در عرصه‌ی شناخت و شناساندن شعر و شخصیت حافظ هم کارهای معتنابهی انتشار یافته است که راسخون به اختصار در این مقاله ذکر می کند:

حاشیه نویسان عمدتاً از مؤلفین بزرگ بوده‌اند حاشیه‌ی آنها از متن اهمیت و شهرت بیشتری یافته است. در فقه برخی از حاشیه‌ها متضمن استنباط و رأی محشی از ادله‌ی فقهی در ارائه‌ی حکم بوده است و حاشیه‌ی

ابوالقاسم بن محمد، از علمای امامی در سده‌های اول هجری. نویسنده‌ی ریاض العلماء گوید: حاسمی از دانشوران برجسته‌ی ماست. امیر سید حسین عاملی معروف به مجتهد، معاصر شاه عباس اول صفوی

حکیم کمال‌الدین (م اکبر آباد 1068 ق) فرزند نجیب‌الدین همام فرزند عبدالرزاق گیلانی شاعر پارسی‌گوی هندی. نیاکانش ایرانی و از مردم گیلان بودند. عمش ابوالفتح گیلانی از مشاهیر رجال جلال‌الدین اکبر

زبان و لهجه‌ی رایج آن روزگار ایران که هنوز هم ما با آن صحبت می‌کنیم، لهجه‌ی «دری» بود که به آن «فارسی دری» نیز می‌گویند. منظور از کلمه‌ی «دری» آن است که این زبان مربوط به «دربار» و «درگاه»

شاهنامه را می‌توان اصلی‌ترین سند هویت و میراث مشترک ایرانیان دانست. فردوسی با تکیه بر روایات شفاهی و کتبی، در برخورد و مواجهه با بیگانگان و مهاجمان به بیان تعریفی از ایران و هویت ایرانی و سیر پیدایش آن،...

خیام ادعای شاعری نداشت و نمی‌خواست در بند شعر دوستی شاهان بیفتد. او وارث شکّی بود که فیلسوفان پیش از او آن را آغاز کرده بودند.

در زمان حمله‌ی عرب‌ها به ایران، ایرانیان به پنج زبان اصلی صحبت می‌کردند. در دربار ساسانیان نیز این زبان‌ها به کار می‌رفت. پادشاهان ساسانی در مجالس خود به زبان پهلوی صحبت می‌کردند. نام این زبان از پهله،

ترکان غزنوی و سلجوقی، هر چند در ظاهر به اسلام و مسلمانی تظاهر می‌کردند و خود را حامی دین محمد (صلی‌ الله‌ علیه و آله‌ و سلم) و نگهبان سنت او معرفی می کردند، اما در خفا از هیچ عمل خلاف شرعی رویگردان

شعر خودبه‌خود سر ریزی از احساسات قدرتمند است: منشا آن احساساتی است که در آرامش مجددا جمع می‌شوند (ویلیام وردس ورث). چقدر این کلمات به خوبی احساسات ترکیب شاعرانه را شرح می‌دهند. شعر آزاد عموما