در اندیشه ایران باستان، یکی از بزرگ‌ترین دیوها یا شیاطین، «دروغ» بود و مردمان و حتی پادشاهان بیشترین هراس را از این پدیده اهریمنی داشتند و بر آن بودند که همچون خشک‌سالی و جنگ می‌‎تواند سرزمین آنها و

زیباشناسی همواره به گونه‌ای، خودآگاهانه یا ناخودآگاهانه، دعوی استعلایی بودن داشته است: یونانیان «عصر طلایی» بر آن بودند که زیبایی‌های هندسی، زیبایی خدایان‌شان و الگوهایی قابل اندازه‌گیری و ترسیم و تقلید...

ظاهراً سازش و یا لااقل نبود تنش میان علوم اجتماعی و قدرت، کاری مشکل است که نمی‌توان به سادگی بدان دست یافت. این قدرت می‌تواند قدرت سیاسی و یا حتی قدرت نهادینه خود آکادمی‌ها باشد ولی به هر رو، ذات

مناسبت‌ها، روزهای خاص، سالگردها و جشن‌ها و بسیاری دیگر از اشکال سازمان‌یافتگی کنش‌های انسانی که در قالب‌های اندیشه و نماد جای می‌گیرند، موقعیت‌هایی را به وجود می‌آورند که بتوان با دو ساخت اساسی ولی

در ادبیات علوم اجتماعی حداقل در سه دهه اخیر مشکلی اساسی با واژه «طبقه» وجود داشته است. امروز بیشتر جامعه‌شناسان و انسان‌شناسان دیگر از این کلمه استفاده نمی‌کنند، نه در معنای قرن نوزدهمی و اقتصاد سیاسی...

بحث بومی گزینی، مسئله‌ای است که با طرح سهمیه‌بندی جنسیتی آغاز شد و در آینده نیز ادامه خواهد داشت. پیش از هر چیز باید عنوان کرد که در ایران «نظام دانشگاهی» را نباید به معنای متعارف آن مثلاً در کشورهای

انقلاب اسلامی (آبراهامیان، 1389- 1387) را باید به مثابه یکی از بزرگ‌ترین رویدادهای تاریخ قرن بیستم و شاید آخرین انقلاب از زنجیره انقلاب‌هایی به شمار آورد که در طول دو قرن جوامع انسانی را از خلال یک

مفهوم ضد فرهنگ در سال‌های پس از جنگ جهانی دوم و نخستین بار در ایالات متحده امریکا و در محافل جوان و روشنفکر و اغلب معترض این کشور ظاهر شد و سپس در دوران جنگ کره و جنگ ویتنام به اوج خود

پوپولیسم را عموماً در حوزه مفاهیم سیاسی بررسی و تحلیل کرده‌اند و نمی‌توان آن را دقیقا مفهومی انسان‌شناختی و حتی مفهومی جامعه‌شناختی تلقی کرد. با این وصف همچون هر مفهوم دیگر سیاسی همان‌گونه که می‌توان به...

«شادی» و «جوانی» را پیش از هر چیز باید «حالات» یا «موقعیت»هایی زیستی به شمار آورد. به عبارت دیگر نمی‌توان این پدیده‌ها را خاص انسان‌ها دانست. مطالعات رفتارشناسی و به ویژه مطالعات کردارشناسی