در 1789م، پارلمان فرانسه که در آن هنگام مجلس عوام (1) خوانده می شد، نام خود را به مجلس ملی تغییر داد و اعلامیه ی حقوق بشر را منتشر ساخت و دست به گنجاندن اصول آن در یک قانون اساسی جدید زد. بدین گونه، انقلاب

در سده ی نوزدهم میلادی، صنعت از دو مرحله ی کاملاً مشخص گذشت که حد فاصل آن ها 1870م بود. هر یک از این مرحله ها دارای تکنولوژی خاص و شکل سازمانی و آرمان های خاص بودند. نخستین مرحله، به گونه ای بسیار

در آغاز انقلاب فرانسه در 1789م، هنوز هم ممکن بود که مرزهای جغرافیایی تمدن غرب را با دقت معقول تعیین کرد. به هنگام انقلاب روسیه در 1917م، دیگر چنین امری میسر نبود. تاریخ غرب با تاریخ جهان در آمیخته بود؛...

چهار رویدادی که کمابیش در میانه ی سده ی نوزدهم میلادی روی داد، نموداری است از گریزناپذیر بودن زوال نظم سنتی هر یک از تمدن های کلان آسیایی، در چین، شورش تاپینگ در 1850م در گرفت و همچنان که در طی چهارده

گسترش سریع تمدن و به ویژه تمدن غرب، به همراه خود تصور کوچک تر شدن پهنه های جعرافیایی و ناچیزی اهمیت سیاسی جامعه های ساده تر را پیش آورد. در جهان کهن در سده ی هیجدهم میلادی، نیروهای سیاسی مردم استپ رو

سده ی هیجدهم میلادی یکی از عصرهای برجسته ی چین بود. استواری اوضاع سیاسی در داخل و گسترش امپراتوری در سرزمین های برون مرزی مایه ی افزایش شگرف کشاورزی و بازرگانی و نفوس شد. آرامش و فراخی نعمت مایه

آشفتگی های روی نموده در کانون های کهن تمدن اسلامی از گسترش این کیش در افریقا نکاست و بر خلاف، سرعت پیشرفت آن افزون تر شد؛ به ویژه در سده ی نوزدهم، انتشار اسلام تا حدودی کار بازرگانان و متشرعان بود و تا

حتی در زمان اورنگ زیب (1658- 1707 م / 1068- 1118 هـ) شورش های پی در پی و پیوسته از نیروی حکومت گورکانیان هند می کاست. از بخش کوهستانی جنوب شرقی بمبئی، گروهی از مراتهه ها به سرکردگی شیوا جی (ف

چون دودمان صفوی در 1148\م 1736 ه ـ بر افتاد، جهان گشای جدیدی به نام نادرشاه (ه ـ1160- 1148\1747- 1736) بر اورنگ جانشینان شاه اسماعیل نشست. نادر ده سالی پیش از آن که بر تخت ایران دست یابد، از حکومت

شکاف های بی شمار در درون جامعه ی عثمانی، کوشش های اصلاحاتی را بسیار بغرنج و پیچیده ساخت. در استان های اروپایی امپراتوری عثمانی، بیشتر مردم مسیحی و کمابیش با سران حکومت اسلامی مخالف بودند. اعراب که