نویسنده: محمد غفارنیا
بنابر معنایی كه در كتابهای لغت آمده است؛ واژه شیعه یعنی گروه و قومی كه بر یك امر اجتماع نموده و با دیگر گروه‌ها و طوایف در مذهب اختلاف داشته باشند. سپس این واژه لقب جماعتی مخصوص (1) گشته است كه عبارتند از: پیروان و یاران حضرت علی بن ابی طالب و فرزندان معصوم آن حضرت (یازده امام (علیه السلام)) واژه شیعه از همان عصر رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) از زبان مبارك حضرت، در میان مسلمانان انتشار یافت و منظور از آن اشاره به پیروان امیرمؤمنان (علیه السلام) بود.
جابربن عبدالله انصاری می‌گوید: ما خدمت پیامبر اكرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در كنار خانه خدا نشسته بودیم كه علی بن ابی طالب نزد ما آمد. تا چشم پیامبر به او افتاد، فرمود؛ قد اتاكم اخی: برادرم نزد شما می‌آید.
سپس رو به كعبه كرد و فرمود: به خدای این كعبه كه این مرد و شیعیانش، در روز قیامت رستگارانند: (فقال و رب الكعبه ان هذا و شیعه لهم الفائزون یوم القیامه).
سپس رو به سوی ما كرد و فرمود: به خدا سوگند، او قبل از همه شما به خدا ایمان آورد و از همه بیشتر به عهد الهی وفا دارد وقیام او به فرمان خدا بیش از همه شماست. عدالتش نسبت به رعیت از همه زیادتر و مساواتش در بیت المال از همه افزونتر، و مقامش نزد خدا از همه بالاتر است.
جابر می‌گوید در این هنگام خداوند این آیه را نازل فرمود
(إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُولَ?ئِكَ هُمْ خَیْرُ الْبَرِیَّةِ)
به راستی كسانی كه ایمان آوردند و عمل صالح انجام دادند، بهترین مخلوقات خدا هستند. (2)
از آن پس هر وقت علی (علیه السلام) می‌آمد، یاران پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌گفتند: بهترین مخلوق خدا، بعد از رسول خدا، آمد. (3)
پی‌نوشت‌ها:
1-صباح المنیر و مجمع البحرین. ماده شیع.
2-بینه/7.
3-نورالثقلین: ج5. ص644.
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول
