بهائیت و نماز بی‌وضو!

اثبات بی‌اعتباری کتاب اقدس (قسمت اول)
اولین حکمی که از قلم اعلی [!!] در کتاب اقدس فرود آمده، این است: ص 3 س 15 «قد کتب علیکم الصلواة تسع رکعات لله منزل الایات حین ‌الزوال و فی البکور و الاصال و عفونا عدة اخراً فی کتاب الله انه لهو الامر المنتذر المختار»
«نوشته شد بر شما نماز 9 رکعت؛ از برای خدائی که فرود آورنده نشانی‌ها است؛ هنگام زوال آفتاب و در پگاه و مغرب. و بخشیدیم شماره‌های دیگری را به موجب فرمان در کتاب خدا؛ زیرا او فرمانده توانا و مختار است.»
نماز مزبوره عبارت از نماز صغیر [کوچک] بهائیان است که روزی سه بار هر باری سه رکعت باید بخوانند. نماز دیگری نیز دارند که معروف به صلوة کبیر [نماز بزرگ] می‌باشد؛ و محض خاطر شیخ علی‌اکبر شهمیرزادی (1) که از یاران بهاءالله بوده، فرود آمده. چنان‌که در مقدمه آن می‌گوید:
«انا نرید ان نمنّ علی قبل اکبر الخ» ما می‌خواهیم منتی بر علی پیش از اکبر بگذاریم (مقصود از علی پیش از اکبر همان علی‌اکبر است؛ که این طرز بیان، خود یکی از معجزات بهاء به شمار است)!
این نماز فقط یک رکعت و مفصل می‌باشد که دارای چندین قیام و قعود و رکوع و سجود است. این نماز را هرگاه در شبانه‌روز (هر ساعتی که دلشان خواست) یک بار بخوانند، نماز صغیر ساقط می‌شود. ولی چون مفصل است، غالباً افراد بهائی آن را یاد ندارند و فقط بعضی از مبلغین برای خودنمایی آن را می‌خوانند.
در اینجا دو نکته مورد توجه است:
اولاً - اختیار نه رکعت، آن هم به طرز مخصوص و بخشیدن بقیه رکعات که عبارت از هشت رکعت باشد، می‌رساند که بهاء به نماز اسلامی ناظر بوده، یعنی همان نماز اسلامی را ناقص و خراب کرده و نامش را نماز گذارده است. این شخص [بهاء] به حدی کوتاه فکر بوده که نتوانسته است ابتکاری نماید و لااقل شکل و ترتیب نماز اسلامی را تغییر دهد. فقط ابتکاری که نموده، هفده رکعت را به 9 رکعت تنزل داده و ذکر بی‌معنی و پوچی را مقرر داشته، که از قرائت آن‌ها جز تهوع حال دیگری به خواننده دست نمی‌دهد. فقط برای آن‌که مسلک او دارای نماز هم باشد و از سایر کیش‌ها باز نماند و پیروانش در نزد سایر امم سر افکنده نباشند، چنین نمازی را نازل نمود.
ثانیاً- عباداتی که به خدا نسبت داده می‌شود و به منظور تقرب به خدا و تزکیه نفس وضع می‌شود، محض خاطر یک نفر از افراد بشر آن را وضع، و بر دیگران تحمیل کردن، ضمناً برای وضع آن منتی هم بر وی گذاردن، در سایر ادیان سابقه ندارد! و معقول هم نیست. و مفهوم این حکم می‌رساند اگر تقاضای شیخ علی‌اکبر شهمیرزادی و محض خاطر او نبود، ما هم به امت خوش زحمت نداده، و اساساً چنین نمازی را نازل نمی‌کردیم. چون بر اثر تقاضای وی یا محض خاطر او، این حکم را بر امت خود نازل کردیم، لذا منت آن را هم بر او می‌گذاریم. این هم نوع تازه و مد جدیدی از پیغمبری و انزال احکام است که مطابق مقتضیات قرن بیستم می‌باشد!

پی‌نوشت‌ها:

1. به حاجی آخوند معروف بوده، عباس افندی در الواحی که برایش می‌نوشته او را ایادی امرالله خطاب می‌کرده است.

منبع مقاله :
بروشکی، محمد حسن، (1389) اثبات بی‌اعتباری کتاب اقدس: احکام بهائیت، تهران: راه نیکان، چاپ اول