اشک راندم که همي غرقه شدي کشتي نوح

شاعر : انوري

آه کردم که همي خيمه بيفکندي نار		اشک راندم که همي غرقه شدي کشتي نوح
بر فلک ديدم رخشان شده انجم کردار		هر شراري که برانداخت دل از روي رهي
به يکي جوي پر از شير فرو زد منقار		من درين دمدمه‌ي کار که سيمرغ سحر
به سوي مغز همان لحظه برآورد بخار		گرمي و تري آن شير همانا که مرا
بر نهالي به زر بر طرف صفه‌ي بار		تا زدم چشم ولي نعمت خود را ديدم
که فرو رفته‌اي و غمزده چون بوتيمار		گفت اي انوري آخر چه فتادست ترا
قصه‌ي عشق کنيزک همه کردم تکرار		پيشتر رفتم و با خواجه به يکبار به شرح
گفتم از خواجه سيه به نبود رنگ‌نگار		خوش بخنديد و مرا گفت سيه‌کار کسي
بخر اين بدره بيار و به ثناگوي سپار		هم در آن لحظه بفرمود يکي را که برو
دست دلدار گرفتم شدم آنگه بيدار		رفت و بخريد و بياورد و به من بنده سپرد
راست من با تن خود خفته چو با سگ شنغار		نه ولي‌نعمت من بود و نه معشوقه‌ي من
تا بر خواب گزارنده گرو شد دستار		وز همه نادره‌تر آنکه عطا خواست عطا
از جهان اين سر و سودا به من ارزاني دار		ويحک اي چرخ منم مانده سري پر سودا
دور اقبال اگر هست بيار اي ديار		دور ادبار تو تا چند به پايان آرم
کرم و حلم ترا آمده بي‌استغفار		اي کريمي و حليمي که ز نسل آدم
نعره‌ي زاغ و زغن چون نغم موسيقار		از کريمي و حليمي است که مي بنيوشي
کي بود از بر هفتاد ترش بوالغنجار		گرچه از قصه درازي ببرد شيريني
تا ببينم که دهي تا شب قدرم ديدار		همه به قدر تو که کوتاه نخواهم کردن
ناز حسان که کشد جز که رسول مختار		ناز بنده که کشد جز که خداوند کريم
تا شود خاک سيه کن‌فيکون زر عيار		من برآنم که مديح تو بخوانم برخاک
بيش چون زر نکنم در طلب زر رخسار		وانگهي زر بدهم کار چو زر خوب کنم
منت زر شدن خاک سياهم به چکار		راست گويم چو کف راد گهربار تو هست
جاي باشد که جهان را ز چراغ آيد عار		آفتاب فلک‌آراي تو بر جاي بود
عشق بيماري دل باشد و عاشق بيمار		تا به نزديک سر و صدر اطبا آفاق
تو خداوند مرا داشته هردم تيمار		دل من باد گرفتار چنين بيماري
سوخت از آتش غم جان مرا هندووار		هندويي کز مژگان کرد مرا لاله قطار
هندوان دست ببردند بدين هر دو نگار		لاله راندن به دم و سوختن اندر آتش
داري از هر دو عمل يار مرا برخوردار		هندوانه دو عمل پيش گرفت او يارب
عشقشان در دل از آن گرمتر آمد صدبار		هندوان را چه اگر گرم و تر آمد به مزاج
که در انگشت بود عادت سوزاني نار		عشق هندو به همه حال بود سوزان‌تر
عشق را بر سر من رفته يکايک سر و کار		اتفاق فلکي بود و قضاي ازلي
او به کاشانه بد و من به ميان بازار		ديدم از پنجره‌ي حجره‌ي نخاس او را
رخ رخشنده‌ي مه بيند مرد نظار		هم بر آن‌گونه که از پنجره‌ي ابر به شب
اينت افسونگر هندو نسب جادو سار		کشي و چابکيش ديدم و با خود گفتم
هم به بالاي خود از عنبر و از مشک دو مار		به فسون بين که بدانگونه مسخر کردست
نيست دلال درين مرتبه هست او عطار		آنکه دلال دو گيسوي پر از عطر ويست
ابرويش چيست دو چوگان طلي کرده نگار		زنخش چيست يکي گوي بلورين در مشک
حلقه‌ي زلف کدامست و کدامست تتار		دمچه‌ي چشم کدامست و دماوند کدام
وانکه آن بت که ورا جان عزيزان فرخار		آنکه آن حور که او را دل احرار بهشت
زو نگهدار به دل و دين خود اي صومعه‌دار		گو بيا روي ببين اينک وانگه به دو دست
ديده در وي نگران و دل از انديشه فکار		من در آن صورت او عاجز و حيران مانده
دلم از سينه برآورده و از فرق دمار		هندوانه عملي کرد وي و من غافل
نبود بط بچه را اشنه‌ي دريا دشوار		جادويي کردن جادو بچه آسان باشد
همچو کبکي که خرامنده شود از کهسار		چون به ناگاه فرود آمد از آن حجره به شيب
نيست بر خشک زمين پاي من و گل ستوار		پاي من خشک فرومانده ز رفتار و مرا
که گرفتم غم عشق تو به صد مهر کنار		گفتم اي رشک بتان عشق مبارک بادم
کانچنان خنده نبيني ز گل هيچ بهار		خنده مي‌آمدش و بسته همي داشت دو لب
که به زر پاي رسد بر سر نجم سيار		گفت اگر زر بودت عشق مبارک بادت
برخوري از من و از وصل من اندوه مدار		از خداوند مرا گر بخري فردا شب
گفت يک بدره‌ي زر فکر کن و ريش مخار		گفتم ار زر نبود پس چه بود تدبيرم
جامه بدريدم و اشک از مژگان کرد نثار		دلم از جا بشد ناگه و بخروشيدم
اينت بي‌سيمي و با سيم همي آيد يار		نوحه‌ي زار همي کردم و مي‌گفتم واي
به نوازش بگشاد آن دو لب شکربار		دلش از زاري و از نوحه‌ي من باز بسوخت
رو بر خواجه‌ي خود شعر برو سيم بيار		گفت مخروش ترا راه نمايم که چه کن
معطي دهر جلال‌الوزرا شمع ديار		خواجه‌ي عادل عالم خلف حاتم طي
ده به از من به يکي راه ترا نه صدبار		آنکه آسان به کم از تو مثلا داده بود
نه بهاي چو مني بگذرد از چل دينار		نه بسنجد چهل از من به جوي در چشمش
به مثل قيمت من گر بگذشتي ز هزار		رو مينديش که از بهر توام بخريدي
با خداوند کرا زهره از اين سان گفتار		گفتم اي دوست نکوراه نمودي تو ولي
اين چه گل بود که بشکفت ميانش پرخار		گفت لا حول و لا قوة الا بالله
که نحوست کند از چرخ بر آنجاي نثار		او چو برگشت و خرامان شد از آنجاي وداع
چو گنه کاري حاشا که برندش سوي دار		درد بي‌سيميم آورد به سوي خانه
پشت کردم سوي در روي به سوي ديوار		در ببستم بدو زنجير هم از اول شب
تا گه صبح يکي ناله کنم زارازار		گفتم امشب بسزا بر سر بي‌سيمي خويش

اشک راندم که همي غرقه شدي کشتي نوح

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته