بهاء دين خدا آن جهان قدر و بها | | سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا |
که آفتاب جلالست و آسمان سخا | | ابوعلي حسن آن مسند سمو و علو |
به عدل قاعدهي ملک آدم و حوا | | به قدر واسطهي عقد جنبش و آرام |
نهد به نطق حنا بر کف صواب و خطا | | کشد ز کلک خطا بر رخ قضا و قدر |
همش به سايهي احسان درون رجال و نسا | | همش به خطهي فرمان درون و حوش و طيور |
و يا به سوي تو ناظر قضا به عين رضا | | ايا به پاي تو يازان فلک به دست لطف |
غمين ز وسعت طبع تو وسعت دريا | | خجل ز رفعت قدر تو رفعت گردون |
به پيش قدر تو مدروس گنبد خضرا | | به جنب راي تو منسوخ چشمهي خورشيد |
سحاب دست تو حامل به لل لالا | | زبان کلک تو ناطق به پاسخ تقدير |
به پيش ديدهي وهم تو رازها پيدا | | به زير دامن امن تو فتنها پنهان |
بر شتاب عنان تو بيشتاب صبا | | بر درنگ رکاب تو بيدرنگ زمين |
حديد و سنگ شود مستعد نشو و نما | | سحاب لطف تو گر قطره بر زمين بارد |
شهابوار ببرد زحل ز روي سما | | سموم قهر تو گر شعله بر سپهر کشد |
که با رکاب تو خاکست و با عنانت هوا | | تبارکالله از آن آب سير آتش فعل |
گه شتاب به باد هوا نموده قفا | | گه درنگ ز خاک زمين ربوده قرار |
به جستن اندر کوهش مقابل صحرا | | به رفتن اندر بحرش برابر خشکي |
نه کوه و کوه از کوس خورده در بالا | | نه چرخ و چرخ ازو کاج خورده در جنبش |
مدام تا که نباشد فنا عديل بقا | | هميشه تا که نيايد يقين نظير گمان |
بقاي حاسدت از رنج باد جنس فنا | | گمان خاطرت از صدق باد جفت يقين |
نهاده با تو هر امروز وعدهي فردا | | گذشته بر تو هر آذار بهتر از کانون |