بر من آمد خورشيد نيکوان شبگير

بر من آمد خورشيد نيکوان شبگير شاعر : انوري به قد چو سرو بلند و برخ چو بدر منير بر من آمد خورشيد نيکوان شبگير هزار دل سر زلفش کشيده در زنجير هزار جان لب لعلش نهاده بر...

شنبه، 28 اسفند 1389

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بر من آمد خورشيد نيکوان شبگير

شاعر : انوري

به قد چو سرو بلند و برخ چو بدر منير		بر من آمد خورشيد نيکوان شبگير
هزار دل سر زلفش کشيده در زنجير		هزار جان لب لعلش نهاده بر آتش
کشيده غمزه‌ي او در کمان ابرو تير		گشاده طره‌ي او بر کيمن جانها دست
چنان که آمده بي‌اختيار و بي‌تدبير		بدين صفت به وثاق من اندر آمده بود
نه در مقدمه رنج رسول و گنج سفير		نه در موافقتش زحمت رقيب و رهي
خبر نبودم ازين عالم از قليل و کثير		من از خرابي ومستي به عالمي که درو
مرا چو در کف خواب و خمار ديد اسير		به صد لطيفه به بالين من فراز آمد
ز غفلت تو فغان و ز عادت تو نفير		به طعنه گفت زهي بي‌ثبات بي‌معني
همي جدا نشوي زو چنانکه طفل از شير		هزار توبه بکردي ز مي هنوز دمي
پذيره شو که درآمد به شهر موکب مير		چه جاي خواب و خمارست چند خسبي خيز
که عدل اوست به هر نيک و بد بشير و نذير		امير عادل مودود احمد عصمي
همه جهان ز بزرگيش نيست عشر عشير		بزرگ بار خدايي که گر قياس کنند
که جست باد گمان و نشست گرد ضمير		بر آستانه‌ي قدرش قضا نيارد گفت
هرآنچه جستده ز اقبال ديده جز که نظير		هرآنچه خواسته در دهر کرده جز که ستم
که در جنيبت تدبير او رود تقدير		مدبريست به ملک اندرون چنان صائب
نه در حمايت عفوش مخافت از تغيير		نه با عمارت عدلش خرابي از مستي
و يا به ديده‌ي جود تو در وجود حقير		ايا به دامن جاه تو در سپهر نهان
نبشته کلک تو برآب جوي آيت تير		فکنده راي تو در خاک راه رايت مهر
دهد شمايل حلم تو کوه را تشوير		کند لطافت طبع تو بحر را حيران
ز بيم قهر تو روي اجل چو برگ زرير		زرشک قدر تو اشک فلک چو شاخ بقم
هميشه هيچ نبيند مگر سرور و سرير		اگرچه دشمن جاهت همي به خواب غرور
که بر زبان سنان تو راندش تعبير		هزار بار برفتست بر زبان قضا
که روزگار به لوزينه در ندادش سير		که بود با تو همه پوست در وفا چو پياز
ز نفخ صور زيادت همي کند تاثير		صرير کلک تو در نشر کشتگان نياز
مسلمست و روا نيست اندر آن تغيير		حديث خاصيت نفخ صور و قصه‌ي آن
دليل باشد از اين خوبتر بر آن تاثير		قياس باشد از آن راست‌تر در اين معني
معاينه نه خبر زنده مي‌کند به صرير		که کشتگان جفاي زمانه را قلمت
زهي بنان تو آيات جود را تفسير		زهي بيان تو اسرار غيب را حاکي
که خاطريست پريشان و فکرتيست قصير		اگر مقصرم اندر ثنات معذورم
به قدر قدرت و قوت نمي‌کنم تقصير		سخن به پايه‌ي قدرت نمي‌رسد ورنه
خرد که کل جهان را مدبرست و مشير		هزار بار به هر بيت بيش گفت مرا
که نقدهاي نفايه است و ناقديست بصير		که هان و هان مبر اين شعر پيش خدمت او
برو که خاطر تو نيست مرغ اين انجير		برو که فکرت تو نيست مرد اين دعوي
همي گريست به خون جگر چو ابر مطير		وليکن ارچه چنين بود داعي شوقم
به جان تو که درين جان برآيدم ز زحير		که اين شرف اگر اين بار از تو فوت شود
به بي‌نيازي خود منگر اين ز من بپذير		اگرچه هست بضاعت بضاعت مزجاة
بدين وسيلت از اين شعر هيچ خرده مگير		خلاف نيست که دارم شعار خدمت تو
دگر چه بايد زحمت چه مي‌دهم بر خير		وليک از تو چو تشريف نيز يافته‌ام
چو در معامله از اصل بگذرد توفير		مرا بگوي چه باقي بود ز رونق شغل
که ساحتش به شرف باد بر سپهر اثير		مرا غرض شرف بارگاه عالي تست
زبان حال به ز من همي کند تقرير		به شرح حال همانا که هيچ حاجت نيست
بر وضيع و شريف و بر صغير و کبير		هميشه تا نبود پير در قياس جوان
به طوع قابل حکم تو باد عالم پير		به طبع تابع راي تو باد بخت جوان
ز رشک روز بد انديش تو سياه چو قير		ز اشک ديده‌ي بدخواه تو سفيد چو قار
ز چرخ ناله‌ي اين زار همچو ناله‌ي زير		ز دهر قامت آن کوژ همچو قامت چنگ
حسود جاه تو را همچو موي را ز خمير		گرفته موي وز دنيا برون کشيده اجل

بر من آمد خورشيد نيکوان شبگير

مقالات مرتبط

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته