ریکاردو می گوید: «معین کردن قوانینی که حاکم بر توزیع ثروت است، مهم ترین مسأله دانش اقتصاد است». تردیدی نیست که در آن زمان تقسیم سه گانه ی درآمدها به قرینه ی تقسیم سه گانه ی عوامل تولید ثروت، یعنی بهره...

دیوید ریکاردو (David Ricardo) به سال 1772 در شهر لندن از یک خانواده یهودی هلندی بدنیا آمد. پدرش که در این شهر مقیم و دلال امتعه بود پسر را از آغاز شباب به رموز تجارت و صرافی و بانکداری آشنا کرد: به سبب

بزرگترین نام در قلمرو دانش اقتصاد، پس از آدام اسمیت، و حتی پرآوازه تر از او، نام ریکاردو است؛ زیرا اسمیت به لطف اعتدال و نظریه های خردآمیز خویش مکتبی بوجود نیاورد و معارضه ای برنیانگیخت. همه ی اقتصادشناسان...

نظریه ی هیچ دانشمندی بسان نظریه ی مالتوس بد نام نشده است. باران لعن و نفرین بر سر او که حتی نویسنده ی معاصرش، گدوین، او را به اسم «دیو سیاه وحشتناک آماده برای خفه کردن هر آرزوی نوع بشر» نامیده هرگز قطع...

هر کس، هر چند هم نسبت به مطالعات جامعه شناسی بیگانه باشد، قانون فراموش نشدنی مالتوس را به خاطر دارد که می گوید: از یک طرف جمعیت انسانی اگر به حال خود گذاشته شود به سرعت سرسام آور افزایش می یابد و از طرف

بیست سال از تاریخ انتشار کتاب جاویدان ادام اسمیت گذشته بود، بدون آن که علم اقتصاد قدمی به جلو برداشته باشد، که ناگهان کتابی کوچک، بدون نام مؤلف، وارد عرصه ی دانش گردید و بزودی دانسته شد که از کشیشی روستایی

نخست وی شکست فیزیوکراتها را قطعی می سازد و این خود کار عبث و بیهوه ای نبود، زیرا در فرانسه هنوز هم اذهان عده ی کثیری پابند نظریه های کسانی بود که آنها را «فرقه» می نامیدند. ژرمن گارنیه مترجم فرانسوی اسمیت

قرن 18 اساساً قرن ساده سازی است. تصویری که اسمیت از جهان اقتصادی می دهد نظری جامع و کلی، ساده و خلاصه شده به صورتی زیبا و دلپذیر است. تمام رمز قدرت و نفوذش در معاصرین در همین نکته است. سبک آزادی طبیعی

نتیجه ی عملی طبیعی طلبی و خوش بینی اسمیت آزادی اقتصادی است. اسمیت در پایان کتاب چهارم پس از رد سبک های مکتب «سوداطلبی» و فیزیوکراتها نوشته است: « همه ی سبک های ترجیح و یا تضییق که به این ترتیب کاملاً

اندیشه های خودآیی بنیادهای اقتصادی و عالی بودن آن ها از نظر مورخ عقاید اقتصادی کاملاً از هم جدا باشند، ولی در نظر اسمیت این دو مخلوط به هم آمیخته اند. طبیعی طلبی او و خوش بینی او جزء یک پیکر هستند و در...