روز مسعود مبارک مه ميمون جليل | | سايه افکند مه روزه و روز تحويل |
سايهاي نه که بود بر در خورشيد ذليل | | سايهاي نه که شود از رخ خورشيد خجل |
دست کحال قضا ديدهي دين را تکحيل | | سايهاي کز مدد مد سوادش دادست |
دوش خورشيد ردا تارک گردون اکليل | | سايهاي کز طرف دامن فضلش دارند |
چه مه روزه و ديگر چه و روز تحويل | | هر دو فرخنده و ميمون و مبارک بادند |
همه چيزيش بدادست مگر عيب و عديل | | برکه بر ناصر دين صاحب عادل که خداي |
نور خورشيد قدم ميننهد بيتقبيل | | ثاني سايهي يزدان که به عالي عتبهاش |
رزق ذريت آدم را کف تو کفيل | | اي صلاحيت عالم را کلک تو ضمان |
منهي حزم تو آگه ز کثير و ز قليل | | سايهي عدل تو واصل به وجود و به عدم |
نه رخ راي تو بيرنگ ز ننگ تبديل | | نه سر امر تو در پيش ز شرم تغيير |
که درو همچو خلا گنج نيابد تعطيل | | حيز حزم تو چونان به اصابت مملوست |
واسمان جامهي خودرنگ هميکرد به نيل | | جامهي جاه ترا نقش همي بست قضا |
به دم جور رسد عدل تو بيهيچ دليل | | به سر عجز رسد عون تو بيهيچ نشان |
خوشه از خرمن علم تو چند خاک ثقيل | | خطبه بر مسرع حکم تو کند باد خفيف |
غيرت حکم تو دادست زمان را تعجيل | | خجلت حلم تو دادست زمين را تسکين |
ابر اگر دست ترا ياد کند بيتبجيل | | کوه اگر حلم ترا نام برد بيتعظيم |
ابر را صاعقه چون سنگ فتد در قنديل | | کوه را زلزله چون کيک فتد در پاژه |
بيجواز اجل و واسطهي عزرائيل | | قبض ارواح کند تف سموم سخطت |
فارغ از مشغلهي صور و دم اسرافيل | | نشر اموات کند صوت صرير قلمت |
آسمان راه نظيرت بزد اندر تحصيل | | چون زمين را شرف مولد تو حاصل شد |
ورنه ني فيض گسستست و نه فياض بخيل | | خود وجود چو تويي بار دگر ممتنع است |
وز پي مدت عمر تو ابد گشته طويل | | اي شده عرصهي کون از پي جاه تو عريض |
زان سعايت چه ترا، کم مکن از سعي جميل | | خصم اگر در پي ديوار حسد لافي زد |
نور اجرام دهد تابش خورشيد صقيل | | اصطناع تو دهد روشني کار خدم |
کابن سيرين قضا دم نزند از تاويل | | خواب خرگوش بدانديش تو خوش چندانست |
هر کجا پشه به پهلو زدن آيد با پيل | | موميايي همه دانند کرا خرج شود |
که در امعاي شترمرغ پذيرد تحليل | | انتقام تو نه آن اخگر اخترسوزست |
باش تا داغ فنا برنهدش اسماعيل | | کبش مغرور چراگاه بهشت است هنوز |
وين دگرها همه ترقين عدم را تفصيل | | مسند تست بحق بارز مجموع وجود |
آب حيوان را بر آتش دوزخ تفضيل | | تا توانند که در تربيت روح نهند |
آب دريا و کليم آتش نمرود و خليل | | باد تاثير حوادث به اضافت با تو |
گوش پر ولولهي طبل ولي طبل رحيل | | حاسدانت ز نوايب همه با هاياهاي |
در مسالک ظفرت بدرقه رو ميل به ميل | | در ممالک اثرت فتنه نشان شهر به شهر |