دغدغه اعضای کنفرانس مبنی بر افزایش کارایی و تاثیر گذاری جنبش تبلیغ، آنها را به سوی فراهم کردن شرایط اجتماعی پذیرش پیام انجیل سوق داد. در این راستا، اعضای کنفرانس با نوعی نگاه سلسله مراتبی به جوامع، آنها را به لحاظ تمدنی طبقه بندی کردند. البته نزدیکی جوامع به نقطه مرکزی تمدن در این طبقه بندی نشان دهنده این نبود که آنها نسبت به انجیل حرف پذیری بیشتری خواهند داشت؛ برای مثال، هر چند ژاپن کشوری متمدن تلقی می شد اما مبلغین به سختی توانستند در آن نفوذ کنند، ولی کشور کره که در قسمت پایین تر هرم نسبت به ژاپن قرار داشت به لحاظ مذهبی تغییر پذیر تر بود. در این کنفرانس همچنین تا اندازه زیادی به نگرانی و دغدغه ها درباره "دین اسلام" پرداخته شد. بسیاری از مبلغین به این مساله که جوامع اسلامی قابل نفوذ نیستند و این که مسیحیت در سرزمین هایی مانند جنوب صحرای افریقا جای خود را به اسلام داده است، پرداختند. اعضاء این کنفرانس با نوعی نگرانی و اسلام هراسی بر ضرورت مقابله با اسلام، محدود کردن دستاوردهای آن و در صورت امکان، عقب راندن آن به شبه جزیره عربستان تاکید کردند.موضوع تنها تنظیم اولویت های آنها نبود، بلکه این مساله را نیز شامل می شد که آیا این ارزش ها در مورد کسانی که خارج از اروپا هستند باید بکار گرفته شوند و نهایتا چگونه این کار باید انجام شود.از موضوعات دیگر کنفرانس جهانی تبلیغ (WMC) رابطه پیچیده بین مبلغین و قدرت سیاسی بود. شرکت کنندگان در کنفرانس معتقد بودند که قدرت های مسیحی با برخورداری از اعتماد به نفس بالا، فرصت بی سابقه‌ای برای توسعه استعمارگرایی فراهم کرده اند (گرچه آنها نمی دانستند که این نشست در میانه دوره امپریالیستی برگزار می شد.) حکومت های ملی نه تنها "منافع ملی" سکولار را دنبال می کنند؛ بلکه به امکان برقراری نظم جهانی مسیحی نیز کمک کرده اند. از این رو، هر چند شرکت کنندگان کنفرانس، ملی گرایان یا میهن پرستانی افراطی بودند ولی باور داشتند که قدرت دولت می تواند به گسترش تمدن مسیحیت کمک کند و باید برای این هدف به کار گرفته شود. آنها نشان دادند که وظیفه حکومتها "جلوگیری از شر و حمایت از خیر است" و "مبلغین و حکومتها هر دو به رفاه ملت ها علاقمندند."
با وجود این، علیرغم علاقه مبلغین به قدرتهای استعماری، محدودیت هایی نیز در این خصوص وجود دارد. آنها به پیروی از این شعار که "آنچه متعلق به سزار است را به سزار واگذار کن و آنچه متعلق به خداست را به خدا" تلاش کردند تا فاصله بین خود و سیاست را حفظ کنند. موضوعات مربوط به حکمرانی در حوزه دولت و موضوعات مربوط به دین در حوزه کلیسا قرار گرفتند. دولت و کلیسا باید حوزه اقتدار یکدیگر را بپذیرند. مبلغین نباید به "تهییج سیاسی" مبادرت ورزند، در عوض، وظیفه آنها آموزش و پیروی از "دولت است. شرکت کنندگان با ابراز تمایل خود برای احترام به منطقه بی طرف، مجموعه ای از قوانین را تدوین کردند که مشابه حقوق بشردوستانه مدرن بود. آنها با اشاره به اصل انسانیت اظهار کردند تمام افراد از این حق برخوردارند که به انجیل گوش دهند و یا به مذهب دیگری روی آورند. آنها همچنین اصل "بی طرفی" را مطرح کردند، اصلی که مبلغین را از رویارویی با دولت های استعماری دلسرد می کرد زیرا چنین رویارویی ممکن است دسترسی مبلغین به جمعیت مورد نیاز را به خطر بیندازد.
با وجود این، مبلغین همواره از رفتار استعمارگران و طرفداران سرمایه داری انتقاد می کردند و برای جلوگیری از ارتکاب گناه در میان آنها موعظه می خواندند. خصوصا این که، یکی از وظایف آنها جلوگیری از سرکوب عمومی و بی عدالتی بود، به ویژه زمانی که حکومت در دست مردان سفید از نژاد خودشان باشد. البته به شرطی که در انجام چنین کاری از پیوند با هرگونه جریان سیاسی مبری باشند. در واقع، مبلغین مذهبی مانند بسیاری از سازمان های کمک رسانی مدرن، نهادهایی "حقوق محور بودند که می خواستند به شیوه هایی غیرسیاسی (یا غیر حزبی) از حقوق اساسی مردم حمایت کنند. در این کنفرانس سه فعالیت، مایه ننگ خوانده شدند: قاچاق تریاک، قاچاق مواد الکلی و کار اجباری مواد مخدر و الکل مضر هستند زیرا آنها توده مردم را کرخت و بی حس می کنند و منبع شر می باشند. مبلغین حتی از اوایل قرن نوزدهم و شروع جنبش ضد برده داری، جریان برده داری را شر بزرگ تلقی کردند. از این دیدگاه همچنین باید با دولت های استعماری و سرمایه داران خارجی برخورد می شد، زیرا در بسیاری موارد، آنها بودند که این شرها را مرسوم و از آنها سود می بردند. نظم بین المللی مسیحی اروپایی، علاوه بر انگیزه های تمدنی همچنین اصول حقوقی، عدالت و دلسوزی را نیز شامل می شد.
گرچه مبلغین، بهترین الگوی رابطه بین حوزه سکولار و مذهبی در برپایی نظم جهانی مدرن هستند، در ایجاد نهادهای بین المللی، حقوق و اخلاق بین الملل که سکولار تلقی می شوند، اقدامات مذهبی کاملا تاثیرگذار بوده اند. کمیته بین المللی صلیب سرخ را ملاحظه کنید. مؤسسان این کمیته در ابتدا خود را به عنوان جزئی از ماموریت تمدن بخشی می دیدند، البته جزئی که در چارچوب مرزهای موجود جامعه متمدن یعنی اروپای مسیحی فعالیت می کرد. آنها که "فرضیه های مذهبی و اخلاقی اروپای بورژوازی قرن نوزدهم را منعکس می کردند، چنین می پنداشتند که مهربانی و دلسوزی ارزش های خاص مسیحیت هستند. آنها معتقد بودند که نخستین وظیفه صلیب سرخ، ترویج این فضایل در داخل خود جامعه مسیحیت خصوصا در میان مردم عادی بود که درک اخلاقی ضعیف آنها باید تقویت می شد." در این راستا، موضوع تنها تنظیم اولویت های آنها نبود، بلکه این مساله را نیز شامل می شد که آیا این ارزش ها در مورد کسانی که خارج از اروپا هستند باید بکار گرفته شوند و نهایتا چگونه این کار باید انجام شود. کمیته بین المللی صلیب سرخ که با تصور حاکم در آن زمان مبنی بر تفاوت انسان ها هماهنگی داشت، معتقد بود مسیحیان اروپایی می توانند اصول صلیب سرخ را درک و گرامی بدارند، ولی افراد در خارج از مرزهای اروپا قدرت چنین درکی نداشتند. بنابراین، هنگامی که امپراطور عثمانی در سال ۱۸۶۵ تمایل خود را به پذیرش کنوانسیون های ژنو نشان داد؛ کمیته بین المللی صلیب سرخ شگفت زده شد، زیرا باور نمی کرد که امپراطوری عثمانی- یک حکومت اسلامی۔ کنوانسیون ها را درک کرده یا آماده احترام به آنها باشد.
منبع: دین و نظریه روابط بین الملل، جک اسنایدر، ترجمه سیدعبدالعلی قوام، رحمت حاجی مینه، چاپ اول، نشر علم تهران ۱۳۹۳
