نویسنده: محمدرضا افضلی
احمدا خود کیست اسپاه زمین *** ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین
تا بداند سعد و نحس بی‌خبر *** دور تست این دور نه دور قمر
دور تست ایرا که موسی کلیم *** آرزو می‌برد زین دورت مقیم
چون که موسی رونق دور تو دید *** کان در و صبح تجلی می‌دمید
گفت یا رب آن چه دور رحمت است *** آن گذشت از رحمت آن جا رویت است
غوطه ده موسی خود را در بحار *** از میان دوره‌ی احمد بر آر
گفت یا موسی بدان بنمودمت *** راه آن خلوت بدان بگشودمت
که تو زآن دوری درین دور ای کلیم *** پا بکش زیرا دراز است این گلیم
مولانا می گوید: قدرت همه انبیا فرع قدرت پیامبر اسلام است. قدرت حق می‌تواند هر آفریده‌ای را به کارهای خارق‌العاده توانا کند. پیامبران چون متکی به قدرت حق بودند، یک تنه در برابر همه دنیا می‌ایستادند. قدرت همه انبیا بازتاب قدرتی است که پروردگار به رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) داده است. مولانا می‌گوید: ماه در آسمان بزرگ‌تر از ستاره‌های دیگر دیده می‌شود و ممکن است که این ستاره‌های سعد و نحس، ماه را سرور و پادشاه خود بدانند. تو ماه را بشکاف تا این ستاره‌ها که خود از سعد و نحس بودن هم بی‌خبرند؛ ببینند که دور دور توست. مضمون این سخن برگرفته از آیه ی 1 سوره «قمر» است: (اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانْشَقَّ الْقَمَر). این آیه به معجزه‌ی معروف پیامبر در شکافتن ماه اشاره دارد. مولانا به این روایت مفسران قرآن اشاره می‌کند که پروردگار به موسی گفت: بکوش تا با دوستی محمد پیش من بیایی و موسی آرزو کرد که یکی از مردمان روزگار محمد باشد. «تجلی»، یعنی جلوه کردن پروردگار بر بندگان که موسی چنین سعادتی را نداشت و جواب (لن ترانی) شنید، اما محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) در معراج به پیشگاه حق بار یافت و از مرتبه‌ی رحمت پیش رفته و به کمال قربت رسیده است: (فَکانَ قَابَ قَوسَینِ أَو. أَدنَی) مولانا می گوید: پروردگار از موسی دلجویی می‌کند: من راه روزگار محمد را به این دلیل به تو نشان دادم که تو یکی از مردمان آن روزگاری که در این روزگار به جهانت آورده‌ام. اما نمی‌توانی به آن دوران برسی. این گلیم از پای تو درازتر است.
منبع مقاله :
افضلی، محمدرضا؛ (1388)، سروش آسمانی، قم: مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی(ص)، چاپ اول
تا بداند سعد و نحس بی‌خبر *** دور تست این دور نه دور قمر
دور تست ایرا که موسی کلیم *** آرزو می‌برد زین دورت مقیم
چون که موسی رونق دور تو دید *** کان در و صبح تجلی می‌دمید
گفت یا رب آن چه دور رحمت است *** آن گذشت از رحمت آن جا رویت است
غوطه ده موسی خود را در بحار *** از میان دوره‌ی احمد بر آر
گفت یا موسی بدان بنمودمت *** راه آن خلوت بدان بگشودمت
که تو زآن دوری درین دور ای کلیم *** پا بکش زیرا دراز است این گلیم
مولانا می گوید: قدرت همه انبیا فرع قدرت پیامبر اسلام است. قدرت حق می‌تواند هر آفریده‌ای را به کارهای خارق‌العاده توانا کند. پیامبران چون متکی به قدرت حق بودند، یک تنه در برابر همه دنیا می‌ایستادند. قدرت همه انبیا بازتاب قدرتی است که پروردگار به رسول الله(صلی الله علیه و آله و سلم) داده است. مولانا می‌گوید: ماه در آسمان بزرگ‌تر از ستاره‌های دیگر دیده می‌شود و ممکن است که این ستاره‌های سعد و نحس، ماه را سرور و پادشاه خود بدانند. تو ماه را بشکاف تا این ستاره‌ها که خود از سعد و نحس بودن هم بی‌خبرند؛ ببینند که دور دور توست. مضمون این سخن برگرفته از آیه ی 1 سوره «قمر» است: (اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانْشَقَّ الْقَمَر). این آیه به معجزه‌ی معروف پیامبر در شکافتن ماه اشاره دارد. مولانا به این روایت مفسران قرآن اشاره می‌کند که پروردگار به موسی گفت: بکوش تا با دوستی محمد پیش من بیایی و موسی آرزو کرد که یکی از مردمان روزگار محمد باشد. «تجلی»، یعنی جلوه کردن پروردگار بر بندگان که موسی چنین سعادتی را نداشت و جواب (لن ترانی) شنید، اما محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) در معراج به پیشگاه حق بار یافت و از مرتبه‌ی رحمت پیش رفته و به کمال قربت رسیده است: (فَکانَ قَابَ قَوسَینِ أَو. أَدنَی) مولانا می گوید: پروردگار از موسی دلجویی می‌کند: من راه روزگار محمد را به این دلیل به تو نشان دادم که تو یکی از مردمان آن روزگاری که در این روزگار به جهانت آورده‌ام. اما نمی‌توانی به آن دوران برسی. این گلیم از پای تو درازتر است.
منبع مقاله :
افضلی، محمدرضا؛ (1388)، سروش آسمانی، قم: مرکز بین‌المللی ترجمه و نشر المصطفی(ص)، چاپ اول
