به بوستان جمالت بهار بسيارست شاعر : خواجوي کرماني وليک با گل وصل تو خار بسيارست به بوستان جمالت بهار بسيارست چه حالتست که او را خمار بسيارست مدام چشم تو مخمور و ناتوان...

شعاع چشمه‌ي مهر از فروغ رخسارست شاعر : خواجوي کرماني شراب نوشگوار از لب شکر بارست شعاع چشمه‌ي مهر از فروغ رخسارست فروغ مشتري از عکس روي دلدارست کمند عنبري از چنين زلف...

گره‌ي زلف بهم بر زده کاين مشک تتارست شاعر : خواجوي کرماني رقم از غاليه بر گل زده کاين خط غبارست گره‌ي زلف بهم بر زده کاين مشک تتارست نقطه‌ئي برشکر افکنده که اين مهره‌ي مارست...

چو از برگ گلش سنبل دميدست شاعر : خواجوي کرماني ز حسرت در چمن گل پژمريدست چو از برگ گلش سنبل دميدست به غمزه پرده‌ي خلقي دريدست به عشوه توبه‌ي شهري شکستست دلم چون آهوي...

وه که از دست سر زلف سياهت چه کشيدست شاعر : خواجوي کرماني آنکه دزديده در آن ديده خونخوار تو ديدست وه که از دست سر زلف سياهت چه کشيدست گر چه پيوسته کمان بر مه و خورشيد کشيدست...

هر که او ديده‌ي مردم کش مستت ديدست شاعر : خواجوي کرماني بس که برنرگس مخمور چمن خنديدست هر که او ديده‌ي مردم کش مستت ديدست که مرا مردم اين ديده‌ي حسرت ديدست مردم از هر...

مقيم کوي تو گشتم که آستان اياز شاعر : خواجوي کرماني بنزد اهل حقيقت مقام محمودست مقيم کوي تو گشتم که آستان اياز چرا که سايه‌ي زلف تو ظل ممدودست دلم ز مهر رخت مي‌کشد بزلف...

زلال مشربم از لفظ آبدار خودست شاعر : خواجوي کرماني نثار گوهرم از کلک در نثار خودست زلال مشربم از لفظ آبدار خودست که هر که فرض کني شاه و شهريار خودست من ار چه بنده‌ي شاهم...

بشکست دل تنگ من خسته کزين دست شاعر : خواجوي کرماني مشاطه سر زلف پريشان تو بشکست بشکست دل تنگ من خسته کزين دست خود را چو کمر گر چه به زر بر تو توان بست دارم ز ميان تو...

رمضان آمد و شد کار صراحي از دست شاعر : خواجوي کرماني بدرستي که دل نازک ساغر بشکست رمضان آمد و شد کار صراحي از دست دست گيريد که هست اين نفسم باد بدست من که جز باده نمي‌بود...