برای ارزیابی راهبرد آموزشی بر اساس نگرش فلسفی به ماهیت علوم انسانی، لازم است به این نکته توجه کنیم که این راهبرد، مبتنی بر رویکرد عمل گرایانه است.

فرد خود را با الزام بیرونی و اجبار روبه رو نمی بیند بلکه می داند که قاعده اخلاقی به نفع خود اوست، از این رو، با الزام درونی به انجام آن مبادرت می ورزد.

استادان و متون علوم انسانی باید همت خود را مصروف آن کنند که از سویی وابستگی‌های نظریه‌ها را به شرایط فرهنگی و اجتماعی آنها‌‌ آشکار کنند.

اهمیت خصیصة التفاتی و بازاندیشانه در علوم انسانی، بهره برداری از این راهبرد را ضروری می سازد.

تفاوت رویکرد پیشنهادی پژوهش حاضر با موقعیت گرایی در آن است که تنها همبستگی علم را با موقعیت آن در نظر میگیرد، اما وابستگی آن به موقعیت را ضروری نمی داند.

آموزش علوم انسانی باید با تفکیک میان نسبیت معرفتی و معرفت شناختی، ارتباط نظریه‌ها را با دیدگاه معینی که در آنها‌‌ مفروض گرفته شده، نشان دهند.

در رویکرد پیوندگرا که از نظر پژوهش حاضر مرجح است، علوم طبیعی و انسانی به نحوی در ارتباط با یکدیگر در نظر گرفته می شوند.

پیامدمحوری - حتی در همان مقیاس مطلوب خود - به منزله «یکی» از شاخص‌های مهم تصمیم گیری در مورد صدق یک نظریه یا مطلوب بودن فرایند ذهنی، کمتر مورد توجه قرار می گیرد.

تقسیم کار را هم چون منبعی برای افزایش بهره وری و فراگیرندگی، و قدرت انگیزهی «بهبود وضعیت فرد» را چون انگیزه ای برای سودجویی فردی ترسیم کرده است.

اگرچه کشاورزی از صنعت و تجارت عقب افتاده بود، اما سالانه با آهنگی کم تر از 0.5 درصد در دوره‌ی اولیه رشد می ‌کرد.