مرحوم حاج آقا مصطفی شوخ طبع بودند. مباحثه و بحث هایشان هم خالی از شوخی و شوخیها نبود. من چون آن زمان اکثرا در حجره بودم و مطالعه می کردم، درس های من زیاد بود و مجبور بودم بیشتر مطالعه کنم.

حاج آقا مصطفی در بیت امام خیلی علنی نمی شد. یکسال اول می آمد بیرونی امام و با طلبه‌ها می نشست و صحبت های معمولی انجام میداد؛ فقط جمعه ها می رفت اندرونی خدمت امام.

مدتی حضرت امام تحت فشار بود که رساله عربی بدهد. مرحوم آقا شیخ نصرالله خلخالی بسیار مصر بود. می گفت که شما رساله فارسی دارید در قم چاپ شد. شما هم که تحریر الوسیله را نوشتید حاضر و آماده، دو جلد هم هست بدهید...

در چهلم حاج آقا مصطفی ما با آقای آیت الله ربانی شیرازی، خلخالی وعده‌ایی از بزرگانی که در منزل مرحوم ربانی جمع شدیم تصمیم گرفتیم که این سد را بشکنیم و اسم امام را در آنجا مطرح کنیم. تا نام امام بطور علنی...

این جمهوری اسلامی. ما به شهدا و امام و همه کسانی که در این راه زحمت کشیدند مثل برادرم علی آقا که سالها در این مرحله رنج کشید و اهانت شنید، مدیون هستیم.

مرحوم حاج آقا مصطفی بسیار کارهایش مرموز بود. اصلا روی ظاهر کار ایشان نمی شد قضاوت کرد. همیشه کارهایش یک ظاهر داشت و یک باطن. باطن کارهای او در صراط نهضت بود ولی ظاهرش همه فکر می کردند برضد نهضت است.

خاطره‌ای از مرحوم فومنی دارم که او هم مرد عجیبی بود. شب عید فطر مستحب است که نماز قل هو الله خوانده شود. (هزار قل هو الله در یک رکعت خوانده شود). کم دیدم کسی را که در یک شب هم نماز قل هو الله را بخواند...

آقا مصطفی با آقای نظام پسر آقای الهی قمشه ای خیلی رفیق بود. در مشهد و در سفرهای بعد در مسجد گوهر شاد آقا نظام دعای کمیل را با صوت می خواند و آقا مصطفی هم می نشست و گوش می داد و با ایشان را همراهی می کرد....

در بین فرزندان علما ایشان مشخص بود، چون فاضل به تمام معنا بود. فرزندان علما تا این اندازه از نظر علمی رشد نکرده بودند.

پس از وقوع امر خیر ازدواج به مبارکی وصلت، ولیمه‌ای تحت عنوان «پای گشا» در منزل ابوالزوجه ترتیب داده می شد وحکمت آن چنین بود که بستگان نزدیک طرفین دعوت می شدند تا با فامیل‌های سببی جدید آشنا شوند.