زمانه سيري کامروزش ار برانگيزي

زمانه سيري کامروزش ار برانگيزي شاعر : انوري به عالمي بردت کاندرو بود فردا زمانه سيري کامروزش ار برانگيزي که بازماندم از اقبال خدمت تو جدا بزرگوارا من بنده گرچه مدتهاست چه باخواص و عوام و چه در خلا و ملا جدا نبود زماني زبان من ز ثنات همم مديح ز اندازه هم طمع ز عطا به نعت هرکه سخن رانده‌ام فزون آمد چنانک خواست دلم خاطرم نکرد وفا مگر به مدح تو کز غايت کمال و بهات همي چه گويم بس نيست اين قصيده گوا سخن ببست مرا اندرين قصيده ز عجز تو آن...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

زمانه سيري کامروزش ار برانگيزي

شاعر : انوري

به عالمي بردت کاندرو بود فردا		زمانه سيري کامروزش ار برانگيزي
که بازماندم از اقبال خدمت تو جدا		بزرگوارا من بنده گرچه مدتهاست
چه باخواص و عوام و چه در خلا و ملا		جدا نبود زماني زبان من ز ثنات
همم مديح ز اندازه هم طمع ز عطا		به نعت هرکه سخن رانده‌ام فزون آمد
چنانک خواست دلم خاطرم نکرد وفا		مگر به مدح تو کز غايت کمال و بهات
همي چه گويم بس نيست اين قصيده گوا		سخن ببست مرا اندرين قصيده ز عجز
تو آن کسي که ستوده به تست مدح و ثنا		اگر به مدح و ثنا هرکسي ستوده شود
سزاي مدح تويي وتراست مدح سزا		به ناسزا چه برم بيش ازين مدايح خويش
زمانه نيک شناسد زمرد از مينا		به شبه و شکل تو گر ديگران برون آيند
که تا به مقطع شعر آمدستم از مبدا		خداي داند کز خجلت تو با دل ريش
همي چه گفتم گفتم که بصره و خرما		همي چه گفتم گفتم که زيره و کرمان
اميد عاقبت اندر حساب بيم و بلا		هميشه تا که بود در بقاي عالم کون
که چون ابد ز کميت برون شود احصا		حساب عمر تو در عافيت چنان بادا
به هرچه خواهي حکم تو بر ستاره روا		به هرچه گويي قول تو بر زمانه روان
بر آسمان کف کف الخضيب کرده دعا		بر استقامت حال تو بر بسيط زمين
علاء دين که سپهريست از سنا و علا		سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا
خلاصه‌ي به حقيقت خلاصه‌ي به سزا		خلاصه‌ي همه اولاد خاندان نظام
چنانکه کار مقيمان خاک را به سخا		نظام داد مقامات ملک را به سخن
برش سپهر بود چون بر سپهر سها		خدايگان وزيران که در مراتب قدر
ببسته قدرت او گردن صباح و مسا		شکسته طاعت او قامت صبي و مسن
درو نه رنگ صواب آمده نه بوي خطا		سخن ز سر قدر برکشد به جذب ضمير
ز تف هيبت او آب گيرد استسقا		ز باد صولت او خاک خواهد استعفا
دهد عتاب و نوازش نشان خوف و رجا		نهد رضا و خلافش اساس کون و فساد
چه بود فايده در عقد آدم و حوا		اگر نه واسطه‌ي عقد عالم او بودي
زه اي عنان سخاي ترا شتاب صبا		زه اي رکاب ثبات ترا درنگ زمين
به جانب تو قضا را نظر به عين رضا		به درگه تو فلک را گذر به پاي ادب
به پيش ديده‌ي وهم تو رازها پيدا		به زير سايه‌ي عدل تو فتنها پنهان
اوامر تو بتابد همي عنان قضا		نواهي تو ببندد همي گذار قدر
تو اصل دانش و ديني چو صوت اصل صدا		تو اصل دادن و دادي چو حرف اصل کلام
گمان مبر که ز موج است لرزه بر دريا		ز رشک طبع تو دارد مزاج دريا تب
ز شرم نطق تو وز رشک للي لالا		صدف که دم نزند داني از چه خاصيت است
وگرنه کي رودي آفتاب جز به عصا		ز نور راي تو روشن شده است راي سپهر
مزاج سنگ شود مستعد نشو و نما		تو آن کسي که ز باران فتح باب کفت
اجل برون نتواند شدن ز موج فنا		تويي که گر سخطت ابر ژاله بار شود
ز امتزاج چهار امهات و هفت آبا		به صد قران بنزايد يکي نتيجه چو تو
به خدمت تو کمر بسته دارد از جوزا		به سعد و نحس فلک زان رضا دهند که او
که با رکاب تو خاکست و با عنانت هوا		تبارک‌الله از آن آب‌سير آتش‌فعل
به سير باد رود چون برآيد از بالا		به شکل آب رود چون فرو شود به نشيب
ز ديده مهره‌ي افعي برون کشد ز قفا		زمردين سمش اندر وغا به قوت جذب
وگرنه کي به غبارش رسد سوار ذکا		مگر به سايه‌ي او برنشاندش تقدير
کند ز صحرا کوه و کند ز که صحرا		به دخل و خرج عياري که نعلش انگيزد

زمانه سيري کامروزش ار برانگيزي

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته