کن، رود بر طل و منه گر ز حريفان...

اي روشن از رخ تو زمين و زمان همه شاعر : اوحدي مراغه اي تاريک بي‌تو چشم همين و همان همه اي روشن از رخ تو زمين و زمان همه و افتاده از يقين خود اندر گمان همه از خود ترا...

در سر و سراي خود نگذاشتم الاالله شاعر : اوحدي مراغه اي وندر دل وراي خود نگذاشتم الاالله در سر و سراي خود نگذاشتم الاالله وز خار به جاي خود نگذاشتم الاالله از غير به جاي...