خسته‌ای از خنجر سکوت و فریب، زیر باران درد می‌مانم ای سراب سیاه سلطه‌ی ظلم، مثل یاران درد می‌مانم حرمت عشق را نمی‌فهمند غاصبان ولایت خورشید آب را بسته اند قوم سراب غریبان درد می‌مانم

آن طرف تپیده است کبوتر در خون غنچۀ سرخ لبانش شده پر پر در خون تیغ سنگین ستم، آن شب دلگیر چه کرد با تو آیینه‌ترین دست مکرر در خون

جا مانده از خورشیدهای آتشین در باد یک آفتاب تشنه یک زخمی‌ترین فریاد اردیبهشتی بود سرشار از حسین عشق پیچید در آهش عطش‌های تب مرداد

نکند باد بیاید سر نی خم بشود و از این باغچه یک شاخۀ گل کم بشود نکند ابر بخواهد همۀ بغضش را در غزل خوانی یک گریۀ نم نم بشود

مدینه، کربلا را می‌شناسد صدای آشنا را می شناسد مدینه مثل کوفه بی وفا نیست مدینه مثل شام پر جفا نیست

خیال می‌کنم امشب عجیب شعله‌ورم خیال می‌کنم از روی تیغ می‌گذرم نبوده‌ای که ببینی«حضور» یادم نیست بعید نیست اگر با «عبور» همسفرم

بخواب دختر من! خواب خوش ببین امشب بخواب، تا که بخوابد تب زمین امشب برای دیدن آن خواب کوچک معصوم چقدر نشسته است درکمین امشب

در آن چشمان تب آلود، اعجاز خدا گل کرد که در سجاده‌ات راز شگفت خدا گل کرد تو میدانی فقط اسرار آن صحرای بارآور که در یک روز باغی تشنه آن سان بارها گل کرد

درکنار علقمه سروی ز پا افتاده است دست ساقی، از سبوی او جدا افتاده است شیونی در باغ نیلوفر ز داغ گل بپاست لاله‌ای، بر خاک گرم کربلا افتاده است

به دست‌هایمان نگاه نکن که خالی‌تر از خیال کودکانی ست که زبان باز نکرده‌اند این دست‌ها امتداد دائم دست‌هایی ست