حبل متين ملک دو تا کرد روزگار

حبل متين ملک دو تا کرد روزگار شاعر : انوري اقبال را به وعده وفا کرد روزگار حبل متين ملک دو تا کرد روزگار وآنرا قرين نشو و نما کرد روزگار در بوستان ملک نهالي نشاند چرخ آنرا به يک لطيفه قضا کرد روزگار هر شاديي که فتنه ز ما فوت کرده بود سعي سحاب و لطف صبا کرد روزگار با روضه‌ي ممالک و ملت که تازه باد آخر مراد ملک روا کرد روزگار محتاج بود ملک به پيرايه‌اي چنين آخر طريق بخل رها کرد روزگار نظم جهان نداد همي بيش ازين ز بخل ديدي چه خدمتي به...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

حبل متين ملک دو تا کرد روزگار

شاعر : انوري

اقبال را به وعده وفا کرد روزگار		حبل متين ملک دو تا کرد روزگار
وآنرا قرين نشو و نما کرد روزگار		در بوستان ملک نهالي نشاند چرخ
آنرا به يک لطيفه قضا کرد روزگار		هر شاديي که فتنه ز ما فوت کرده بود
سعي سحاب و لطف صبا کرد روزگار		با روضه‌ي ممالک و ملت که تازه باد
آخر مراد ملک روا کرد روزگار		محتاج بود ملک به پيرايه‌اي چنين
آخر طريق بخل رها کرد روزگار		نظم جهان نداد همي بيش ازين ز بخل
ديدي چه خدمتي به سزا کرد روزگار		اي مجد دين و صاحب ايام و صدر شرق
در شان ملک خوب ادا کرد روزگار		اين آيتي که زبده‌ي آيات صنع اوست
از دست غيب نيک جدا کرد روزگار		وين گوهري که واسطه‌ي عقد دهر اوست
تا خاک را به برگ و نوا کرد روزگار		گنج قدر ز مايه تهي کرد آسمان
دايم نظر به عين رضا کرد روزگار		سوي تو اي رضاي تو سرچشمه‌ي حيات
بر حکم چرخ چون و چرا کرد روزگار		آنجا که حکم چرخ و نفاذ تو جمع شد
بر من يزيد فتنه بها کرد روزگار		در بيع خدمت تو که آمد که بعد از آنش
بر عهد دولت تو دعا کرد روزگار		وانجا که ذکر صاحب ري رفت و ذکر تو
موقوف آفتاب عنا کرد روزگار		هر سر که از عنايت تو سايه‌اي نيافت
گل مهره‌هاي نقش بلا کرد روزگار		هر تن که از رعايت تو بهره‌اي نديد
وين بندگي ز صدق و صفا کرد روزگار		در بندگيت صادق و صافيست هرکه هست
اين سعي کي نمود و کجا کرد روزگار		اي انوري مداهنت سرد چون کني
کش خدمت خلا و ملا کرد روزگار		خسرو عماد دولت و دين را شناس و بس
بي‌عون جاه او چه عطا کرد روزگار		اين کام دل عطيت تاييد جاه اوست
سقف سپهر وقف صدا کرد روزگار		پيروز شه که تا به قيامت ز نوبتش
پيشاني ملوک قفا کرد روزگار		آن خسروي که پيش ظفرپيشه رايتش
خورشيد را چو سايه گدا کرد روزگار		آن آسمان محل که ز بس چرخ جود او
برجيس را ردا و وطا کرد روزگار		آنک از براي خطبه‌ي ايام دولتش
بهرام را کلاه و قبا کرد روزگار		وانک از براي خدمت ميمون درگهش
زانش ممر باد هوا کرد روزگار		دست چنار دولت فتراک او نيافت
زان پيش چون خوديش دوتا کرد روزگار		پشت بنفشه خدمت ميمونش خم نداد
از قالب سپهر سها کرد روزگار		شاهي که در اضافت قدرش به چشم عقل
از عز بد سگال عزا کرد روزگار		خاني که در جهان خلافش به يک زمان
بر شير بيشه حبس فنا کرد روزگار		در موقفي که بيلکش از حبس کيش رست
در دست خصم نيزه عصا کرد روزگار		چون اژدهاي نيزه بپيچيد در کفش
آن مايه کاصل خوف و رجا کرد روزگار		اي خسروي که فضله‌اي از خشم و خلق تست
از نعمت تو عرش سبا کرد روزگار		جم‌دولتي که در نفسي کلبه‌ي مرا
وان ديگران دغا نه سخا کرد روزگار		با من تو کردي آنچه سخا خواندش خرد
زين پيش با من از چه جفا کرد روزگار		در خدمت تو عذر همي خواهدم کنون
اول حجاب از اوج سما کرد روزگار		اي پايه‌ي کمال تو جايي که از علو
تا حشر پايمال حيا کرد روزگار		من بنده را ز عاجزي اندر ثناي تو
گيرم که گوهرم ز ذکا کرد روزگار		دست ذکاي من به کمال تو کي رسد
خود نام تو ز حمد و ثنا کرد روزگار		ذکر ترا چه نام فزايد ثناي من
چون نيک و بد صواب و خطا کرد روزگار		تا در سراي شادي و غم در زبان فتد
هر امر کان قرين قضا کرد روزگار		اندر نفاذ خسرو و صاحب نهاده باد
دوران که نسبتش به بقا کرد روزگار		در دولتي که پيش دوامش خجل شود

حبل متين ملک دو تا کرد روزگار

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته