طبعم به عرضه کردن دريا و کان رسيد

طبعم به عرضه کردن دريا و کان رسيد شاعر : انوري نطقم به تحفه دادن کون و مکان رسيد طبعم به عرضه کردن دريا و کان رسيد هم گام من به معبد پير و جوان رسيد هم وهم من به مقصد خرد و بزرگ تاخت بدريد آسمانه و بر آسمان رسيد اين دود عود شکر که جانست مجمرش شادي بزاد و منفعت او به جان رسيد انده بمرد و مفسدت او ز دل گذشت مقهور هاويه به هواي جنان رسيد رنجور باديه به فضاي ارم گريخت گل تازگي گرفت چو در بوستان رسيد بلبل فصيح گشت چو بوي بهار يافت وز فر...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

طبعم به عرضه کردن دريا و کان رسيد

شاعر : انوري

نطقم به تحفه دادن کون و مکان رسيد		طبعم به عرضه کردن دريا و کان رسيد
هم گام من به معبد پير و جوان رسيد		هم وهم من به مقصد خرد و بزرگ تاخت
بدريد آسمانه و بر آسمان رسيد		اين دود عود شکر که جانست مجمرش
شادي بزاد و منفعت او به جان رسيد		انده بمرد و مفسدت او ز دل گذشت
مقهور هاويه به هواي جنان رسيد		رنجور باديه به فضاي ارم گريخت
گل تازگي گرفت چو در بوستان رسيد		بلبل فصيح گشت چو بوي بهار يافت
وز فر او اثر به زمين و زمان رسيد		پرواز کرد باز هواي ثنا و مدح
از چهره‌ي سخا و سخن کاروان رسيد		محبوب شد جهان که ز اقليم رابعش
نوبت رسد چو نوبت لطف جهان رسيد		محنت رود چو مدت عنف از زمانه رفت
صاحب هنر به درگه صاحب‌قران رسيد		عالي سخن به حضرت عالي نسبت شتافت
از جاه او به منفعت جاودان رسيد		دستور شهريار جهان مجد دين که دين
از راي او به ريت نوشيروان رسيد		محسود خسروان علي‌بن عمر که عدل
در عهد او به خامه‌ي عنبر فشان رسيد		آن شه‌نشان که قدرت شمشير سرفشان
منشور بخت او ز ابد آن زمان رسيد		نقش بقا چو جلوه‌گري يافت از ازل
در کاينات نسخه‌ي سود و زيان رسيد		اي صاحبي که از رقم مهر و کين تو
حالي به سايه‌ي علم کاويان رسيد		در کارکرد کلک تو خسرو چو فتح کرد
مي‌بودش اين گمان که بدو در توان رسيد		برخاست چرخ در طلب کبرياء تو
آنجا که مرغ وهم و قياس و گمان رسيد		از کبرياء تو خبري هم نمي‌رسد
از هفت عضو خصم تو يک استخوان رسيد		در منزلي که خصم تو نزل زمانه خورد
هر لقمه‌اي که خصم ترا در دهان رسيد		مصروع کرد بر جگر مرگ قهر تو
ديدي که از قبول تو آخر به آن رسيد		دولت وصال عمر ابد جست سالها
چون التفات تو به جهان جهان رسيد		در اضطراب ديده‌ي تسکين گشاده شد
کام از حرم به چنين خاکدان رسيد		در کرده‌ي خداي مياور حديث رد
اينک ز صد هزار بزرگي نشان رسيد		اي خرد بارگاه بلا را ز کام تو
چون نام خواجگي تو سلطان نشان رسيد		سلطاني از نياز در خواجگي زند
چون در علو به کارگه امتحان رسيد		نقد وجود چرخ عيار از در تو برد
توجيه رزق از تو به انس و به جان رسيد		تقدير رزق اگرچه به حکم خداي بود
هم در نخست گام به دريا و کان رسيد		در عشق مال آز روان شد به سوي تو
چشمش به يک نظر به همين آشيان رسيد		مرغ قضا چو بر در حکم تو بار يافت
در باغ مدح تو به گل و ارغوان رسيد		صدرا به روزگار خزان دست طبع من
اين طرفه تحفه بين که مرا از خزان رسيد		گلزار مدح تو به طراوت اثر نمود
از آسمان گذشت و به اين آستان رسيد		شخصم به جد و جهد به فرمان عقل و جان
اکنون ز خدمت در تو بر کران رسيد		سي سال در طريق تحير دلم بتاخت
آوازه درفکند که جاري زبان رسيد		آخر فلک ز مقدم من در ديار تو
آمد ندا که بار دگر قلتبان رسيد		ني ني به سوي صدر هم از لفظ روزگار
تا خام قلتبان‌تر از اين مدح خوان رسيد		کس را ز سرکشان زمانه نگاه کن
از باده‌ي محبت تو سرگران رسيد		اين است و بس که از قبل بخت نيست شد
از باختر ثناي تو تا قيروان رسيد		از فيض جاه باش که از فيض مکرمت
نزديک هر ضعيف و قوي با امان رسيد		تا در ضمير خلق نگردد که امر حق
از دولت تو بهره دل شادمان رسيد		وز بهره‌ي زمانه تو بادي که شاه را