باد شبگيري نسيم آورد باز از جويبار

باد شبگيري نسيم آورد باز از جويبار شاعر : انوري ابر آذاري علم افراشت باز از کوهسار باد شبگيري نسيم آورد باز از جويبار وان چو پيلان جواهرکش خرامان در قطار اين چو پيکان...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

باد شبگيري نسيم آورد باز از جويبار

شاعر : انوري

ابر آذاري علم افراشت باز از کوهسار		باد شبگيري نسيم آورد باز از جويبار
وان چو پيلان جواهرکش خرامان در قطار		اين چو پيکان بشارت‌بر، شتابان در هوا
گه مرصع سنگ کوه از ابر مرواريدبار		گه معطر خاک دشت از باد کافوري نسيم
روي باغ از لاله و نسرين چو نقش قندهار		بوي خاک از نرگس و سوسن چو مشک تبتي
حبذا نقشي که نقاشش نباشد آشکار		مرحبا بويي که عطارش نباشد در ميان
باد اگر شيدا نشد چون من چرا شد بي‌قرار		ابر اگر عاشق نشد چون من چرا گريد همي
چهره‌ي گل با فروغ و چشم نرگس پر خمار		مست اگر بلبل شدست از خوردن مل پس چراست
بوي خطشان گلستان و رنگ رخشان لاله‌زار		رونق بازار بت‌رويان بشد زيرا که بود
لاله مي‌رويد ز خارا گل همي رويد ز خار		باده خور چون لاله و گل زانکه اندر کوه و دشت
توبه کردن بد بود خاصه در ايام بهار		باده خوردن خوش بود بر گل به هنگام صبوح
خاصه اندر مجلس صدر جهان فخر کبار		بر گل سوري مي صافي حلالست و مباح
زر ز کان خواهد امان و در ز دريا زينهار		مجلس عالي علاء الدين که از دست سخاش
افتخار روزگار و اختيار شهريار		عالم علم و سپهر جود محمود آنکه هست
نقد جاه اختران بر سنگ قدرش کم‌عيار		دست جود آسمان از دست جودش مايه‌خواه
روح پروردست گويي شخص او را برکنار		عقل پروردست گويي روح او را در ازل
در قيامت هيچکس جز راستکاران رستگار		راست‌کاري پيشه کردست از براي آنکه نيست
کرد ايزد روز مولودش فنا را سنگسار		کي شود عالم از او خالي که از بهر بقاش
چون ز باد و خاک طبع و حلم او لطف و وقار		زاب و آتش برد روح و راي او پاکي و نور
هريکي در خورد خود چيزي ز روي افتخار		خواستند از حلم و راي او زمين و آسمان
کوه اين را خلعت و خورشيد آنرا يادگار		خود او چون زان سال آگه شد اندر حال داد
تا قيامت با درم آيد برون دست چنار		ابر جودش گر به نيسان قطره بارد بر زمين
وي به پيش طلعت تو چشمه‌ي خورشيد تار		اي به جنب همت تو پايه‌ي اجرام پست
اين سعادت مستفاد و آن نحوست مستعار		دارد از لطف تو برجيس و ز قهر تو زحل
هفت کوکب در مسير و نه سپهر اندر مدار		در پناه درگه اقبال و بام قدرتست
اين نه آنرا پاسبان وان هفت اين را پرده‌دار		ورکسي گويد نشايد بود گويم پس چراست
راي سلطان هست روز و شب يمينت را يسار		فضل يزدان هست سال و مه يسارت را يمين
رفعتش بودست پود و عصمتش بودست تار		هر لباسي کز شرف پوشيد شخص دولتت
ور شود در خاک متواري حسودت همچو مار		گر شود در سنگ پنهان دشمنت همچون کشف
چو عزيمت هيبت و خشمت برآرد زان دمار		حزم تو آنرا چو ناقه آورد بيرون ز سنگ
نام و ننگ و خير و شر و لطف و قهر و فخر و عار		هست مضمر گويي اندر طاعت و عصيان تو
زاهل معني لاجرم کس نيست او را خواستار		مادحت را گر معاني سست و الفاظ ابترست
مرد کو صورت پرست آمد بود معني‌گذار		هرکه در بند صور ماند به معني کي رسد
پايگاهي يابد از اقران فزون در روزگار		ليک ار يک روز بر درگاه تو باشد به پاي
گرچه کلک تو کمر بندد به پيشت بنده‌وار		طبع گنگش بي‌زبان گويا شود چون کلک تو
گردد از تعريف تو صاحب قبول اين ديار		گرچه نزد هيچ ديار اين زمان مقبول نيست
طاعت او دارد امسال آنکه عصيان داشت پار		سغبه‌ي او باشد امروز آنکه منکر بود دي
تا کند باد صبا در باغها نقش و نگار		تا زند باد خزان بر شاخها زر و درم
شخص بدخواهت چو برگ از باد دي زرد و نزار		شاخ اقبالت چو باغ از ابر نيسان باد سبز
سينه‌ي بد گوت پر خون از تفکر چون انار		چهره‌ي بدخواهت از انده چو آبي باد زرد
کامران از نعمت باقي و عمر بي‌کنار		شادمان در دولت عالي و جاه بي‌کران

باد شبگيري نسيم آورد باز از جويبار

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته